birşeyleri başarmak, beklentilere cevap vermek ve bütün bunların yanında geçmişin kalıntılarından yeni bir şey inşa etmek. ama ne yaparsam yapayım o yaşanmışlıklar unutulmuyor. en çok ta hiç geçmeyen vicdan azabı. evet ben bir katilim. yüreğim avazı çıktığınca bu gerçeği haykırıyor her gece. yıllardır bitmeyen kabusum. bu yüzden hayatımdaki herkesi kendimden uzaklaştırıyorum. hoş bi işe yaramıyor tabi bu.
hep söylediğim bir söz var.. geçmişe mazi savaştan dönene gazi derler.. : ))
bu kocaman bir yalan. omuzlarımda onca insanın hayatı.. ruhumda işlenen günahların ağırlığı.. kirlenen bir kalp.. elimdekiler bunlar.. ve bütün bunların yanında hep kaçtığım o yüzleşme.. yalan söylemicem korkuyorum.. yeniden aynı acıyı yaşamaktan korkuyorum.. bunu kaldıramam.. tıpkı o zaman olduğu gibi.. ölümü hiç takmıyorum bile. aksine benim için kurtuluş yolu.. en azından azap görecek olan sadece ruhum. şu anda yaşıyormuyum belli değil.. ben yıllar önce kendimi diri diri mezara gömdüm.. evet bunu yaptım. açıkçası ilk başlarda iyi gelmişti bu. ama şimdilerde bu bulunduğum mezarda boğuluyorum, nefes alamıyorum. kötü olansa bu içine girdiğim lanet olası zindandan çıkamıyorum.. hiç kimse değil ben suçluyum..
benim en büyük hatam bu dünyaya gelmek oldu. ama ne yazık ki bunu engellemek benim elimde olan birşey değil..
belki çok karamsarım ama bu yazdıklarım söylemek istediklerimin sadece % 10'u. daha fazlasını söylemeye yetkim yok.. her zaman dediğim şey. susma hakkımı kullanıyorum..
insan en büyük acıyı kendisine yaşatırmış. doğru. ne yapıyorsak biz kendimize yapıyoruz sonrada başkalarını suçluyoruz.. eğer zamanında şu an ki gibi gücümü kullanmayı başarabilmiş olsaydım belki bazı şeyler daha farklı olurdu. en azında içimden bir ses sen lanet olası bir katilsin diye beynimi didiklemezdi.. belki vicdanım biraz daha yumuşak davranırdı.. belki.. belki.. tıpkı keşkelerim gibisin sende. hiç tükenmiyorsun..
bitmiyor bu kabuslar uykusuz geceler. ben yoruldum artık 6 senedir uyumaya hasretim. ama olmuyor. acaba daha kaç can kurban etmem gerek size. bu yüzden çevremde insan kalmadı. seri katil gibi hissediyorum kendimi.. içime şeytan kaçtı çıkartamıyorum. ilginç olansa ben kaçtıkça onlar üstüme geliyor. yaşıyor muyum ben anlamış değilim. bu suçluluk duygusu tüketiyor beni. ve itiraf edemediğim bir azaptayım. Sen biliyorsun ya yetmiyor işte. çıkıp avazım çıktığınca bağırasım var. hiç kimse değil bendim o diye. ama yapamıyorum.. öylesine bir çıkmazdayım ki çaresiz susma hakkımı kullanıyorum mecburen. oysa bir konuşsam daha kaç can bu uğurda gider emin değilim. ama bu vicdan azabı yok mu işte o beter bişey.
hiç kimse değil en iyi ben bilirim yaşarken ölmenin, kendini diri diri mezar koymanın nasıl birşey olduğunu.
acı çok acı birşey............. ah birde anlatabilsem..
hep söylediğim bir söz var.. geçmişe mazi savaştan dönene gazi derler.. : ))
bu kocaman bir yalan. omuzlarımda onca insanın hayatı.. ruhumda işlenen günahların ağırlığı.. kirlenen bir kalp.. elimdekiler bunlar.. ve bütün bunların yanında hep kaçtığım o yüzleşme.. yalan söylemicem korkuyorum.. yeniden aynı acıyı yaşamaktan korkuyorum.. bunu kaldıramam.. tıpkı o zaman olduğu gibi.. ölümü hiç takmıyorum bile. aksine benim için kurtuluş yolu.. en azından azap görecek olan sadece ruhum. şu anda yaşıyormuyum belli değil.. ben yıllar önce kendimi diri diri mezara gömdüm.. evet bunu yaptım. açıkçası ilk başlarda iyi gelmişti bu. ama şimdilerde bu bulunduğum mezarda boğuluyorum, nefes alamıyorum. kötü olansa bu içine girdiğim lanet olası zindandan çıkamıyorum.. hiç kimse değil ben suçluyum..
benim en büyük hatam bu dünyaya gelmek oldu. ama ne yazık ki bunu engellemek benim elimde olan birşey değil..
belki çok karamsarım ama bu yazdıklarım söylemek istediklerimin sadece % 10'u. daha fazlasını söylemeye yetkim yok.. her zaman dediğim şey. susma hakkımı kullanıyorum..
insan en büyük acıyı kendisine yaşatırmış. doğru. ne yapıyorsak biz kendimize yapıyoruz sonrada başkalarını suçluyoruz.. eğer zamanında şu an ki gibi gücümü kullanmayı başarabilmiş olsaydım belki bazı şeyler daha farklı olurdu. en azında içimden bir ses sen lanet olası bir katilsin diye beynimi didiklemezdi.. belki vicdanım biraz daha yumuşak davranırdı.. belki.. belki.. tıpkı keşkelerim gibisin sende. hiç tükenmiyorsun..
bitmiyor bu kabuslar uykusuz geceler. ben yoruldum artık 6 senedir uyumaya hasretim. ama olmuyor. acaba daha kaç can kurban etmem gerek size. bu yüzden çevremde insan kalmadı. seri katil gibi hissediyorum kendimi.. içime şeytan kaçtı çıkartamıyorum. ilginç olansa ben kaçtıkça onlar üstüme geliyor. yaşıyor muyum ben anlamış değilim. bu suçluluk duygusu tüketiyor beni. ve itiraf edemediğim bir azaptayım. Sen biliyorsun ya yetmiyor işte. çıkıp avazım çıktığınca bağırasım var. hiç kimse değil bendim o diye. ama yapamıyorum.. öylesine bir çıkmazdayım ki çaresiz susma hakkımı kullanıyorum mecburen. oysa bir konuşsam daha kaç can bu uğurda gider emin değilim. ama bu vicdan azabı yok mu işte o beter bişey.
hiç kimse değil en iyi ben bilirim yaşarken ölmenin, kendini diri diri mezar koymanın nasıl birşey olduğunu.
acı çok acı birşey............. ah birde anlatabilsem..
