Anlatmam lazım..

E

Eva_stormborn

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
21 Şubat 2016
28
11
88
Böyle birşey nasıl anlatılır bilmiyorum nasıl anlaşılır onu da bilmiyorum ama anlatmam lazım içimde tuttukça bana çok fazla zarar verdiğini hissedebiliyorum ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ve artık bununla başa çıkamıyorum. Hayatım boyunca hep sorunlarla uğraştım zaten çok da yolunda giden bi hayatım yoktu hiçbir zaman ama yaklaşık bir ay önce öyle bir şey yaşadım ki sahip olduğum ne varsa alt üst oldu.. Tam 23 yıl sonra babamın başka biri olduğunu öğrendim. Hemde öyle pat diye.. Babamla yani yıllardır babam sandığım kişiyle aramız zaten hiçbir zaman iyi olmamıştı hatta ondan nefret ettiğimi düşünürdüm hep ama inanın böyle bişeyi duymaktansa ölmeyi tercih ederdim nefret ettiğim babamın öz babam canımdan çok sevdiğim kardeşimin öz kardeşim bana yıllarca babalık yapan küçüklügümden beri çok düşkün olduğum geçen sene vefat eden dedemin öz dedem bana hep diğer bütün torunlarından daha düşkün olan babaannemin öz babaannem olması için herşeyimi hiç düşünmeden verirdim. Ve asıl canımı acıtan da annemin bana bunu kavga ettikleri bir günde bi anlık kızgınlıkla hiç düşünmeden söyleyivermis olması.. Duydugum ilk anda kim diye sorabildim sadece aklımdan başka hiçbir şey gecmiyordu. Onu da hiç önemsemeden düşünmeden söyleyiverdi yüzüme. Elbette bilmeye cesaret edebilmek uzun zamanımı aldı ama o adamın iki tane çocuğu olduğunu öğrendim, iki tane isimlerini bile bilmediğim kardeş.. Ölmeyi istedim duyduğumda yok olmayı hiç olmamış olmayı.. Öyle yalnızdım ki sanki bu dünyada tarifi mümkün değil. Günlerce gecelerce aklımı yerinde tutmak için uğraştım sadece. Kimseyle konuşmadım kimseye tek kelime anlatamadım, anlatılamazdı da zaten. Her anımda yanımda olan erkek arkadaşım herseyi biliyordu uyanık olduğum her an yanımda olabilmek için yalnız bırakmamak için elinden gelenin fazlasını yaptı bu benim nefes almaya devam etmemi sağlayabildi sadece o olmasaydı kendime birsey yapmamam imkansızdı. Ama hiçbir şey düzelmedi her saniye dua ettim bunun bi kabus olması ve uyanmam için ama bu gerçekti kabullenemedim sindiremedim yaşayamadım bile o andan itibaren. Yavaş yavaş kabullenmeye başladığım anda bu kez ne mi oldu? Annem evi bizi terkedip çekip gitti. Zaten bunu hep istediğini biliyodum daha önce de ama beni böyle bi durumda bırakıp gidebileceği aklımın ucundan geçmezdi. Yaptı. Hem bana bu asla bilmek istemediğim gerçeği söyleyip hemde bırakıp gitti. Herşey mahvoldu hayatım hayatımız mahvoldu. Şimdi benim kendi içimde öz olarak sectigim babam babaannem ve kardeşimle yaşıyorum onlar bu gerçeği hiç olmamış kabul ediyolar beni zaten asla ayırmadılar bundan sonra da bunun konusunun bile açılmamasını istiyolar ama bitmiyor. Kim ne derse desin nasıl davranırsa davransın bu gerçek asla unutulmuyor unutulamaz. Tek bir an yok bunu unutabildigim. Şimdi annemle hiçbir şekilde konuşmuyorum ona öyle kızgınım ki bana bunu söylediği ve sonra bırakıp gittiği için. Ve içimde o kadar çok şey var ki kelimelere dökemediğim.. Hala normal miyim onu bile bilmiyorum, belki de kafayı yedim ve farkında değilim. Napmam gerektiğinin söylenmesine ihtiyacım var, birinin beni bu durumdan kurtarmasına ve normal yaşayabilmeye, unutabilmeye.. Biliyorum yaşamadan asla ama asla anlaşılamayacak bir şey bu ama gerçekten artık ne yapabileceğimi bilmiyorum ve başa çıkamıyorum tüm bu olanlarla..
 
Kötü olmuş ama artık olan olmuş.
Bazı şeyler elimizde değildir. Mevcut hali ile kabullenmemiz gerekir.
Öyle ya da böyle, o anneden ya da şu babadan dünyaya gelmişsiniz.
Önemli ondan bundan sonrası... Kim olduğunuzu ve burada neler yapacağınızı anneniz babanızdan ziyade siz belirleyeceksiniz.
 
Çok acı bi durum ama malesef hayat böyle bence bi taraftan çok şanslısınız kardeşiniz babanneniz size destek biyolojik olarak olmai çok mu önemli gerçek onlar asıl özü onlar bence size emek veren kim ise gerçek ailen onlar hiç canınızı sıkmayın hem 2 kardeş sahibi de oldunuz bulun tanışın bence daha kalabalık bi ailen oldu kimbilir belki de evet biliyorum bunlari konusmak sana basit diceksin ama hayat bazen bitti dediğimiz an başlar her şer de bi hayır var buna inanin bence..inşallah hazmedersiniz kolaylikla....
 


Haklısınız bu insanın kendi elinde olan yada değiştirebilecegi bir şey değil kader bu biliyorum ama değiştirebilmek için daha doğrusu hiç ögrenmemiş olmak için herşeyi yapardım insan böyle bişeyi aklından dahi geciremezken yaşamak çok zor kabullenemiyorum bunu o adam beni yıllar önce bilmesine rağmen istememiş görmüş bile hatta beni tesadüfen ben küçükken benimle hiçbir alakası olmayan bi adam evladı olarak kabul etmiş beni ve bu bugüne kadar asla belli etmemiş bunu bana durum böyleyken gidip o adamla tanışmayı geçtim tesadüfen karşılaşmak bile istemem ki bana karşı hiçbir sorumluluğu olmayan insanlar yıllarca bana aile olup bunu asla soylememisken annemin bunca yıl sonra sırf kendi kızgınlıgı uğruna hiç düşünmeden bana söylemiş olması da düşündükçe içimi bulandırıyo..
 
Haklisin tabiki ama annene de fazla kinlenme kin yorar insani senin canini acitir demekki duyman gerekiyormus bu sekilde duymussun bazen önüne gecilmiyo olacak şeylerin nasil oldu neden olduyu birak bence en önemlisi senin hiç bi suçun yok bu konuda yıpratma kendini hiç duymamış gibi devam etmeye çalış hayatına
 
Gerçek evebeynleriniz düşüncesizmiş.
Üvey babanızla ilgili de pek iyi anılarınız yok anlaşılan.
Ancak üvey aileniz sizin talihiniz. Onların varlığından dolayı mutlu olmaya bakın.
Neyse ki bu gerçeği yeterince olgun bir yaşınızda öğrenmişsiniz. Altından kalkacaksınız.
 

Annem bu evden gitmeye bana bu olayı söylemeden önce karar vermişti o zaman da istememiştim gitmesini ama söyleyip gitmesi çok ağır oldu madem gidecekti bana bunu hiç söylememeliydi şimdi beni bu gerçekle tek başıma bırakmasını affedemiyorum ben..


Babamla(yani üvey babamla) hiç bi zaman anlaşamazdık hep çok kavga ederdik hatta dediğim gibi ondan nefret ettiğimi düşünürdüm hep ama o kardeşime yani kendi evladına karşı da aynıydı hep onunla da anlaşamazlardı kötü bi insan değildir kesinlikle ama anlaşamazdık işte. Şimdi bu olayı öğrendikten sonra zaten ona karşı bakışım tamamen değişti hasta kendisi biraz çok fazla ilaç kullanıyo bu yüzden dengesizleştigi anlar çok olur kendi elinde degil ama bu konuyla ilgili ilk ve son kez konustugumuzda ağladı ben bunu sana asla söylemicektim sen benim öz kızımsın diye o andan itibaren bütün nefretim bitti zaten ona karşı, ben onları öz ailem kabul ettim ama bu bile daha çok üzüyo insanı gerçek olanlar bunları yapamazken onların yapması da ayrı bi acı inanın..
 
off, burdaki yorumlar sana şimdiki hislerin için iyi gelmeyebilir. çok ama çok zor bir durum. ama yalnız değilsin ve bunca yıl ama iyi ama kötü kucak açmış insanlar var. senin suçun değil bütün bu olanlar, ne kendini ne aileni suçla. ailen derken yıllardır sana kucak açan, seni bağırlarına basan insanlardan basediyorum. aile budur, bir adamın ya da bir kadının hücresi değil. annen için yorum yapmak istemiyorum.
yaşını sorabilir miyim?
 

Yaşım 23. İnan herseyi denedim iyi gelmesi için düşünmemeyi denedim olmadı umursamaz davrandım olmadı bağırdım çağırdım yada tam tersi hiç konuşmadım, hiç biri olmadı insan böyle bi durumda küçücük bi çareye bile muhtaç oluyo bi de bunu denemek istedim belki biraz olsun yardımı olur diye
 
Allah sana dogru yolu buldursun ve insallah bu sikintidan bir an once kurtulursun
Bence bir yonden sanslisin biyolojik anne babandan daha merhametli bir ailen var evet oz degilmis olsun ama
 

çare demişsin, durumuna nasıl bir çare bulmak istiyorsun?
yani şuan ne olması seni daha iyi hissettirir ya da daha mutlu eder?

hepimiz bir kaderi yaşıyoruz. hangi ülkede, hangi inançla, hangi ailede, hangi isimle doğacağımızı seçemiyoruz. bizden önce yaşanılanları, sonucu bizi etkilese de değiştiremeyiz. bunu bilerek yaşamak, bütün olanlarla daha kolay baş etmesini sağlar insanın. insan aklı olduğu için şanslıdır ve kalbine karşı koyabileceği tek yol o dur.
ne yaparsan ne edersen düzeltemeyeceğin şeyler var hayatta. gerçek olan bu.
ama en kötüsü de ne biliyor musun? kader değiştirilebilir. ölüm gibi mutlak sonlar değiştirilemez.

annemi kaybettim 1,5 yıl oldu. bazı şeylerin çaresi yoktur hayatta. bazı şeyler değiştirilebilir. ama hem çaresi olmayan hem de değiştirilemeyen yaralar var hayatta. bu yaşadığın tramva zamanla hafifleyecek, umarım aklını kullanıp sana verilen bu kaderi değiştirebilirsin. yaşan bilir, sadece empati yapabilirim o da olduğu kadar. psikolojik destek görmek ve okul ya da iş hayatına atılıp kendin için bir yol çizmek seni daha güçlü yapacaktır. ben öyle inanıyorum. bütün bu olanlara keşke dışardan bir gözle bakabilsen. öz annenin ya da babanın günahını senin çekmeni istemem.
 
montesorri .!.:
Allah sana dogru yolu buldursun ve insallah bu sikintidan bir an once kurtulursun
Bence bir yonden sanslisin biyolojik anne babandan daha merhametli bir ailen var evet oz degilmis olsun ama
Genişletmek için tıkla...

İnşallah kurtulurum o kadar isterdim ki kurtulabilmeyi
Ben onları öz ailem kabul ettim zaten bunca yıl beni hiç ayırmayıp bana bunu hiç hissettirmedikleri için
 
montesorri .!.:
Allah sana dogru yolu buldursun ve insallah bu sikintidan bir an once kurtulursun
Bence bir yonden sanslisin biyolojik anne babandan daha merhametli bir ailen var evet oz degilmis olsun ama
Genişletmek için tıkla...
Mesej yanlislikla gitti ozur dilerim.demekki herkes anne ve baba olamiyormus.seni bu durumda birakip giden sozde anneye de selam olsun.icini ne rahatlatacaksa onu yapmalisin ve hayatina devam etmelisin cunki diger turlu olan sana olacak bosver degmez cunki onlar seni dusunmedi.
 

Su an çare sayabileceğim tek şey olması mümkün olmayan bi şey, hiç bilmemiş olmayı hiç yaşanmamış olmasını isterdim. Ama mümkün olan bi çare olarak unutmayı isterim sanırım sadece unutmak iyi hissettirir bana artık
Konuşabildigim tek insan erkek arkadaşım başka kimseye söyleyemedim elbette onun da bilmesini istemezdim ama mecburen öğrendi günlerce sadece bilmek istemiyorum diyebildim konuşabildigim söyleyebildigim tek şey buydu hala aynı kelimeler geçer durur hep aklımdan, bilmek istemiyorum.. Bu günahı ben çekmek istemiyorum
Bunca yıl bu gerçek benden saklandıktan sonra bi anda ve böyle aniden öğrenmeyi seçme şansım olsa asla istemezdim ama haklısın biliyorum kaderdi bu değiştiremezdim, en çok da degiştirememek acıtıyo zaten insanın canını
Annen için de inan çok üzüldüm başın sagolsun kayıplar ne kadar acıtır insanın canını biliyorum aynı acıyı aynı şekilde yaşamamış olsam da
 

Annemle o kadar iyiydi ki hep aramız bana bunları yaşatabilecegi aklımın ucundan geçmezdi hep çok iyiydik arkadaş gibiydik gerçi son zamanlarda bozulmuştu aramız eskisi gibi değildik onun erkek arkadaşımı istememesinden dolayı ki beni böyle bi durumda bırakıp giden insanın her durumda benim yanımda dimdik duran insanı istememesiydi yani bu olay da.. ama keşke tek sorun bu olsaydı. Hayat bi şekilde devam ediyo biz istesek de istemesek de ama ben dursun devam etmesin isterdim çünkü benim hayatım kendi içimde durdu sanki, devam edebilmenin bi yolunu arıyorum bende çaresizce
 
sevgilin sana iyi gelen tek şeyse, sevgilinle zaman geçir.
onunla ol, gelecek planlarınız var mı bilmiyorum ama karşılıklı sevgi saygı varsa güzel bir ilişkin, evliliğin olur ve bunlardan olabildiğince uzaklaşırsın. (evlilik de çok farklı bir olay yönlendirmek istemem. yani sorunlardan kaçmak için değil mutluyken daha da mutlu olmak için evlenmeli insan)

tabi daha öncesinde kendini kim olursa olsun bir insana bırakmak yerine ayaklarının üzerinde durup çalışmanı, kazanmanı tavsiye ederim. umarım her şey gönlünce olur. dediğim gibi başkalarının hatalarının bedelini sen ödememelisin. hayatına sahip çık, başkalarının karıştırmasına izin verme bu saatten sonra. Allah yardımcın olsun arkadaşım.
 

3 seneyi doldurdugumuz bi ilişkimiz var tüm bu olanlardan sonra onun en büyük desteğim olduğunu düşünüyorum zaten beni yalnız bırakmamak için iyi hissetmem için o kadar uğraşıyo ki zaten bi süre önce de sözlendik bu olanlardan sonra kendimi kimsem yokmuş gibi hissetmemem için yeniden iyi hissedebilmem için bi anda yaptı bunu herşeyle uğraştı benim yerime o olmasaydı çok daha kötü olabilirdim biliyorum
Çok teşekkürler derdime ortak olduğun için Allah seninde, hepimizin yardımcısı olsun
 
babaannenizi ve dedenizi canı gönülden kutluyorum.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

M
Sona geldim sanırım
2 3
Yorumlar
56
Görüntüleme
2K
FloppyDisk
F
  • Kilitli
Kendime yediremiyorum artık neden böyleler (eşimin ailesi)
2 3
Yorumlar
58
Görüntüleme
3K
mlzdmr
F
Ailemin düşmanı oldum.
2
Yorumlar
26
Görüntüleme
1K
Black Wine
C
Annem ile aramızdaki sorunlar
Yorumlar
3
Görüntüleme
783
NilMeSeKer
M
Hesap ödeme…
5 6 7
Yorumlar
131
Görüntüleme
4K
cinecin
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…