Normalde çocuklarımın üstüne çok titrediğim konusunda eleştiriler alan bir anneyim. Ama oğlumun yapısını bildiğim için böyleydim. İki dakika elini bırakmaya, gözünü ayırmaya gelmeyen çok hareketli bir çocuktu. Buna rağmen bu kadar büyük bir olay olmasa da benzerlerini yaşadım malesef.
Kızımın okul pikniğine gitmiştik, 3-4 yaşlarındaydı sanırım. Herkesin çocuğu etrafta oynuyor, koşturuyor anneleri masada muhabbet ediyor. Ben hep bir kaç metre ötesinde peşinde dolanıyorum. Bu yüzden de eleştiriliyorum diğer anneler gülüyor halime. Çantamdan ıslak mendil çıkartana kadar gözden kayboldu, bir kedinin peşine takılmış. Bir kaç dakika içinde bulduk ama yaşadığımı ben bilirim.
Elimde market poşetleriyle, bir yandan oğlumu zaptetmeye çalışırdım, çekiştire çekiştire kurtarmaya çalışırdı elini. Kaç defa poşetleri elimden atıp peşinden koştuğumu, ona daha yakın olanlara "çocuğu tutun" diye bağırdığımı bilirim.
Buna benzer kaç olay yaşadık, hep tetikte bir anneydim. Eşime ben bu çocuğa yetişemiyorum diye ağladığım bile olmuştur.
Bazı çocuk çok hareketli oluyor benden kaynaklı desem, kızım tam tersiydi. İkisi de aynı evde, aynı anne babayla büyüdü. Şimdi 14 yaşında tam tersi ağırbaşlı, olgun bir çocuk oldu.
Evet sizde korkmuşsunuz ama anne babayı ilgisizlikle suçlamayın.