- 9 Şubat 2013
- 38
- 8
- 28
Amin canım benim Allah razı olsun cümlenin evladını anasına babasına bağışlasın.Dediğin gibi sadece tekmelerini hissetmek bile dünyanın en büyük serveti.Rabbim isteyen herkese yaşatsın bu duyguyu :)
Amin canım benim Allah razı olsun cümlenin evladını anasına babasına bağışlasın.Dediğin gibi sadece tekmelerini hissetmek bile dünyanın en büyük serveti.Rabbim isteyen herkese yaşatsın bu duyguyu :)Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin inşallah. 7 aylık hamile olduğunuzu okuyunca yazmak istedim, en güzel zamanları kıpır kıpır, insan her işi bırakıp elini karnına koyup sadece o kıpırtıları hissetmek istiyor. Allah evladınızı size, sizi evladınıza bağışlasın.
Bu pismanlık sizi ne kadar etkiler onu düsünün.GerçekmiŞimdi belki çocuğum olsun istemiyorum ama ya 40 yaşından sonra pişman olursam, ahh benimde olaydı keşke dersem diye de korkuyorum
Bu dusuncelerini gercek hayatta kendi cevrende soyleyebiliyor musun?Bende ne o sabır ne o yetenek ne de o istek var.
Hayatım böyle de güzel. :) hem eksikliğini hiç hissetmiyorum henüz. Bi gün çocuk isteyebileceğimi tezahür edemiyorum. Belki herkesin dediği o mucizevi duygular içimde oluşur. Ama 25 senedir oluşmadı malesef.
Kalbinizin sesini dinleyin derim. Sadece ya ölürsem diye düşünerek kendinizi bu fikirden soğutuyorsanız şöyle düşünün çok sağlıklı olarak evden çıkıp bi araba tarafından ezilebiliriz de. Onu bilemeyiz. Kesin planlar yapamayız malesef. Olumsız düşünmeyin...
zeytinağacı gel öpeyim seniBende ne o sabır ne o yetenek ne de o istek var.
Hayatım böyle de güzel. :) hem eksikliğini hiç hissetmiyorum henüz. Bi gün çocuk isteyebileceğimi tezahür edemiyorum. Belki herkesin dediği o mucizevi duygular içimde oluşur. Ama 25 senedir oluşmadı malesef.
Kalbinizin sesini dinleyin derim. Sadece ya ölürsem diye düşünerek kendinizi bu fikirden soğutuyorsanız şöyle düşünün çok sağlıklı olarak evden çıkıp bi araba tarafından ezilebiliriz de. Onu bilemeyiz. Kesin planlar yapamayız malesef. Olumsız düşünmeyin...
soyluyoz kız tabiide taş yağmuru :))Bu dusuncelerini gercek hayatta kendi cevrende soyleyebiliyor musun?
Buyuk cesaret valla
Bugün bir arkadaşımla konuştum o da yıllarca istememiş, hatta hamileliği boyunca alışamamış, çok pişman olmuş ama ta ki o ana kadar," onu kucağıma aldığım an dünya durdu, onun yüzüne baktığım an olay bende koptu, annelik hormonlarım ilk o an zirve yaptı "dedi, inşallah sizde öyle olursunuzAa. Beni bana anlatmissiniz. Bende yillarca boyle dedim. 8 yillik evliyim. Bu ulke ve dunyaya cocuk getirilr mi? Nasil bakicaz. Hem ekonomik hem kisisel gelisimine yetermiyiz. Ya biz kazada olursek. Ya sakat dogarsa. Yada sonradan olursa.. neler neler..
Ama hep ben cocuk yapmam verirse Allah nasip eder dedim. Korunurken hamile kaldim. Ne aglamak ne isyan. Esim aldiralim sen bu hali kaldiramadin dedi. Ben katil degilim diye bidaa agladim.
Erkek dedi doktor, bir sure cinsiyetini kabul edemedim. Halen dusunuyorum olumsuz fikirler yolluyorum bebege.
Ama sonra soyle diorum. Beni sen sectin ve geldin. Senin annen manyak, artik kabul etmelisin sende. die konusuyorum onunla.
Doguma 50 gun kaldi. Hala yakin ruhtayim. Ama gorunce asik olacagim umudu tasiyorum.
Herkes muhtesem anne olamaz. Hatta herkes anne olamaz. Kadin dogduk diye illa bu ruhla yasayacak degiliz.
Benimle ayni ruhtasiniz. Muhtemelen sizde anne olursaniz cok bilincli bir cocuk yetistirisiniz. Yada askinizdan olursunuz
Bahtsızım derken zaten bütün kötü enerjiyi çağırmış oluyorsunuz.
İnanın daraldım okuyunca.
İnancınız var mı bilmiyorum ama şartlarınız elveriyorsa, sağlığınız yerindeyse şimdi sonrasını düşünmeden tevekkül edip isteyin bebeğinizi. Ayrıca hemen olacak diye bir şartta yok. Bilemiyoruz.
Hayatınızın her noktasında bu kadar kaygı yaşıyorsanız mutlaka bir uzmandan destek alıp tahatlayabilirsiniz.
25 yaşında mısınız? Bende 30 dan önce asla ve asla çocuk istemem diyordum, ama 30 u bi geçtim garip bi korku, endişe sardı beni, doğurganlık dönemim geçiyor, ya ilerde pişman olursam, ya evlat sevgisini tatmak istersem ve yaşımdan ötürü evlat sahibi olamassam diye kara kara düşünmeye başladımBende ne o sabır ne o yetenek ne de o istek var.
Hayatım böyle de güzel. :) hem eksikliğini hiç hissetmiyorum henüz. Bi gün çocuk isteyebileceğimi tezahür edemiyorum. Belki herkesin dediği o mucizevi duygular içimde oluşur. Ama 25 senedir oluşmadı malesef.
Kalbinizin sesini dinleyin derim. Sadece ya ölürsem diye düşünerek kendinizi bu fikirden soğutuyorsanız şöyle düşünün çok sağlıklı olarak evden çıkıp bi araba tarafından ezilebiliriz de. Onu bilemeyiz. Kesin planlar yapamayız malesef. Olumsız düşünmeyin...
30 yasindayim
içerde uyyan uç tane melegim var
onlar benim herseyim, hayatim,varim yogum, mutlulugum herseyim benim çocuklarim
Allahdan en buyuk istegim onlari benden almasin , onlarida anasiz babasiz birakmasin
ben annemi 42 yasindayken kaybettim kanserde deildi ,aniden oldu .. simdi ben 10 sene sonra olucem diye mi bekleyim napayimki .. dua edmekden baslka bisey gelmz elimden ..
bi annenin çocuguna pisman olmasi için çokk buyuk sinavlardan geçmis olmasi lazim kiii çocugu gulunce yine unutur o keske yi ..
bence yasiniz geçmeden yapin , kocanizida babalik duygusundan mahrum burakmaya hakiniz yok bence
ben anne olmayı isteyip istememe ya da oncesinde yapmanız gereken degerlendirmeden ziyade kaygılarınızla ilgili yazmak istiyorum. konunuzu yeni farkettim ve etkilendigimi söylemem gerek.
benzer düsüncelere sahibim. hatta bu yuzden evlenmeyi de gereksiz buluyorum... (bu benim apayrı bir sorunum, o yuzden bu konuyu geçiyorum)
olumsuz düsünen birisi oldugunuzu sanmıyorum, hayatta her seye hazırlıklı olmak istiyorsunuz... ancak cocuk konusunda kontrolun tamamen sizde olmadıgının farkındasınız, belki bu yuzden kafa karısıklıgınız daha coktur.
yazdıklarınız cercevesinde sizin pismanlıgınızın cocugun mutsuz olma ihtimalinden korkmanız üzerine kuruldugu da açık.
ancak kaygılarınızdan ötürü adım atamayacak hale geldiginiz baska konular da oluyor mu?
ya da bu durumda genelde bir deli cesareti ile mi karar alıyorsunuz yoksa her zaman geri adım atmayı mı seciyorsunuz?
eger hayatınızda istediginiz, hedeflediginiz seylerde bu düsünceleriniz sizin arzuladıgınız, hayalini kurdugunuz seylerden mahrum bırakacak kadar güclü ise bir psikologa gitmenizi tavsiye ederim.
konu cocuk oldugu icin yazdıklarınızdan bunu ayırt edebilmek bence zor... çünkü cok haklı nedenlerle düsünüyor ve her ihtimali gozden gecirme ihtiyacı hissediyorsunuz.
yerinizde olsam kararımı vermeye hazır degilsem ertelerdim (belki ömür boyu vazgecerdim... )
ancak oncesinde ve sonrasında da kesinlikle bir psikologla konusurdum.
çünkü hayatımda karsılastıgım bambaska travmatik bir olay benim için bir çöküntüye de sebep olabilir, su an kontrol altında olmasıyla yetinip sürekli her seyden vazgecen bir insan olmak istemezdim.
sonrasında da bir cocuk isteme düsüncenizi tekrar gözden gecirirsiniz...
hatta hic dogmamıs bir bebek yerine, tüm maddi manevi gücünüzü evlat edinerek zaten dogmus olan bir cocugun hayatını güzelliklerle doldurmak icin kullanma kararı da verebilirsiniz...
ayy inşallahCanım benim sürekli takip ederim ama pek yazmam buraya yorum ama konunu görünce mutlaka yazmalıyım dedim :) Sanki beni anlatmışsın...Anlattıklarının belki 100 mislini düşünen biriydim bende.Sürekli gel git yaşadım bi istiyodum bebek sonra dediğin şeyler aklıma gelince vazgeçiyordum.Ta ki hamile kalana kadar...Hatta hamile olduğumu öğrenince sevinçten değil korkudan hüngür hüngür ağladımAma yemin ederim şuan 7 aylık hamileyim 1 kere bile keşke olmasaydı demedim.Karnımda kıpır kıpır kıpırdadıkça Allaha şükrediyorum inan.O benim yaşama sebebim oldu şimdiden.Eşime anneme çok düşkünümdür ama kızım şuan Allahtan sonra bütün sevgilerin önüne geçti...Doğunca nasıl olucam Allah bilir sen korunma ve hamile kal inan bu düşündüklerin aklının ucundan geçmeyecek garanti veriyorum sana.Eminim çokta iyi ve hassas bi anne olucaksın
Bende 30 yaşındayım canım bence geç kalmadan hamile kalmaya bak.zaten gel gitlerin olması bile çocuk istiyorsun demektir.Eminim süper bi anne olucaksın :) Ve bana diyeceksinki haklısın bu duygu dünyada yaşadığım hiçbir mutlulukla kıyaslanamayacak kadar güzelayy inşallahBi karar vermek istiyorum artık, ya bu konuyu tamamen kapatıcam, vazgeçicem ya da korunmayı bırakıcam ve Allah'a bırakıcam...Eğer doğuracaksam da daha fazla yaşım geçsin istemiyorum, yaşlanıyorum
Bugün bir arkadaşımla konuştum o da yıllarca istememiş, hatta hamileliği boyunca alışamamış, çok pişman olmuş ama ta ki o ana kadar," onu kucağıma aldığım an dünya durdu, onun yüzüne baktığım an olay bende koptu, annelik hormonlarım ilk o an zirve yaptı "dedi, inşallah sizde öyle olursunuz
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak
soyluyoz kız tabiide taş yağmuru :))
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?