Anneliğinizi yargılıyor musunuz?

  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • Başlangıç Tarihi Başlangıç Tarihi
B

byzbyzbyz

Ziyaretçi
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #1
size de oluyor mu bilmem ben sık sık yargılarım kendimi nasıl bir anneyim?bazen öfkelenme sabırsızlık gibi tavırlar sergiliyorum ve sonrasında çok pişman oluyorum.çocuk yetiştirmek zor iş.fiziksel ruhsal bedensel her şeyine yetişip mükkemel olmalısınız ancak bazen teklemeler oluyor.öncesinde sabırla konuşarak sakin yaklaşıyorum.ama kızım öle inatçı ve dediğim dedik bir çocuk ki sabırı taşma noktasına getirip ses tonumu yükseltmeme öfkeli davranmama neden oluyor.ben şiddetlenmeden asla durulmuyor.sorun çözülmez bir hal alıyor.ikimizde sakinleştiğimizde iletişim kurup niye böle davrandık diye konuşup çözümler arıyoruz ama iş işten geçmiş oluyor.bir çocuk gelişimi mezunu olarak nerde eksik yapıyorum neyi değitirmem gerekiyor bilemiyorum.siz neler yaşıyorsunuz.aynı durumda olan arkadaşlar var mı paylaşalım.
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #2
Hiçbir anne mükemmel ve dört dörtlük değildir. Bizlerde insanız ve malesef bizlerinde zayıf noktaları, zaafları ve sinir sistemleri var.
Sizin yaşadığınız sorunları bende ergenlik dönemindeki oğlumla yaşıyorum. Bazen kontrolu kaybettiğimi anlıyorum işte o zaman iyice panikliyorum ve oğlumu teyzesine gönderiyorum. En azından bir kaç saat sakinleşmeye ihtiyacım oluyor. Tabi oğlumda bu zaman zarfında kendi kendine kalıp olayları değerlendiriyor.
Amaa işme bu çocuklarda bizim zaaflarımızla, yanlışlarımızla, doğrularımızla büyüyecekler.
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #3
yargılamak demeyeyim de eleştiririm anneliğimi zaman zaman
en iyi,en doğru,en mükemmel olmaya çalışırken yapıyoruz aslında hataları
hata yapmamalıyım dedikçe hata yapar insan çünkü
evet insan yetiştiriyoruz.hata payımız kısıtlı
ama telafisiz hatalar yapmamak aslolan
yoksa elbette çakışacağız,çatışacağız çocuklarımızla,kendimizle,anneliğimizle
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #4
anne baba olmak ayrı bir sanat sanırım hele ki bu devirde.
bende zaman zaman 15 yaşındaki kızımla sorunlar yaşıyorum.ne yapacağımı nasıl davranacağımı şaşırdığım o kadar çok zaman oluyor ki...
öfkemi kontrol etmeye çalıştığım zaman o kadar çok ki.
yine de en sabırlı davrandığım kişi sanırım kızım.
bir şey söylemeden önce o kadar düşünüyorum ki tepki vermeden önce. sizin çocuğunuz kaç yaşında?
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #5
benimde cok inatci cok huysuz bir kizim var bazen gerksiz aglamalari sokaklarda bana yaptigi turlu eziyetler beni cileden cikarip kontrolu kaybetmeme neden oluyor sonradan bagirdigim icin cok pisman oluyorum ama malesef beni cileden cikariyor insaniz boyle olmasi cok normal boyle durumlarda sakinlesmek icin yine kizima sariliyorum onun yeni dogdugu zaman cektigimiz resimlere bakiyorum ona sahip oldugum icin saglikli ve yanimda oldugu icin sukrediyorum boylece sakinlesiyorum varsin haylaz aksi huysuz olsun ama yanimda olsun sanirim anne olmak bu yeri gelince sinirlenmek kizmak kopurmek yargilamak sorgulamak ama yinede ona sarilip tek gulusuyle herseyi unutmak
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #6
Anneliğimi zaman zaman yargılarım. Kendi özeleştirimi yapmaya çalışırım.
Acaba burda hatalımıydım, ben çocuğumun yerinde olsaydım ne düşünürdüm diye.
Özellikle kızımla bazen çok çelişiyoruz o zamanlar doğru olanı bulmakta zorlanıyorum.
Kendi annemin bana söylediklerini, bende çocuklarıma söylediğimi farkediyorum.
Yanlışlarım da oluyordur elbet. Çünkü tahammül sınırları çok geniş olmayan bir
yapım var. Hatamı farkettiğimde; özür dilerim çocuklarımdan. En zor olanı da
ikisine de eşit olmaya, ortayı bulmaya çalışmak... Çünkü aynı davranışa
yaş ve durumları yüzünden farklı yaklaşabiliyorlar. Dilerim doğru davranıyorumdur.
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #7
canım aynen bizim durumumuzu yazmışsın
bazen insanı çileden çıkarıyo yaramaz ufaklıklarımız
ben belli bi dönem geçicek diye kendimi avutmaya çalışıyorum ama
sabırda bir yere kadar tabi
gerçekten aynı dertten bende muzdarbim
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #8
yargılarımda ,sorgularımda,eleştirimde...hatta öyle ki bazen kendime isyan eder ve cezalandırım da...4/4 lük olduğumu hiç düşümedim,ve ollduğunuda sanmıyorum...diğer arkadaşlarımın da bahsettiği gibi öfkemi bastırmaya ve o anı daha yaşarken kendi kendimi yatıştırmaya gayret eder ve kendime henüz onun küçük bir çocuk olduğunu ve bunların yaşanmasının olağan olduğunu kendime tekrarlayım o an ki yaşadığım bu öfke ve sinir harbini bastırmaya çalışır ve çoğu zamanda başarılı olurum ...ama bunu başarmama engel olduğu zamanları da yaşamıyor diiliz kızımla.....inatçı,asi, öfkeli çıkışları ve karşımda dimdik bana direnişi beni de elbet zor durumlara hatta çıkmaza itiyor ve sabrımı yitirebiliyorum...kendime kızıyorum ama onunda hata yapmış olduğu gerçeği de elbette değişmiyor....sakinleşmeyi bekliyorum olayın sonrasında, kendim ve onun içinde.. ve alıp onu karşıma oturtup beni üzdüğünü ,tekrarlarıma karşı ısracı davranıp bunu hakettiğini ve onu üzmeyi asla istemediğimi,çoook sevdiğimi ,hatta herşeyden çook sevdiğimi defalarca tekrarlıyorum kızıma ve aynı durumun bir daha yaşanmaması için ondan bu durum için özür dilemesi bekliyor ve bende kızımdan özür diliyorum..ve zamanla da giderek bu şekilde azalacağını ve iletişimin güçleneceğini düşünüp umutla bekliyorum...:) hepimize kolay gelsin ..anne ve baba olmak bir sanattır,bence! hepimize en iyi ve en az hasarlı icraatlar diliyorum.....
 
Son düzenleme:
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #9

kızım 5 yaşında.
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #10
hiçbirimiz mükemmel değiliz..
mükemmel olmaya çalışıldıkça daha fazla hata yapılabileceğine inanırım.
anneliğimi yargılamıyorum biliyorum ki benden iyi kimseler bakamaz çocuğuma kimse benim kadar sevgi veremez, sabır gösteremez..
sabrımın taştığı, sinirimin bozulduğu çok zamanlar oluyor. 6 yaşında kızım birbirimiz üzdüğümüz kırdığımız zamanlar oluyor..
ama fırtına geçince oturup konuşuyoruz neden böyle oldu ne yapmamız gerekiyor tekrarlanmaması için.. gerekli özürler dilenip konu kapanıyor.
tabii bu yaşlarda daha kolay iletişim kurmak çünkü ne olursa olsun benim sözümün dinlendiği zamanlar bunlar..
ama iş ergenliğe gelince ne olacak bilmiyorum.. açıkçası düşününce korkuyorum..
ama elimden gelen budur ben de böyle bir anneyim daha mükemmel olamam..

adım hıdır elimden gelen budurkaydirigubbakcemile3
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #11
canım ben çok sakin bir insanımdır ama benimde çileden çıktığım bağırdığım kızdığım ve hatta vurduğumda oluyo:çok üzgünüm:sonrasında çok pişman oluyorum ama sonuçta bizlerde insanız sabrımızın taştığı zamanlarda oluyo
birde evde başka sıkıntılarda olabiliyo.maddi sıkıntılar yada eşime veya başka birine kızdığım zamanlarda daha tahammülsüz oluyorum.öyle zamanlarda daha çabuk kızıyorum
keşke olmasa ama oluyo ve inanın eğer ben böyleysem herkesde böyledir eminim
çünkü etrafımdakiler hep benim ne kadar sakin bir insan olduğumu söylerlera.s
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #12
offf offf yargılamazmıyım kendimi, hemde hergün.
Biraz sabırsız bir yapım var benim.
Kızıma bağırıyorum ve sonra çooook pişman oluyorum.
Ama yatışıca izah ediyorum ona.
''seni çok seviyorum, sen hata yapmadın, sadece ben zor bir zamandan geçiyorum'' diye
Umarım bunu kaale alıyodur.
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #13
ben mükemmel bir anne değilim, kızımdan da mükemmel olmayacak...
elbette zorlanacağım, benimle karşı karşıya da gelecek, büyük çatışmalarda yaşayacağız belki...
bende yaşadım, kızıma da bu hakkı tanımak durumundayım...
hata yapma hakkı olacak benim kızımın...
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #14
elbette her annenin, sabrının taştığı anlar olur...
maalesef ki hatalı olsun ya da olmasın
bunu çocuklarımızdan çıkarıyoruz...
ama en güzeli de,hatanın kendimizde olduğunu anlayıp,
çocuğumuzdan belki özür diliyoruz, belki de anlayabileceği tarzda anlatıyoruz...
sevgiler...
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #15
ben hergün anneligimi yargılıyorum...
oglum 4 yaşında kızımda 1.5 aralarındaki yaş farkı az.
ikiside daha bebek.bakımları çok zor.bazen bende çok bunalıyorum kendime ayıracak
bir saniyem bile yok.ikiside çok hırçın.yaramaz.bende bazen sesimi yükseltiyorum sonra pişman oluyorum, onlarla birlikte ağlıyorum.onlara kötü davrandıgımı, kötü bir anne oldugumu düşünüyorum.
şimdi annemi daha çok anlıyorum,belki benim bebeklerimde büyüyünce beni anlarlar.:Saruboceq:
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #16
Sakin olun
Eğer o kriz geçirirken siz de üzülürseniz, bu çocuğunuzun sakinleşmesini zorlastırır, bu durumda kontrolu sizin ele almanıza ihtiyac duyar

Yavaş konuşun
Hafif ton hem onun sakinleşmesini sağlar, hem de sizin ne söylediğinizi anlamak için, sakin olmak ve sizi duymak için odaklanmak zorunda kalır.

Krizin ortasında, cocugunuza nedenini sormayın veya bu konuda tartışmayın
Bu durumdayken sizin hiçbir soylediginizi anlamayacaktır, sadece onu sakinleştirecegini düşündüğünüz seyleri soyleyin.

Onu sarın
Onu sıkıca tutun, boylece kendine veya etrafına zarar vermesini onlersiniz, ama kesinlikle yalnız bırakmayın !
Dikkatini dagıtmaya calısın
Sinir krizi sonlanmaya yaınken dikkatini başka yöne cekmeye calısın. Sinir krizine odaklanmadan, onun dikkatini cekebilecek yeni bir seyle ilgisini kazanabilirsin iz.

Patlamaya göz yumun
Bu sekilde davranmandan hoslanmıyorum deyin ve isinize devam edin veya sarkı soyleyin. Ancak cocugunuz hassas bir donemde ise bu yöntem tavsiye edilmiyor, bu durumda onu rahatlatmak daha etkili bir yöntemmiş.

Başkalarının ne düşünecegini önemsemeyin
Vaktiyle cocugu olan herkes cocuklardaki sinir krizinin ne oldugunu gayet iyi bilir, oyüzden bos yere kızarmayın


PEs etmeyin
İşte en önemlisi, çünkü bir defa pes ederseniz, sizin de bir sınırınız oldugunu ögrenir ve bunu her seferinde bulmaya calsıır


Ve en önemlisi lütfen okuyalım onları anlamaya çalışalım. vurmak yada bağırmak çözüm değil ve asla çözüm yolu bu olmamalı. benimde bi kızım var bende anneyim.
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #17
ben annemden 10-12 yaşına kadar ufak tefek sopalar yedim..kmse mükemmel değildir ama anneme karşı hiçbir zaman düşmanlığım olmadı.zor bir meslek yapıyordu bazı şeyler de cabası sinirini benden çıkartıyordu çoğu zaman...
mükemmel yoktur ama mükemmele en yakın vardır sanırım.ben böyle birini tanıyorum.sevgilimin annesi.
hiç ufak bir tokat bile vurmamı poposuna bile vurmamış.azarlamamış.hep tane tane anlatmış herşeyi.
hep konuşmuş.o kadar çok sıkıntı çekmişler o kadar çok şey yaşamış ki annesi tüm o sıkıntılara rağmen bi kere bile sesi yükselmemiş..hep takdir etmişimdir bu kadar sabrı.. tüm bunlara rağmen şımarık bir çocuk değil tam tersi yaşından 10 yaş daha olgun,alah korkusu olan bir çocuk yetiştirmiş..
sevgilimin annesi durmadan kişisel gelişim,psikoloji,davranış bilimleri tarzında kitaplar okur..
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #18



paylaşım için teşekkürler.
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #19
Yalniz degilmisim.....Cok sabirli ve kibar olmaya calisiyorum ama bu konuda kitaplar okuyup kendimi daha cok gelistirmeye calisiyorum...Benim oglumda henuz 3 yasinda ona sesimi yukselttigimde bazen cok kiriliyor bende o gormeden oturup agliyorum,cok uzuluyorum neden boyle sesimi yukselttim falan diyeeeee iste insaniz bizde, oldukca sabirli olunmasi gerek....kolay degil cocuk yetistirmek gercekten...Allah hepimize sabir versin....
 
  • Konu Sahibi Konu Sahibi byzbyzbyz
  • #20

canım hiç çocuklarıma bağırdığım için oturup ağlamadım.sonuçta bizde insanız tahammül sınırlarımız var ama pişman olduma.s.birde asla onlar yaramazlık yaparkende ağlamıyorum sakinleştirmeye çalışıyorum ama benim en küçük kızım ben bağırmadan sakinleşmiyo:1no2:öyle hırçın bir kızbenneyaptımkibaşka bişeyden anlamıyo maalesef
gerçekten çocuk yetiştirmek çok zora.s
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…