Geçmiş olsun canım.
Ben de yıllardır çok ağır anksiyete hastasıyım. Çok ağır ve yüksek doz ilaçlar kullandım. Evlendikten bir süre sonra bebek istemeye başladık. Önce planlı bir şekilde ilaçlarımı bıraktım. Bıraktıktan bir süre sonra da bebek için denemelere başladık. Fakat ben aşırı çok istiyordum bebeğim olmasını. Ve bir süre olmadı. Olmadıkça her şey daha kötü oldu. Bebeğim hiç olmayacak diye her gün ağlıyordum hatta geceleri uykudan ağlayarak uyanıyordum. 6 ay sonunda hamile kalabildim.
Hamileliğim gerçekten çok ama çok zor geçti. Gebelikle ilgili hiç bir sorunum olmamasına rağmen, hatta mide bulantısı kusma bile neredeyse hiç yaşamadım fakat çok zordu her şey. Yine her gün ağlıyordum, bebeğimle ilgili bir çok konuda endişeye kapılıyordum. Her kontrolden sonra bir şeyleri kafama takıyordum. Kendi doktorum yetmiyor, başka uzmanlara da gidiyordum. Bebeğimin sağlığından endişelendiğim için yine depresif, aşırı kaygılı, sürekli ağlayarak geçirdim.
Tabi gebelik mide bulantısından ibaret değil, çeşit çeşit zorlukları var. Midede reflüsü var, kilo alması var, çatlaklar var, eklem ağrıları var, kemik ağrıları var, hemoroidi, kabızlığı, nefes alamaması var, hormonlar yüzünden psikolojinin bozulması var... var Allah var yani.
Ve çok kısa süre önce doğum yaptım sonunda. Şuan lohusalık dönemimdeyim. Ve diyorum ki; hamilelik neymiş ki!!!
Şuan duygularım, psikolojim alt üst durumda. Ne yapacağımı bilmez haldeyim. Kaygılarım heralde 1000 katına falan çıktı. Anksiyeteliler için hem hamilelik hem lohusalık ciddi anlamda zorlayıcı bir dönem. Ama başa gelen çekiliyor bir şekilde.
Ben bebeğim olmasını çok fazla istediğim için hatta takıntı haline getirdiğim için cesaret edebildim. Ona rağmen şuan çok zorlanıyorum.
Elbette herkes aynı şeyleri yaşayacak diye bir şey yok. Belki eksik belki fazlasını yaşarsın.
Yaşını bilmiyorum ama zaman da geçip gidiyor. Gebelik de hemen ilk denemede olacak diye bir şey yok. Bunları düşünerek karar vermelisin. Eşin ne düşünüyor bu arada bebek konusunda?