merhaba arkadaşım.senin konunu okuyunca bir an kendim gözümün önüne geldi ve üye oldum.isana cevap yazmak istedim.nan ki seninle benzer şeyleri yaşamışız.ben eşimden fiilen ayrılalı 10 ay oldu.resmen de 6 ay.şunu diyeyim ben de senin gibi çok denedim çok uğraştım ama inan ki tek taraflı olmuyor,yürümüyor.benim eşim de çocuk istemeyen ve bunu bana değil ailesine söyleyen bir insandı.bunu duyduğum gün şok oldum ki zaten sorunlu bir evliliğimiz vardı.bu da üstüne tuz biber olunca artık dayanamadım ayrılmak istediğimi söyledim.önce yok dedi,gıcıklığına boşanmayacağım falan dedi.blöf yaptığımı düşündü ama baktı ki ben ciddiyim resmen sözlü olarak saldırmaya başladı.ha o da ailesini ön planda tutan,kız kardeşi ne dese ne yapsa haklı gören,beni hep haksız gören bir insandı.boşanma konusunda doğru kararı verdiğimi düşünüyorum.ilk başlarda çok kötü oldum,çok ağladım,eşime mesajlar attım baktım yok adam beni takmıyor.dedim öyle mi al bakalım bensiz yaşa.resmen ayrıldıktan sonra kuzu gibi oldu,aradı ağladı.akrabalarımın yanına gitti ağladı.ayrıntıları çok da aslında.yani diyeceğim şu senin sadece bir tane hayatın var ve bu hayatını onun için harcamaya değer mi değmez mi onu düşün.ona göre kararını ver.şu an son durumun ne bilmiyorum.umarım en sağlıklı kararı vermişsindir.