- 29 Ağustos 2014
- 1.367
- 2.488
- 133
- 32
- Konu Sahibi matmazelAnjel
-
- #1
Yeni anne oldum. 2.5 aylik bir bebegim var. İyi ki de olmusum hayatta en mutlu olduğum en büyük "iyi ki"m..
Fakat kendimle ilgili hicbir seye zaman ayıramiyorum gibi geliyor. Haftanin 2 gunu çalışıyorum. Bir yandan kazanmam gereken bir sinav var evde ders calisiyorum. E cocuk az bucuk ev isi derken kendimle ilgili hicbir seye vakit ayıramiyorum alisveris yapmam gerekince bile cok kisitli 15 dk içinde her seyi yapip dönüyorum. Aylardir spor yapmak istiyorum annemle bakiyoruz cocuga ama yine de haftanin iki günü 3 saat uzaklaşmayı keyfi gibi hissediyorum icime sindiremiyorum. Sevgili anneler cocuk sahibi olup kendine vakit de ayirabilen anneler var mi yoksa ben mi yetiremiyorum...
Sorum su
Şu durumda sen harikasın valla. Destekçin çok olmalı.
Ben değil kendime vakit ayırmak, geceleri 364682929273 sefer kalkıp emziriyor ve uyku uyuyamıyorum. Bebeğim 8 buçuk aylık. 2 buçuk aylıkken gece iki kez kalkardı, uyurdum. Gündüzleri kanepeye koyrdım, tavana bakardı yavrucuğum; gözler yeni yeni seçmeye başlıyordu. Şimdilerde emekleme, örümcekle gezme, yerlerde dönme aktiviteleri başladı ve sürekli peşindeyim. Duşa, eşim geldiğinde giriyorum. Tuvalete, bebeğimi koridorda karşıma yatırarak giriyorum. O orada dönerken, hızlıca işimi hallediyorum. Seni üzmek istemem ama daha çooook yolun var. Bana şimdi ''yürüsün de gör Zorluğu'' diyorlar. 2-3 aya kendimi çocuğa kelepçeleyip dolaşırım artık evin içinde:)
Bu arada ben de çalışıyorum. İşten dönünce ilgi ve kucak bekleyen bebeğim ve ben baş başa kalıyoruz. Ev işlerini eşimle ortaklaşa yapıyoruz. Ek gıda döneminde zaten organikti, pazar alışverişi, yağsız etiydi, 4 öğün ek gıdası, alması, pişirmesi derken Dinlenmeye vakit kalmıyor yani
2,5 ay çalışmaya başlamak için de spor için de erken zaten.
Onun dışında kendine zaman ayırmak bir lüks değil ihtiyaç, o yüzden bir yolunu bulup yapmak lazım. Ben de pek başarılı değilim, o yüzden de depresif takılıyorum
Aynen aslinda bunun ihtiyacini istiyorum ama ne bileyim sanki bir yerlerden baslamazsam hep eksik kalacakmis hep yeni mesgaleler gelecek gibi hissediyorum. Yani hic mi yok her seyi yapabilen bir anne diye gercekten merak ediyorum. Ve depresif takilmak istemiyorum.
Anneniz yardımcıymış, siz şanslı azınlıktasınız:) sadece kendinize çok yüklenmeyin, zamanla yoluna girecektir.
4 aylık olduğunda örneğin öğün araları dagçha açılacak, o zamab daha uzun süreli annenize/eşinize emanet edebileceksiniz. Paniklemeden şu zamanın kıymetini de bilerek yaşayın.
Evet annem yardimci ama maalesef esim hicbir sekilde yardimci olamiyor. Haftanin 6 günü bazen 7 gün çalışıyor. Biz birlikte calisiyoruz benim angaryalarimi da o yapıyor. Yani evde cok az görüyorum esimi. Fakat haklisiniz yine de annemin yaninda olmasi isimi en az yarı yariya azaltiyor. Esimin isi daha az olsaydi da bu kadar yardimci olabileceğini sanmiyorum. Allah tüm annelerin yardimcisi olmus zor zanaatmis vesselam.
Yürümeye başlayınca neler olacak o evde ah ahhhhhhBir de çoğu kişi bunlar kolay zamanlar demiş.
Her çocuk Farklı tabi ki,ne bileyim benim için ilk yıl çok zordu mesela, sonra düzene oturttuk, şimdi küçük oğlum daha yürüyeniyor, yürümeye başlayınca daha rahatlarım diye düşünüyorum.
Birde nasıl alıştırırsanız öyle büyüyecek. Örnek veriyorum; neden tuvalete gidemiyorsunuz, odası güvenlidir, koyun beşiğine gidin, o kısa sürede ağlayabilir elbette ama zamanla alışacaktır kısa süreli ayrılığa. Ben odanın kapısını kapatıp tuvalete gidiyorum, odada tehlikeli bir şey bulunmadığı için en kötü ağlıyor, o da yapılacak bir şey yok.
Yürümeye başlayınca neler olacak o evde ah ahhhhhh
İlk dört ay doktorlar spor önermiyor, daha doğrusu spor gibi sporu önermiyor, hani basit egzersizler elbette olabilir ama kasmayın lütfen.
İki buçuk aylık süreç, zaten alışma süreci gibi bir şey, sanki vakitler yetmiyormuş gibi hissetmeniz normal çünkü kendinizi yeni bir kimlikle, anneliğinizle tanıyor, bebeğinizle birlikte ayrı bir yönünüzü keşfediyorsunuz. Ve elbette o eski, full bağımsız dönemler geride kaldı :) Sıkıntı da gelebilir, normaldir. Belli bir düzene oturur endişelenmeyin, anneniz de yardım ediyormuş, olur gider.
Eşiniz yardımcı olmalı tabi, o da var, ona görevler vermekten çekinmeyin, ilgilensin o da bebeğiyle. Sizin yetişemediğiniz anda o devreye girmeli, sizi dinlendirmeli, ev işi, çocuk işi vb. bunlar hep müşterek.
Daha yazarım da, yorgunum. :))
Benim de başımda bi tane 14 aylık var, kendileri diş çıkarıyor ve benim sabrımı denemeye bayılıyor.
Değil kendime vakit ayırmak, bi deliksiz 5 saat filan uyusam ne güzel olacak
Bir de çoğu kişi bunlar kolay zamanlar demiş.
Her çocuk Farklı tabi ki,ne bileyim benim için ilk yıl çok zordu mesela, sonra düzene oturttuk, şimdi küçük oğlum daha yürüyeniyor, yürümeye başlayınca daha rahatlarım diye düşünüyorum.
Birde nasıl alıştırırsanız öyle büyüyecek. Örnek veriyorum; neden tuvalete gidemiyorsunuz, odası güvenlidir, koyun beşiğine gidin, o kısa sürede ağlayabilir elbette ama zamanla alışacaktır kısa süreli ayrılığa. Ben odanın kapısını kapatıp tuvalete gidiyorum, odada tehlikeli bir şey bulunmadığı için en kötü ağlıyor, o da yapılacak bir şey yok.
bebek uyurken k3ndinize vakit ayirabilirsiniz , o uyurken ne yapiyorsunuz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?