Hemde ne karışmak. Yaşım 31 annemle beraber yaşıyorum, ne zaman telefonda konuşsam “kiiim”? “Ne diyooor”? Oysa ona telefon eden kardeşlerimi hemen kısa keser kapatır. Derdi benim telefon görüşmelerim.
Mümkün mertebe evde telefonda konuşmamaya gayret ediyorum, çareyi dışarı çıkıp konuşmakta buluyorum eğer bir erkek arkadaşım yahut iş arkadaşımsa arayan. Utanıyorum çünkü annem arka plandan bağırınca...
Ha bide odama gümm diye girer mesela kapı tıkılama gibi bir alışkanlığı yok, ve ben hep şikayetçi olmuşumdur bu durumdan ama fayda etmiyor söylemem..
Allah uzun emir versin analarımıza, yaşlandıkça tuhaflaşıyorlar sanki.
Bu arada ben dayanamıyorum artık ayrı eve çıkmak istiyorum, evlenmeyi beklersem bende kalıcı hasar bırakacak bu durumlar. Eskiden takılmıyordum bu kadar, ama yaş ilerledikçe dayamamamaya başladım.