Boyle bır baslık yazdım cunku ben artık kotu dusunmek ten vicdan azabı duyuyorum. Iyı dusuneyım diyorum olmuyor. Neresinden baslanır bilmiyorım 30 yasındayım hayatımın sınavı annemdir diyebilirim. Evliyim bir kızım var kızımı daha karnındayken sevmeyecegını soylemıstı esim ı sevmedıgı ıcın. Dogdu kızım bagımlı oldu gercek mı gostermelık mi anlamıs degilim bu sefer de onsuz yapamıyor bakıcısı var kızımın onu kıskanıyor cpcuga uzaklassın diye aklına giriyor babannenı sevme diyor sonra saka yaptım diyor bunlar esimin yanında oluyor bide.. Esim ses cıkarmıyor ama ben olsam olay cıkarır dım. Boyle seyler e bu kadar takmamım sebebı aslında yılların bırıkımı. Dugunum cenaze gıvı gectı sebep neydi 1 ceyrel bile takmadığı kızının altınlarını alamaması ydı. Cunku o beni okutmus benim ona borcum varmıs maaslı kız vermıs. Annemin babamın maddi durumu cok ıyı ama bana zerre katkıları yok istemedim istemem de. Ama hep benden beklenti ıcınde. Esim in ailesini ziyarete gitsek kuser aglar huzur vermez. Onları arar laf sokar. Herkes alttan alıyor mecburen. Aglayarak cozer her isini. Bizde kalıp kızıma bakmak istiyor ama soylemıyor ben soyleyım mecbur olayım ıstıyor cunku para vermemi bekliyor o kadar cok mesele var ki bu kadar yazabildim..