o kadar iyi anliyorum ki seni yazini okuyunca kendimi gordum sanki.
ben de evliyim 7 senelik, annem hep kardesimi ayri tuttu onun nbutun hatalarini kabul etti.
ailemden binlerce kilometre uzakta oturuyoruz, gecen yaza kadar elimden geldigi kadar
maddi ve manevi destek oldum, her gun ariyordum.kardesimle kavga ettik ve kustuk o gunden sonra herkesein gercek yuzunu gormus oldum.son alti aydir hem hamilelik hem ev hem is derken bir baktim ben aramazsam kimse beni aramiyormus.hastahanede yattigimi bile bile kimse arayip halimi sormadi da. sana tavsiyem tabi anne baba cok onemlidir ama cok yipratma kendini, dusunme,baska ugraslar bul kendine. kos koca insanlar degismez ki onlar.ryuamda goruyorum bazen, cok ozluyorum onlari ama biraz geri cektim bu aralar kendimi.baban ariyormus en azindan fazla uzme kendini