Merhaba arkadaşlar çok uzatmadan konuya girmek istiyorum
ben 29 yaşındayım. ağustosta evliliğimin 2 yılı dolacak. Eşim çok değerli benim sorunlarımı her zman dinleyen, çok örnek bi eş. beni çok seviyor, çok değer veriyor ben de öyle. aramızda nişanlıyken bi takım kavgalar olmuştu düğün gerginliği annem duyuyordu seslerimi odamda kavga ederken. hatta bikaç kere gelip müdahale etmeye çalıştığı bile olmştu.. ailem ve onun ailesi konuşmuyorlar çünkü hem çok zıtlar hem de nişan zamanı aralarında gerginlik çıkmıştı. annemler daha mutahasıp daha geri kafalılar, kv ve kp de daha açık görüşlüler. kv biraz fazla rahat bi kadındır hatta. onlarında nişanlılık döneminde bazı şark kurnazlıkları olmadı değil ama ben uzatmayı sevmediğim için kapattık konuyu gayet iyi gidiyor her şey şimdilik.
eşim akademisyen üniversitede biz o yüzden istanbula taşındık ben de burda iş buldum. çalışıyoruz ikimiz de. bi yandan ben yüksek lisans tezimi yazıyorum, aynı anda eşim doktorasını yapıyor. zaten çok yoğun bi hayatımız var. ben hem ev işlerine hem yemeğe hem okula yetişemiyordum çok bunalıyordum.
annem geçen sene kasım ayında gelmişti evime eşimle arasında bi gerginlik çıktı. benim annem biraz değil baya geçimsiz bi kdındır psikolojisi bozuk senelerdir insanlardan kendisini soyutlamış bi insan babamla da sık sık eski konuları açıp ağzına geleni söyler. babam sesini çıkarmaz. iki gün sonra bi bakmşız hiç bir şey olmamış gibi konuşuyorlar.. senelerdir böyle bi ortamda büyüdüm ben..
son yıllarda akrabalarla da ilişkimizi kestik annem haklı olsa bile haksız konumuna düşürüyor kendisini.. öyle bi psikolojisi var ki insanların her söyledğini yanlış anlıyor.. haklı olsa dahi birden kavga ediyor, ağzına geleni sayıyor, birden haksız konumuna düşüyor. eşimle de böyle çok önemi olmayan bi mevzu yüzünden kavga cıktı. eşim çok kızdı ama yine de tuttu kendini olabildiğince annem ağzına geleni saydı eşime sonra gitti evden. şimdi de annem 1 senedir kapımı açmıyor.. eşim hep anneni ara o senin annen diyor ama annem onu damadı değil düşmanı gibi görüyor resmen. kin tutuyo kadın. anlamadım unutmuyor bi türlü. bize gittiğimiz zamanlar eşimin her hareketini gözlemleyip altında kötü bir şey arıyor. bi gergin tavırları var sevgi göstermyor hiç. ortada bişey de yok öyle.
şimdi kv ve kp emekli oldukları için evini satıp ist dan ev aldılar bize yakın bana destek olmak için yemek yapıyorlar biz de haftada 3 gün gidiyoruz sağolsun yüküm hafifledi baya. annemle bu haftasonu yasaklarından dolayı görüşemiyoruz biz ikimiz de çalışıyoruz. annemle aramız bi iyi bi kötü. arada saçmasapan kavga ediyor. o yüzden pandemide gitme imkanımız olduğu zamanlar yani yasakların olmadığı zamanlar kavga ettiğimz için gitmedik, daha çok huzursuzluk çıkmasın diye, şimdi de yasaklardan dolayı. gidemiyoruz. annem az önce bana, sen biizi sevmiyorsun istesen gelmenin yolunu bulursun, eşin annesini her gün görüyor sen bize ne zamandır gelmiyorsun sen kendine nasıl yediriyosun bunu? eşin olsa bulurdu gelmenin bi çaresini.. diyip beni ağlatana kadar konuşuyor. ben artık dayanamıyorum. eşim de tam aksine ben ailemi görmem için konuşmam için yalvaran bi insan ama anlatamıyorum bunu.. annem nefret ediyor resmen.. benim çalıştğm yerde 1 yılım dolmadı yıllık iznim bile yok anne diyorum iznim yok gelemiyorum. istesen bi yolunu bulursun diyor. eşimden için ''o'' diye bahsediyor. eşim haftada 3 gün evden çalışıyor.o gidiyor her sabah annesine senin ruhun bile duymuyordur gideriyor, hasretini sen ağaç kovuğundan çıktın di mi diyor bana.
halbuki eşim o kadar sık gitmiyor bile. ki ayrıca gitse ne olcak sanki diyorum. annesi onun o. siz de gelin diyorum. geldim aldım ağzımın payını kovmaktan beter etti beni diyor. o gelemezmiş neticede benden gelmemi bekliyor sürekli böyle konuşuyor. delircem, kadına anlatamıyorum anlamıyor. zaten işyerinde aynı odada çalıştğm pskolojisi aşrı bozuk höt höt bi kızla uğraşmaktan sinirlerim gergin bi de üzerine annem böyle yapıyor sinirlerim aşırı bozuldu psikolojim bozuldu iyice kaldıramıyorum bunları.. tavsiyelerinize ihtiyacım var
napmalıyım sizce?
