Dinleye dinleye şiştim artık. Annem taa ben çok da depresyondaymış gibi olmadığım zamanlarda sohbet niyetine anlatır dururdu hep çektiklerini, içten içe üzülürdüm bir şey demezdim. Şimdi depresyonun dibini yaşıyorum resmen, artık anneme "yeter anlatma daha fazla daralıyorum" dedim. bu sefer de babam güya benle iletişim kuruyor ama o da kendi açısından çektiklerini anlatıp duruyor.... Ben iyice karamsarlaşıyorum hem onların çektiklerine içerleniyorum hem kendi durumuma üzülüyorum hem de hiç düzelmeyecekmiş gibi, bu durum(sürekli zorluklar yaşamak) bizim ailevi kaderimizmiş gibi geliyor artık....
Çok sıkıntılıyım, işsizlik eşsizlik evden çıkamama(çıkıp nereye gidicem arkadaşlar ya meslek sahibi ya da evli) ve evde bunalımlar geçirme dönemini atlatamıyorum. Ailem destek olsa keşke diyorum ama ne zaman konuşsak bana kendi eski hayatlarını ve çektiklerini anlatıp bulunduğum durumda nankörlük ettiğimi söylüyorlar.
Madem o kadar sıkıntıdaydınız niye beni doğurdunuz diyorum cevap yok... Ben doğunca daha da kötüleşmiştir hayatınız diyorum onca sıkıntı içerisinde, yok sen doğunca herkes seni çok seviyordu da senden güç alıyorduk demeye getiriyorlar bu sefer, "o kadar güzel ki çocuğun insan derdini unutur" vs diyorlarmış önceden her şeylerine laf edenler. İkisi de daha 17 yaşındaymışlar hiç bir şey bilmiyorlarmış yaa benim ne suçum vardı ki. Sürekli ben deneme tahtası gibiyim, bende uymayan şeyleri kardeşlerimde uygulamıyorlar ya da dikkat ediyorlar bana oluyor olan... Hala da öyle, deneme yanılma tahtası olarak yapılmış gibiyim... Dert edinmeyeyim hep dert dinleyeyeyim diye yapılmış gibiyim... Beni doğururken ne planlıyorlardı ki? OOffff çok sıkıntılıyım yapayalnız ve patlayacak gibi hissediyorum
Aslında bir şey bekleyerek yazmadım bunları, çok umutsuzum hiç bir şey yazmanızı beklemiyorum ama okuduysanız tesekkur ederim içimi dökmek istedim .....
Çok sıkıntılıyım, işsizlik eşsizlik evden çıkamama(çıkıp nereye gidicem arkadaşlar ya meslek sahibi ya da evli) ve evde bunalımlar geçirme dönemini atlatamıyorum. Ailem destek olsa keşke diyorum ama ne zaman konuşsak bana kendi eski hayatlarını ve çektiklerini anlatıp bulunduğum durumda nankörlük ettiğimi söylüyorlar.
Madem o kadar sıkıntıdaydınız niye beni doğurdunuz diyorum cevap yok... Ben doğunca daha da kötüleşmiştir hayatınız diyorum onca sıkıntı içerisinde, yok sen doğunca herkes seni çok seviyordu da senden güç alıyorduk demeye getiriyorlar bu sefer, "o kadar güzel ki çocuğun insan derdini unutur" vs diyorlarmış önceden her şeylerine laf edenler. İkisi de daha 17 yaşındaymışlar hiç bir şey bilmiyorlarmış yaa benim ne suçum vardı ki. Sürekli ben deneme tahtası gibiyim, bende uymayan şeyleri kardeşlerimde uygulamıyorlar ya da dikkat ediyorlar bana oluyor olan... Hala da öyle, deneme yanılma tahtası olarak yapılmış gibiyim... Dert edinmeyeyim hep dert dinleyeyeyim diye yapılmış gibiyim... Beni doğururken ne planlıyorlardı ki? OOffff çok sıkıntılıyım yapayalnız ve patlayacak gibi hissediyorum
Aslında bir şey bekleyerek yazmadım bunları, çok umutsuzum hiç bir şey yazmanızı beklemiyorum ama okuduysanız tesekkur ederim içimi dökmek istedim .....
Son düzenleme:
