Bir yıllık evliyim. Bulunduğum şehirde yanlış bir tedaviden sonra. Ankara'da tedaviye başlayacağım. Sevdiğim adamla 6 yıldır birlikteyim. Ve en büyük hayalim bu birlikteliğin bir çocukla taçlanması. O kadar çok kırgınlıklarım var ki... Hepsini yollayıp toprağın altına, umutla doldurmaya çalışıyorum içimi. Daha dün hamile kalan arkadaşlarımdan birinden işittiğim sözle bilemedim ne hissedeceğimi. 2 haftası kaldı doğuma. Karnına bakıp dedi ki: Bunca çektiğim sıkıntıya, rahatımı bozmama değecek mi ki!
Bizler normal yollardan çocuk sahibi olamayan, anne olabilmek için bin bir türlü sıkıntıyı göze alan umut dolu kadınlar, belki anne değiliz, belki olamayacağız ama bir evladın değerini onu sokağa bırakan bir anneden, şiddete maruz bırakan bir babadan, umursamayan ebeveynlerden her zaman daha iyi bileceğiz.
Sorularıyla yıldıracaklar, hala mı yok diyecekler, çocuk düşünmüyor musunuz diye üzerimize gelecekler bıkmadan, usanmadan, kırıldığımıza aldırmadan, belki de hayatta tek başarıları normal yolla anne olmak olan bazı kadınlar tarafından, hatta bazen en yakınlarımız tarafından hoyratça incitileceğiz. Ama bırakmayacağız, yeise düşmeyeceğiz, asla oyun dışı kalmayacağız, düşsek de sabırla saracağız kanayan yerlerimizi ve devam edeceğiz, ta ki minicik bedenleriyle bedenimize sımsıkı tutunan yavrularımızı sağlıkla kucağımıza alacağız.
Var mısınız?
iyi düşün herşey iyi olur..canını sıkanlarda var sanki...
moral çok önemli gelsin bebişler...
şimdi 2015 de 2. Tedavimi Olacağım inş
