- 22 Mart 2012
- 1.926
- 240
- 173
Aradım. Her zaman ki gibi meşgul... Hoş açsa ne diyecektim ki? Hiç öylesine aradım. Özledim desem birşey ifade edecekmi onun için. Hadi işim var kapatıyorum. Ordan oraya koşturup duruyorum zaten akşama kadar, diyecek. Tamam der demez dıt dıt kapanır telefon. Aklıma bir şey gelip, ne zaman haa bir şey söyleyeceğim desem cevap dıt dıt dıt. Çoktan kapatmış olur.
Sanki bir yabancıdan bahsediyor gibiyim. Benim deliler gibi sevdiğim adam değil miydi o? Ne ara bu kadar uzaklaştım ondan. Var ama yok gibi uzun süredir. Merak ediyorum ne hissediyor. Ne düşünüyor. Bana anlatmaz ki hiçbir şey. Ben de yok gibiyim onun için. Sanki beni kendinden soğutmaya çalışıyor gibi bütün hareketleri. Yapayalnız hissediyorum kendimi o yanımdayken bile. Eskiden o olsa yanımda yeterdi.
Ben abartıyorumdur herhalde dediği gibi. Onun için her şey aynı. Değişen birşey yok. Peki ben niye bu kadar mutsuzum bu kadar yalnızım o zaman. Sürekli ölümü düşünecek kadar. Onu yokluğumla cezalandırıp kısa süre bile olsa beni düşünmesini isteyecek kadar. Sonsuza kadar unutulmak pahasına…
Kendimi o kadar değersiz hissediyorum ki. Ne yaşadığımı bilsin istiyorum ne kadar çok ağladığımı ne kadar çok yıprandığımı. Eskiden olduğu gibi sarılarak teselli etsin ben buradayım biyere gitmedim hala seni çok seven o adamım desin. Sonra diyorum daha önce kaç kere denedin bunu. Kaç kere döktün içini. Daha çok yaralamadı mı seni her seferinde. Nasıl biliyorsan öyle yap bile dedi. Ben bunları asla unutamayacağım galiba. Bir daha asla eskisi gibi olamayacağım.
Bunun için çok ta üzüleceğini sanmıyorum. Her şey o kadar kolay ki aslında ama her şey çok zor hatta gittikçe imkansızlaşıyor. Mutlu olmam o kadar kolay ki benim. Bir çocuk gibiyim hala. Keşke büyüyebilsem. Küçük bir söz masum bir öpücük minik bir not… mutlu olmak için düşünüldüğümü önemsendiğimi hissetmek yeter bana. O kadar kolay ki. Biraz nezaket bile yeter.
Ama sevdiğim insanlar için o kadar zor ki bu bana çok basit gelen şeyler. Allahım sana sığınıyorum bana sabır ver dayanma gücü ver. Mutsuzluğumu güzel çocuklarıma yansıtmadan onları mutlu etme gücü ver. Senden başka sığınacak bir kapım yok. Senden güzel sığınacak yer yok.
Sanki bir yabancıdan bahsediyor gibiyim. Benim deliler gibi sevdiğim adam değil miydi o? Ne ara bu kadar uzaklaştım ondan. Var ama yok gibi uzun süredir. Merak ediyorum ne hissediyor. Ne düşünüyor. Bana anlatmaz ki hiçbir şey. Ben de yok gibiyim onun için. Sanki beni kendinden soğutmaya çalışıyor gibi bütün hareketleri. Yapayalnız hissediyorum kendimi o yanımdayken bile. Eskiden o olsa yanımda yeterdi.
Ben abartıyorumdur herhalde dediği gibi. Onun için her şey aynı. Değişen birşey yok. Peki ben niye bu kadar mutsuzum bu kadar yalnızım o zaman. Sürekli ölümü düşünecek kadar. Onu yokluğumla cezalandırıp kısa süre bile olsa beni düşünmesini isteyecek kadar. Sonsuza kadar unutulmak pahasına…
Kendimi o kadar değersiz hissediyorum ki. Ne yaşadığımı bilsin istiyorum ne kadar çok ağladığımı ne kadar çok yıprandığımı. Eskiden olduğu gibi sarılarak teselli etsin ben buradayım biyere gitmedim hala seni çok seven o adamım desin. Sonra diyorum daha önce kaç kere denedin bunu. Kaç kere döktün içini. Daha çok yaralamadı mı seni her seferinde. Nasıl biliyorsan öyle yap bile dedi. Ben bunları asla unutamayacağım galiba. Bir daha asla eskisi gibi olamayacağım.
Bunun için çok ta üzüleceğini sanmıyorum. Her şey o kadar kolay ki aslında ama her şey çok zor hatta gittikçe imkansızlaşıyor. Mutlu olmam o kadar kolay ki benim. Bir çocuk gibiyim hala. Keşke büyüyebilsem. Küçük bir söz masum bir öpücük minik bir not… mutlu olmak için düşünüldüğümü önemsendiğimi hissetmek yeter bana. O kadar kolay ki. Biraz nezaket bile yeter.
Ama sevdiğim insanlar için o kadar zor ki bu bana çok basit gelen şeyler. Allahım sana sığınıyorum bana sabır ver dayanma gücü ver. Mutsuzluğumu güzel çocuklarıma yansıtmadan onları mutlu etme gücü ver. Senden başka sığınacak bir kapım yok. Senden güzel sığınacak yer yok.
bende evdeyim bebegim var 5 bucuk yasadigim uzuntulerden dolayi sutum azaldi 
