Kafama taktığım aşamadığım sürüyle şey var. Hangi birinden başlamalı bilmiyorum.
Yurtdışındayım, düzenli düzgün bir gelirim yok, 3 ay önce artık paylaşımlı evlerden bunalıp, eve çıktım. Ev dediysem, studio tek oda bir yer. Ama yinede oda kiralamaktan biraz daha üst. Bende ki cesarete gel? Daha düzenli normal bir gelirim yok, bir firmada stajyerim sadece. Maaşımın hepsi kira ve faturalara gidiyor. E 3 ay önce ailem biraz para verdiydi. Ona güvendim tuttum evi. Yarısı depozitoda zaten. Şimdi 1 aylık yemelik param kaldı, stajyer maaşı zaten kira+faturaya gidiyor. Nerden daha fazla para kazanmalı hiçbir fikrim yok. Her gün iş bakmaktan beynim yoruldu ruhum yoruldu.Artık tiksiniyorum o iş sitelerine girmekten. Dön deseniz, istemiyorum, kal deseniz zorlanıyorum napacağımı bilmiyorum. Ay sonuna kadar çare bulamazsam aileme ne diyeceğim bilmiyorum. Euro olmuş 15tl. Yolun sonuna çok yaklaştım gibi. Stajım nisanda bitecek, bu şirket bana çalışma vizesi için sponsor olup işe almazsa ne halt yiyeceğim hakkında hiçbir fikrim yok. En azından nisnada normal maaşla işe gireceğimin garantisi olsa, aileme yüzüm olurdu destek istemeye. Ama öyle bir kesinlik yok. Ayrıyetten bir kaygı var içimde, ya çıkarırlarsa beni stajyerlikten de? diye. Ödüm kopuyor. Gece 11lere kadar durup çalışıyorum. Elimden geldiğince yalakalık yapıyorum.
Bir yandan ailemdeki sağlık sorunları. Babamda kalp rahatsızlığı var. Doktorlar riskli olduğundan ya da gerek görmediklerinden ameliyat etmek istemiyor. Bizimkiler telefonda beni oyalıyor, aa tatile gezmeye gidiyoruz diye ama biliyorum fıldır fıldır doktor arıyorlar. Sonra telefonda ' ya bişey yok, zaten acil bir ameliyat değil, sadece yaş ilerlemeden yapılması daha mı iyi diye araştırıyoruz' diye beni kandırıyorlar. Aklım hep orda hep orda. Sürekli uyku problemi yaşıyorum çok kaygılanıyorum, korkuyorum. ama herşeyi bırakıp dönmeyede korkuyorum. Hiç bi zaman net bir fikrim yok ne yapmam gerektiğine dair. Çok aradayım. Herşey üstüme geliyor gibi bu konuda.
Bir ilişkim var geçen nisanda falan tanışmıştık. Sonra yavaş yavaş yakınlaştık. Ama hala aynı seviyede. İstiyorum ki daha yakın olalım, dert paylaşalım, hayata ortak olalım, birbirimize destek çıkalım. Ama ne yapacağımı bilmiyorum konuşmaya çekiniyorum, ya kendiliğinden olsun ya da o adım atsın istiyorum. ( ha eski konularıma bakıp hööö cinsellik varmış, adamda kesinleştirmiyo ilişkiyi kesin kullanıyo, hööööö diyip durmayın lütfen. Cinsellik yaşamak zaten çok kolay burada neden stabil birini duygusal anlamda manipüle edip devam etsin anlayamam bunu?
Evet bende alışmıştım sizin söylediğiniz tarzda erkeklere. Ama burada neredeyse 3 yılımı dolduruyorum, öyle bir anlayış yok. Öyle bir ihtimal yok. Cinsellik yaşamak için tonla seçenek imkan kolaylık var. Kızlarda okey tek gecelik ilişkilere, fuckbuddylere, hemde güzel kızlar) .. Ama üstümde bir çekingenlik var soramıyorum konuşamıyorum gelecek ile ilgili onun gerçek düşünceleri ile ilgili. İtici görünmek istemiyorum. Ya da öyle görüneceğimi düşünüyorum. Ama içten içe de biraz daha yakınlaşmak istiyorum. Bak benim şu şu problemlerim var diye konuşabilmek ondan şefkat görmek destek görmek istiyorum hep bunu hayal ediyorum.. Merak ediyorum, unuttum çünkü, çift olmak neydi, nasıl olunurdu. Buna ihtiyacım var..
Bi de ara sıra beni kırıyor şoka uğratıyor. O da benim cesaretimi kırıyor açıkçası. Geçen dizi izlerken, dizideki çift, çift terapistine gidiyordu, o da aniden durup dedi ki ' evli çiftler nasıl oluyorda 1 yıl falan yapmadan duruyor anlamıyorum, hiç mantıklı gelmiyor, senin en uzun ilişkin kaç yıllıktı? benimki 5 yıllıktı ve en fazla 1 bilemedin 2 hafta durabilirdik ne olursa olsun' dedi. Oysaki güzel romantik bir andı. Örneğe bakar mısınız? Bi anda etim buz kesildi. Ama yinede belli etmedim. İllet oluyorum onun bu yersiz örneklerine. Birkaç kez daha yaptı bunu.
