merhaba herkese hayırlı günler dilerim. Öncelikle beni bir kız kardeşiniz, arkadaşınız olarak görüp acımasız yorumlar yapmazsanız çok sevinirim çünkü psikolojik olarak çok iyi bir yerde zaten değilim…
Nereden başlayacağımı bilmiyorum… 23 yaşındayım üniversitem yeni bitti hayata atılmaya çalışıyorum diyebilirim. Size anlatmak danışmak istediğim konuyu buraya yazıyorum çünkü başka konuşabileceğim anlatacağım kimse yok… en azından burada anlatabilirim.
Bu hayatta başıma ne geldiyse babam yüzünden geldi. Annem ve babam ben 8 yaşındayken boşanmış babam annemin üzerine inanılmaz borçlar bırakıp yurtdışına çalışmaya gitmiş. Annem iki kız çocuğuyla bir başına kalmış. Çok şükür ki annem çalışan kariyerli bir kadındı hemen anneannemi çağırdı o bize baktı annem de çalışıp hem borçları ödeyip hem maddi manevi olarak başımızda bu yaşımıza kadar dimdik durdu. Lakin olaylar keşke böyle anlattığım kadar kolay olsa. Neler yaşadık neler başımıza geldi bir biz biliriz… ömrüm boyunca hep baba sevgisine açtım. Annem ablama ve bana hem anne hem baba olduğunu sanıyordu ama bu o kadar zor du ki. Okulda babası onu almaya gelen arkadaşlarımı görür ağlamaya başlardım. Çok çok zor günler geçirdik. Tehdit edenleri mi dersin yalnız başına kadın olarak yaşamamız zorlukları ve travmalarını mı sayayım bilmiyorum. Anlatsam bir dağ olur içim dolup taşıyor inanın.
Yıllarca baba sevgisine aç olduğumdan üniversite ilk yılında bana birazcık şefkatle yaklaşan birinde baba figürünü gördüm ve ona dört elle sarıldım. Bulmuştum aradığım insandı beni koruyor kolluyor şefkatle merhametle küçük bir kız çocuğu gibi seviyordu. Lakin 2 yıl birliktelikten sonra üzerimdeki manipülesi psikolojik şiddetini görüp ayrılmaya karar verdim. O sıralar babamla görüşmeye başlamıştık. O sevgilimden ayrılıp yoluma baktım. Üniversite bitene kadar babamla tek tük konuşa konuşa zamanla affettik onu şuan görüşüyoruz. Bir ay sonra ablam evleniyor. Babam çok yardımcımız oldu maddi ve manevi olarak annem keza aynı şekilde. Ben de son sınıfta biriyle tanıştım güzel bir ilişkim var işlerimizi ayarlayıp evlenmeyi düşünüyoruz. Lakin öğrendiğim bir şeyle dünyam başıma yıkıldı.
Annem evli bir adamla görüşüyordu. Adamın çocukları vardı biri henüz 3 4 yaşlarında. Başımdan kaynar sular dökülmüştü. Yıllarca bize dimdik durup bakan annem bunu nasıl yapardı asla kabul edemedim kimseye söylemedim. Lakin vicdanen psikolojik olarak iyice çöktüm midem bulanıyor bu durumdan. Anneme konuyu açtım ve bana doğru olduğunu yıllarca saçını süpürge edip bize baktığını onun da bir hayatı olduğunu söyledi. Ağlayarak konuyu kapattım zira daha fazla duymaya tahammülüm yoktu. Biz zaten zor bir hayattan çıkmıstık. Başka bir şekilde nasıl başkalarını üzebilirdi. Adamın çok iyi biri olduğunu hatta bizimle tanışmak istediğini söyledi. Üzerinden aylar geçince emrivaki bir şekilde annem adamla beni tanıştırdı çok üzülerek utanarak yazıyorum adam evimize gelmişti. Birkaç gün bizde kaldı o süreç içinde odamdan çıkmıyordum. Affedin konuyu tam olarak toparlayamıyorum sanki beynim karıncalanıyor hala ne yapacağımı bilmiyorum. Sadece tek istediğim sevgilim ile işlerimizi ayarlayıp bu çarpık hayattan görmemek üzere kurtulmak. Lakin anneme dua edip öğüt vermekten başka elimden bişey gelmiyor. Adamı ablamın düğününe çağırmayı düşünüyor “bir arkadaşım diyerek” ne yapacağım arkadaşlar nolur yardımcı olun ben bu işin içinden nasıl çıksrım annemi nasıl kurtaracağım bu iğrençliğin içinden?
Nereden başlayacağımı bilmiyorum… 23 yaşındayım üniversitem yeni bitti hayata atılmaya çalışıyorum diyebilirim. Size anlatmak danışmak istediğim konuyu buraya yazıyorum çünkü başka konuşabileceğim anlatacağım kimse yok… en azından burada anlatabilirim.
Bu hayatta başıma ne geldiyse babam yüzünden geldi. Annem ve babam ben 8 yaşındayken boşanmış babam annemin üzerine inanılmaz borçlar bırakıp yurtdışına çalışmaya gitmiş. Annem iki kız çocuğuyla bir başına kalmış. Çok şükür ki annem çalışan kariyerli bir kadındı hemen anneannemi çağırdı o bize baktı annem de çalışıp hem borçları ödeyip hem maddi manevi olarak başımızda bu yaşımıza kadar dimdik durdu. Lakin olaylar keşke böyle anlattığım kadar kolay olsa. Neler yaşadık neler başımıza geldi bir biz biliriz… ömrüm boyunca hep baba sevgisine açtım. Annem ablama ve bana hem anne hem baba olduğunu sanıyordu ama bu o kadar zor du ki. Okulda babası onu almaya gelen arkadaşlarımı görür ağlamaya başlardım. Çok çok zor günler geçirdik. Tehdit edenleri mi dersin yalnız başına kadın olarak yaşamamız zorlukları ve travmalarını mı sayayım bilmiyorum. Anlatsam bir dağ olur içim dolup taşıyor inanın.
Yıllarca baba sevgisine aç olduğumdan üniversite ilk yılında bana birazcık şefkatle yaklaşan birinde baba figürünü gördüm ve ona dört elle sarıldım. Bulmuştum aradığım insandı beni koruyor kolluyor şefkatle merhametle küçük bir kız çocuğu gibi seviyordu. Lakin 2 yıl birliktelikten sonra üzerimdeki manipülesi psikolojik şiddetini görüp ayrılmaya karar verdim. O sıralar babamla görüşmeye başlamıştık. O sevgilimden ayrılıp yoluma baktım. Üniversite bitene kadar babamla tek tük konuşa konuşa zamanla affettik onu şuan görüşüyoruz. Bir ay sonra ablam evleniyor. Babam çok yardımcımız oldu maddi ve manevi olarak annem keza aynı şekilde. Ben de son sınıfta biriyle tanıştım güzel bir ilişkim var işlerimizi ayarlayıp evlenmeyi düşünüyoruz. Lakin öğrendiğim bir şeyle dünyam başıma yıkıldı.
Annem evli bir adamla görüşüyordu. Adamın çocukları vardı biri henüz 3 4 yaşlarında. Başımdan kaynar sular dökülmüştü. Yıllarca bize dimdik durup bakan annem bunu nasıl yapardı asla kabul edemedim kimseye söylemedim. Lakin vicdanen psikolojik olarak iyice çöktüm midem bulanıyor bu durumdan. Anneme konuyu açtım ve bana doğru olduğunu yıllarca saçını süpürge edip bize baktığını onun da bir hayatı olduğunu söyledi. Ağlayarak konuyu kapattım zira daha fazla duymaya tahammülüm yoktu. Biz zaten zor bir hayattan çıkmıstık. Başka bir şekilde nasıl başkalarını üzebilirdi. Adamın çok iyi biri olduğunu hatta bizimle tanışmak istediğini söyledi. Üzerinden aylar geçince emrivaki bir şekilde annem adamla beni tanıştırdı çok üzülerek utanarak yazıyorum adam evimize gelmişti. Birkaç gün bizde kaldı o süreç içinde odamdan çıkmıyordum. Affedin konuyu tam olarak toparlayamıyorum sanki beynim karıncalanıyor hala ne yapacağımı bilmiyorum. Sadece tek istediğim sevgilim ile işlerimizi ayarlayıp bu çarpık hayattan görmemek üzere kurtulmak. Lakin anneme dua edip öğüt vermekten başka elimden bişey gelmiyor. Adamı ablamın düğününe çağırmayı düşünüyor “bir arkadaşım diyerek” ne yapacağım arkadaşlar nolur yardımcı olun ben bu işin içinden nasıl çıksrım annemi nasıl kurtaracağım bu iğrençliğin içinden?
ben anneme uzak durmasını o çocuklara da mı açılmadığını söylüyorum sürekli. Uzak durmalı küçücük bebeği var 3 4 yaşında böyle iğrenç bir durumun içinde annem olmamalı elimden bir şey gelmiyor sürekli kavga ediyoruz
