Annem elimden kayiyor..

olive_bluto .!.:

Annenize sizin onu çok sevdiğinizi ve onun için endişelendiğinizi güzelce anlatın ve keyif aldığı şeyleri beraberce yapın biraz kafası dağılsın. Böyle durumlarda hastayı bakan kişi gerçekten çok yıpranıyor çok şahit oldum. Allah yardımcınız olsun ve acil şifalar versin. Çok geçmiş olsun...

Genişletmek için tıkla...

Boleyn Kizi .!.:

Hasta bakımı konusunda destek olun mutlaka.

Yemek temizlik düşünmemesi için elinizden geleni yapin.

Arada dışarı çıksın. Siz hasta ile ilgilenin.

Bu arada Allah herkese sizin gibi hayırlı evlat versin.

Allah son pişmanlik ve vicdan azabının ne olduğunu bildirmesin insallah.

Genişletmek için tıkla...

benpapatya .!.:

Çok geçmiş olsun öncelikle.
Maddi imkanlarınız yeterliyse, haftada birkaç gün anneannenize bakması için bir yardımcı çalıştırabilirsiniz. Böylece anneniz,, ev dışına çıkıp kendisine iyi gelecek şeyler yapabilir.
Bir yardımcı tutmuyor/tutamıyorsanız ve sizin şartlarınız uygunsa, bunu siz yapabilirsiniz. Haftada bir kaç gün anneniz izinli olabilir böylece.
Ne yazık ki her psikiyatrist, iyi ve doğru ilacı tespit edemeyebiliyor. Deneme yanılma gibi bir şey bu. Ama illa ki, annenize iyi gelecek, bünyesini rahatsız etmeyecek bir ilaç vardır.
Anneyi kaybetme korkusu ise gerçekten zor bir konu. Anneniz hayattayken, onun gönlünü kırmamaya, hep sevgiyle ve ilgiyle yaklaşmanız, gelecekte sizi vicdan azabı gibi çok kötü bir şeyden koruyacaktır. Anne kaybı acısının, çok derin bir acı olduğunu biliyorum. Ben, kendi adıma, bu acıyla baş edebilmek için ölüm gerçeğini rasyonalize etmeye çalışıyorum. Onun sadece bedeninin yok olduğunu ama evrende bir yerlerde, annemin titreşiminin, enerji dalgasının var olmaya devam ettiğine, aramızda kuantum dolanıklığı olduğuna, her zaman görünmez bağlarla birbirimize bağlı, ilişkili kalacağımıza inanıyorum. Alıntı yaptığım bu düşünceler bana kısmen iyi geliyor.

Genişletmek için tıkla...

Bayankus06 .!.:

Bizde sağlıkla ilgili sıkıntılı bir sürecten geçiyoruz,sizi anlayabiliyorum.Annenizin sevdigi kisileri çağırın eve,sohbet ettikce kafasi dagılır.anneannenizin de moral ve destege ihtiyacı oldugunu söyleyin.Mümkünatı varsa bazı şeylere anneannenizi dahil ederek sosyal planlar yapin.Dışarda pazar,market vs biyere gidilcekse annenizi yollayın.Dışarı çıktıkca devam eden ( veya etmek zorunda olan) bi hayat oldugunu görsün.Çocukları için iyi olması gerektigini hatırlatsınlar.
Bizde benzer bi sürecten gecıyoruz ve psikiyatri ilaclarida veremiyoruz bünyesini rahatsız ettigi için bu tarz şeylerle hayata devam ettirmeye etmeye çalışıyoruz.Derdi veren rabbim dermanını da versin

Genişletmek için tıkla...

ailedostu1 .!.:

Allah razı olsun sizden.babamla deniz evindeler.anneanneme ortaklaşa bakılıyor.ama orda bile evden dışarı çıkmıyor bu hafta ici ben Gidecem yanlarına.is güç yemek sorumluluğunu alaçam.onu je kadar neselendirebilirim bilmiyorum.ama onun yeterince yanında olamadığımi hissediyorum.evli olmaminda etkisi var.cok üzülüyorum hep ağlıyorum. 30 yasindayim ama küçük çocuk gibi hissediyorum kendimi

Genişletmek için tıkla...

benpapatya .!.:

Canım benim, Allah sizden de razı olsun.
Annenize en iyi gelecek şey, dışarı çıkması, yürümesi, bir kaç, aile dışından insanlarla sohbet edip zihnini dağıtması olacaktır bence. Aslında, dışarı çıkmayı, kendisine ve size karşı bir görev gibi benimseyebilse, ne iyi olur. Böyle depresyon zamanlarında, doktorlar hep yürüme tavsiye ederler. İlk dışarı çıkışlar çok zor olabilir. Ama sonraki günlerde kolaylaşır.

Ama bunu yapmamaya çalışın lütfen..hep üzülüp ağlarsanız, kendinize, annenize, hatta anneannenize nasıl destek olabilirsiniz ki. Aksi takdirde, üzüntünüzü annenize de geçirirsiniz. Sonra ondan size yansır. Ping pong topu gibi, üzüntü dalgaları aranızda gelir gider. İnsan bedeni bu kadar acıyı kaldıramıyor. Ve bir gün, Allah korusun, sizde veya annenizde, bedensel bir hastalık baş gösterir. Eee ne oldu şimdi? Buna gerek var mıydı? Hepimiz ölmeyecek miyiz zaten? Şimdi veya sonra? Zaten hepimizi hastalıklar, ölümler bekliyor. Ölmek için acele etmeye de gerek yok ki.

Bence siz de hafif kaygı giderici ilaç kullanın. İnanın iyi gelecektir.

Ölüm ve sevdiklerimizin ölümü konusuna ise, ya akılcı bir yaklaşım edinmek ve bir Yaratıcıya inanç, güven duymaya çalışmak çok faydalı olabilir. Bu konunun altından acı, özlem gibi duygularla kalkmak imkansız.

Bütün birinci derece ailesini arka arkaya kaybetmiş birisi olarak, sizi anladığımı ve üzüntünüzü paylaştığımı bilin lütfen.

Hadi, şimdi lütfen göz yaşlarınızı silin. Artık annenizin annesi sizsiniz. Annelik sırası sizde.

Genişletmek için tıkla...

benpapatya .!.:

Elbette, eşinizle paylaşabilseydiniz çok iyi olurdu sizin için. Ama onu da pek suçlamayın. Benzer şeyleri kendi ailesinde yaşamadıysa, duyduğunuz acıyı kavrayamaz, hissedemez. Ya da çok zor, diyeyim. Ben de annem, ablam ve babamın hayatta olduğu yıllarda, şimdiki gibi gittikçe artan bir özlem, acı hissedeceğimi hiç tahmin bile edemezdim. Yaşayarak öğreniyoruz. Sizin ve annenizin, olabildiğince iyi bir ruh hali içinde olmasının çok hayati bir gereklilik olduğunu bir kez daha vurgulamak isterim. Sevgiler:)

Genişletmek için tıkla...

benpapatya .!.:

Amin, çok teşekkür ederim.
Onları kaybedeli 5 yıl kadar oldu ve her bir gün daha çok özlüyorum. İçim sızlıyor. Tamamen yalnızım. Bende eş, çocuk filan da yok. Zaman içersinde yaşamın gerçeklerine karşılık bir kabullenmişlik, bir boyun eğme haline girdim. Bir de sabır hali gelişti bende. Kendime sabretmeyi, kendimin de ölümlü olduğunu telkin ediyorum. Sanki ben ölümsüz ve hastalıklardan muafmışım gibi düşünmüyorum. Zamanı geldiğinde, bir başka boyutta onlarla birlikte olacağımı düşünüyorum. Yalnız kalmış olma konusunda da, yanlız olmadığımı ve Alah'ımın hep benimle olduğunu düşünüp O'na yaslandığımı hissediyorum. Gündelik, dünyaya dair meselelerle, ben de hepimiz gibi zamanımı geçiriyorum. Elbette, onlara ihtiyacım olduğu zamanlar çok oluyor. Herşeyle kendi başıma başa çıkmaya çalışıyorum ve çok şükür, şimdilik sorun yaşamış değilim. Dayanabiliyorum. Hatta, bu derece güçlü ayakta durabileceğimi, ben bile tahmin etmezdim. Demek ki, her insanda aslında böyle ve gizli kalmış bir güç var aslında. Bu tür durumları yaşayan milyarlarca insan olduğunu, bu bakımdan yalnız olmadığımı, sadece benim başıma gelmediğini düşünüyorum. Bunlar insanı kabullenmeye götürüyor. En önemlisi de bu zaten. Bunun arkasından sakinleşme hali geliyor. Tabi hüzünlü bir sakinleşme.

Beni en çok üzen şey ise, hayatta oldukları zamanlarda, onlara zaman zaman iyi davranmamış olduğum gerçeği. İşte bu çok kötü. Bunu gidermenin ise hiç bir yolu yok artık. Bir tek bunu halledemiyorum. Böyle bir vicdan azabını, yıllar önce hiç bilmez, ağırlığını hiç tahmin edemezdim. Siz şanslısınız; anladığım kadarıyla siz böyle bir vicdan azabı yaşamayacaksınız inşallah. Annenizin kıymetini, şimdiden anlamışsınız. Ne güzel, takdir ettim sizi.

Genişletmek için tıkla...

ailedostu1 .!.:

Ergenlikte bir takım sıkıntılar elbette yaşadık.ama genel olarak dikkat ediyorum.ozellikle evlendikten sonra çok değerini anladım.insallah onlar da sizi görüyordur. Pismanliklarinizi affetmislerdir insallah.cok zor Allah sizi darda koymasın kimseye muhtaç da etmesin

Genişletmek için tıkla...