- 21 Şubat 2016
- 28
- 11
- 88
- Konu Sahibi Eva_stormborn
- #1
Böyle birşey nasıl anlatılır bilmiyorum nasıl anlaşılır onu da bilmiyorum ama anlatmam lazım içimde tuttukça bana çok fazla zarar verdiğini hissedebiliyorum ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ve artık bununla başa çıkamıyorum. Hayatım boyunca hep sorunlarla uğraştım zaten çok da yolunda giden bi hayatım yoktu hiçbir zaman ama yaklaşık bir ay önce öyle bir şey yaşadım ki sahip olduğum ne varsa alt üst oldu.. Tam 23 yıl sonra babamın başka biri olduğunu öğrendim. Hemde öyle pat diye.. Babamla yani yıllardır babam sandığım kişiyle aramız zaten hiçbir zaman iyi olmamıştı hatta ondan nefret ettiğimi düşünürdüm hep ama inanın böyle bişeyi duymaktansa ölmeyi tercih ederdim nefret ettiğim babamın öz babam canımdan çok sevdiğim kardeşimin öz kardeşim bana yıllarca babalık yapan küçüklügümden beri çok düşkün olduğum geçen sene vefat eden dedemin öz dedem bana hep diğer bütün torunlarından daha düşkün olan babaannemin öz babaannem olması için herşeyimi hiç düşünmeden verirdim. Ve asıl canımı acıtan da annemin bana bunu kavga ettikleri bir günde bi anlık kızgınlıkla hiç düşünmeden söyleyivermis olması.. Duydugum ilk anda kim diye sorabildim sadece aklımdan başka hiçbir şey gecmiyordu. Onu da hiç önemsemeden düşünmeden söyleyiverdi yüzüme. Elbette bilmeye cesaret edebilmek uzun zamanımı aldı ama o adamın iki tane çocuğu olduğunu öğrendim, iki tane isimlerini bile bilmediğim kardeş.. Ölmeyi istedim duyduğumda yok olmayı hiç olmamış olmayı.. Öyle yalnızdım ki sanki bu dünyada tarifi mümkün değil. Günlerce gecelerce aklımı yerinde tutmak için uğraştım sadece. Kimseyle konuşmadım kimseye tek kelime anlatamadım, anlatılamazdı da zaten. Her anımda yanımda olan erkek arkadaşım herseyi biliyordu uyanık olduğum her an yanımda olabilmek için yalnız bırakmamak için elinden gelenin fazlasını yaptı bu benim nefes almaya devam etmemi sağlayabildi sadece o olmasaydı kendime birsey yapmamam imkansızdı. Ama hiçbir şey düzelmedi her saniye dua ettim bunun bi kabus olması ve uyanmam için ama bu gerçekti kabullenemedim sindiremedim yaşayamadım bile o andan itibaren. Yavaş yavaş kabullenmeye başladığım anda bu kez ne mi oldu? Annem evi bizi terkedip çekip gitti. Zaten bunu hep istediğini biliyodum daha önce de ama beni böyle bi durumda bırakıp gidebileceği aklımın ucundan geçmezdi. Yaptı. Hem bana bu asla bilmek istemediğim gerçeği söyleyip hemde bırakıp gitti. Herşey mahvoldu hayatım hayatımız mahvoldu. Şimdi benim kendi içimde öz olarak sectigim babam babaannem ve kardeşimle yaşıyorum onlar bu gerçeği hiç olmamış kabul ediyolar beni zaten asla ayırmadılar bundan sonra da bunun konusunun bile açılmamasını istiyolar ama bitmiyor. Kim ne derse desin nasıl davranırsa davransın bu gerçek asla unutulmuyor unutulamaz. Tek bir an yok bunu unutabildigim. Şimdi annemle hiçbir şekilde konuşmuyorum ona öyle kızgınım ki bana bunu söylediği ve sonra bırakıp gittiği için. Ve içimde o kadar çok şey var ki kelimelere dökemediğim.. Hala normal miyim onu bile bilmiyorum, belki de kafayı yedim ve farkında değilim. Napmam gerektiğinin söylenmesine ihtiyacım var, birinin beni bu durumdan kurtarmasına ve normal yaşayabilmeye, unutabilmeye.. Biliyorum yaşamadan asla ama asla anlaşılamayacak bir şey bu ama gerçekten artık ne yapabileceğimi bilmiyorum ve başa çıkamıyorum tüm bu olanlarla..