Merhabalar sevgili anne, öncelikle yalnız değilsin bunu bil
ağlayarak kadınlar kulübüne girip benim gibi anneler var mı diye bakarken buldum bu konuyu
Evet anneliği çok güzelliyorlar her yerde. Evet çocuğumu çok seviyorum. Ondan yarım saat ayrılsam koşarak dönüyorum. Ama ne kadar zorlandığımı bir Allah bir ben bilirim. Nerdeyse her gün ağlıyorum ve benim evladım yaşını bile geçti ama düzelen tek şey biraz daha bağımsız olması. Aslında hem daha bağımlı hem daha bağımsız. Şimdi de ayrılık kaygısı yüzünden uykuya direniyor, tuvalete bile gidince kapıyı yumruklayip ağlıyor. Kanepelere çıkıyor düşüyor... Kucakta uyumaya başladı... Neyse onun bakımının zorluğunun en büyük sebebi yardım alamıyor olmam. Eşim geç saatlere kadar çalışıyor. Kendi işi ve iş olursa çalışıyor o yüzden iş bulunca mecburen çalışıyor. Ben de ondan bir yardım göremiyorum. annem uzakta ve hasta. ve kayınvalidemin lohusalık zamanı söyledikleri yaptıkları yüzünden ona da kırgınım. ondan da yardım alamıyorum. Desteksizlik çok yorucu. Bir de üzerine vücudumdaki değişiklikler gelince benim de büyük ihtimalle uzamış doğum sonrası depresyonum olabilir diye düşünüyorum.. benim yüzümde kararmalar oldu, diastazis rekti (karın kası ayrılması, göbek fıtığı) oldum, göğüslerden bahsetmek bile istemiyorum... Kilo verdim doğum öncesi kilodayım hatta daha zayıfım ama asla eski vücuduma dönemedim döneceğimi de sanmıyorum. Ve bunları yaşayacağım asla aklıma gelmezdi... Hele lohusalık zamanı yaşadıklarımı unutamıyorum kabusum oldular. Bence artık toplum olarak anneliği ve çocuk sahibi olmayı güzellemeyi bırakmalıyız. Ben de zamanında biraz toplum baskısına yenik düştüm ama çocukları da çok severdim. Bu hale geleceğimi asla düşünmezdim. Şimdi tüm arkadaşlarıma anlatıyorum ki bilsinler bunlari. Bazen onları bunaltıyorum bile bu konularda. Ama gerçekten toplum öyle bir guzelliyor ki arkadaşlarim beni gördükleri halde anlamıyor ne zor bişey olduğunu... Bu arada normal doğum yaptım ve korkunçtu.
Seçeneğim olursa bir dahakine belden aşağısı uyuşturulup öyle normal doğurmayi tercih ederim. Maddi olarak özel hastane şansım olursa yani. O iğnenin adını unuttum işte anlayin
doğumda doktora ebelere yalvardigimi bilirim yardım edin acıyor diye. bir de saatlerce yırtık diktiklerini ve o dikişlerin acısı offff. Normal doğum da öyle herkes için güzel bişey değil ama kimse bunu anlatmıyor. Yok şöyle kolay ve normal doğurdum şöyle güzeldi falan diyorlar. Doğumda o internettekiler yalan söylemiş diye bağırdığımi bilirim
ha bu arada eşim ikinci çocuğu çok istiyor ben kararsızım. Kardeşi olsun isterim ama o lohusalıkta yaşadıklarım aklıma gelince boşver saçmalama diyorum kendime. O kadar psikolojim bozulmuştu ki durmadan ağlıyordum bebek ağlayınca daha çok ağlıyordum... Saçımı bir anda kısacık kesivermistim yamuk yumuk hem de. Ağlaya ağlaya kesmiştim. Ve kimse anlamamıştı. Şuan geçmişteki o halimi görsem sarilir avuturdum... Şuan şunu söyleyebilirim ki sadece biraz daha kabullendim ve nasıl daha iyi olabilirim anne olarak kısmına odaklanmaya çalışıyorum. Mükemmeliyetçi olmamaya özen gösteriyorum. Günü geçirmeye ve bir şekilde ona ve kendime bakabilmeye gayret ediyorum. İlk başlarda cok mükemmeliyetçi olduğum için de aşırı zorlandım. Şimdi o yönden bari törpülemeye çalışıyorum kendimi. Cildim için emzirme bitince hormonlar değişeceği için belki daha iyi olur ümidindeyim. Göğüsler konusunda da emzirme bi bitsin de gerekirse ameliyat ama en son kafayı yiyecek gibi olursam ve paramız olursa tabi düşüncesindeyim. Diastasis rektiyi bile şuan tedavi ettirecek ne vaktim ne maddi manevi gücüm yok. Her şeyi zamana bırakıyorum. Çocuğum büyüyünce belki biraz daha rahatlarim umudundayim hala. Özgürce markete gitmeyi bile özlüyorum hava çok kötü değilse mutlaka bebek arabasıyla dışarıya çıkıyorum. Umarım yalnız olmadığınızı bilip biraz rahatlarsınız sevgili anne ve anneler. Anne olmak gerçekten zor, çok zor hem de. Annemler ve onların yasındakiler bunu asla anlatmiyorlar. Çok güzel bir duygu deyip geçiyorlar. Ben tüm tanıdıklarıma anlatmaya çalışıyorum.