Neredeyse sayfayı doldurabilecek kadar uzun bir cevap yazmıştım, "niye abartıyorsun, Allah'ın gücüne gider, senden büyük dertleri olan insanlar ne yapsın ki" türündeki yorumlara ve sorulara. Fakat tuhaf bir savunmaya geçmiş olduğumu hissedince tümünü sildim ve şimdi ne demem gerektiğini bilmiyor ve bu bilmezlikle yanlış ve kırıcı bir söz söylüyor olabilirim, şimdiden özür dilerim.
"İmkansız çocuk sahibi olmanız" denmediği için imkansız olarak algılamam da zor değil mi? Kaldı ki ben bu ruh halinde olduğumu veya bu düşüncenin etrafında dolandığımı söylemiş değilim. Peki sözünü bile etmediğim bir şey için neden bununla ilgili br yaftayı üstüme yapıştırdınız ki? Tam tersine "benden daha büyük sorunları olan insanlar var, şükürler olsun ki bu benim için büyük bir umut, umarım o insanlarda bir an önce iyi çözümler ve sonuçlar alırlar" diyorum avaz avaz!
"Bir sağlık problemimiz yok, istiyoruz, olması için de herşey hazır peki neden olmuyor" diye kendi kendimi soru yağmuruna tuttuğum, tamamen düz mantıkla haraket ettiğim bir dönemdeydim, bazı şeylerin ilahi gücün izni olmadan hallolacağını düşünmeyecek kadar cahilce gözümü ve gönlümü kapatmış bir durumdaydım. Ama taktir edersiniz ki insanların olaylar karşısında duygusal veya mantıksal tepkileri görecelidir ve her insan kendi kişiliğine ve tabiatına uygun şekilde tepki gösterir. Kimsede kimseyi bunun için suçlayamaz ve yargılayamaz. Sadece ya saygı gösterir ya da tamamen durumun dışında kalmayı tercih eder.
Evet Allah'ın istediği zaman gerçekleşir herşey! Evet herşeyin bir zamanı vardır! Evet kendimizden başka insanların büyük sorunlarını görüp şükretmeli ve durumumuza isyan etmemeliyiz! Evet sabırlı ve sakin bir ruh halinde olmalıyız! Ama o içinde yaşadığım psikolojiyle bunları düşünecek durumda değildim. Ne zaman ki alıştım öyle hafiflettim. Ve biliyorum ki hafifleyerek zamanla da tamamen kaybolacak. Sonuç istediğim güzellikte olsun olmasın!
Bana bu yorumları yapan insanlar zaten bu sıkıntıları en azından en fazlasına kadar yaşamış olan insanlar. O dönemlerinizi göz önüne alarak ne garip geliyor size anlamadım? Kim üzüntülü ve sıkıntılı anlarında aklını ve mantığını kullanarak haraket edebiliyor ki? Evet abartı olabilir ama sizin yaptıklarınız veya düşündüklerinizde başka insanlara o dönemde garip gelmiş olabilir. Ama zamanla ve problemleriniz ortadan kalktıkça başka bir boyutta değerlendirmeye başladınız öyle değil mi? Bende aynen bunu savunuyorum. Öyleydim ama böyle oldum daha sonrada şöyle olacağım diye açık ve net bir biçimde anlatıyorum hissettiklerimi.
Yine de teşekkür ederim her türlü yorum için, tekrar söylüyorum yanlış veya kırıcı bir üslup kullanmışsam özür dilerim.
"İmkansız çocuk sahibi olmanız" denmediği için imkansız olarak algılamam da zor değil mi? Kaldı ki ben bu ruh halinde olduğumu veya bu düşüncenin etrafında dolandığımı söylemiş değilim. Peki sözünü bile etmediğim bir şey için neden bununla ilgili br yaftayı üstüme yapıştırdınız ki? Tam tersine "benden daha büyük sorunları olan insanlar var, şükürler olsun ki bu benim için büyük bir umut, umarım o insanlarda bir an önce iyi çözümler ve sonuçlar alırlar" diyorum avaz avaz!
"Bir sağlık problemimiz yok, istiyoruz, olması için de herşey hazır peki neden olmuyor" diye kendi kendimi soru yağmuruna tuttuğum, tamamen düz mantıkla haraket ettiğim bir dönemdeydim, bazı şeylerin ilahi gücün izni olmadan hallolacağını düşünmeyecek kadar cahilce gözümü ve gönlümü kapatmış bir durumdaydım. Ama taktir edersiniz ki insanların olaylar karşısında duygusal veya mantıksal tepkileri görecelidir ve her insan kendi kişiliğine ve tabiatına uygun şekilde tepki gösterir. Kimsede kimseyi bunun için suçlayamaz ve yargılayamaz. Sadece ya saygı gösterir ya da tamamen durumun dışında kalmayı tercih eder.
Evet Allah'ın istediği zaman gerçekleşir herşey! Evet herşeyin bir zamanı vardır! Evet kendimizden başka insanların büyük sorunlarını görüp şükretmeli ve durumumuza isyan etmemeliyiz! Evet sabırlı ve sakin bir ruh halinde olmalıyız! Ama o içinde yaşadığım psikolojiyle bunları düşünecek durumda değildim. Ne zaman ki alıştım öyle hafiflettim. Ve biliyorum ki hafifleyerek zamanla da tamamen kaybolacak. Sonuç istediğim güzellikte olsun olmasın!
Bana bu yorumları yapan insanlar zaten bu sıkıntıları en azından en fazlasına kadar yaşamış olan insanlar. O dönemlerinizi göz önüne alarak ne garip geliyor size anlamadım? Kim üzüntülü ve sıkıntılı anlarında aklını ve mantığını kullanarak haraket edebiliyor ki? Evet abartı olabilir ama sizin yaptıklarınız veya düşündüklerinizde başka insanlara o dönemde garip gelmiş olabilir. Ama zamanla ve problemleriniz ortadan kalktıkça başka bir boyutta değerlendirmeye başladınız öyle değil mi? Bende aynen bunu savunuyorum. Öyleydim ama böyle oldum daha sonrada şöyle olacağım diye açık ve net bir biçimde anlatıyorum hissettiklerimi.
Yine de teşekkür ederim her türlü yorum için, tekrar söylüyorum yanlış veya kırıcı bir üslup kullanmışsam özür dilerim.
