Neşeli bu ara, konuşunca biz a desek o b diyor ama neşeli ve konuşkan. Sıcak çikolata içiriyor babam sık sık (o ozon kapsüllerinin ürünü), o da baya mutluluk veriyor. Düşüp elini kırmış neyse ki kendi fark etmemiş bile. 1 ay alçıda kaldı babam çıkarttırdı şimdi hiç ağrısı sızısı yokmuş. Ben başka şehirdeyim de. Görüntülü aradım sadece. Dediğim gibi konuşkan ve neşeli. Tvlerde mi duyuyorsa artık “ben hiç dışarı çıkmıyorum, sen de çıkma” dedi bana birkaç kez.
Demans özellikle nöbetler halinde giden bir hastalık. Tek başına yürüyüşe çıkabiliyor demişsin. Benimkinin daha ilk belirtileri kaybolmasıydı. Demansta çalışacak işe gidecek kadar iyi olup gün içerisinde ara ara gidebilir hafızası.
Bir bilekliğe adını sizin telefon numaranızı falan yazdırsanız iyi olur aslında. Ne olur ne olmaz şaşırabilir etrafını, kaybolabilir. İlerlemesi durumunda çok sık rastlanan bir durum bu maalesef.
Hastalığının farkında mı annen? Belki ondan sessiz sakinleşmiş olabilir. Benimki bazen farkına varıp “ben niye böyle oldum, hiç böyle olmak istemiyorum” diye ağlıyor. Beni mahveden bu farkındalığı oluyor zaten.
