- 4 Ağustos 2014
- 128
- 41
- 98
- Konu Sahibi highanddry
-
- #1
merhaba. Ben 19 yaşındayım. İyi bi üniversitede iyi bi bölümde okuyorum tam burslu. Hiçbir kötü alışkanlığım yok ve dışarı çok çıkmayan kendi halinde bi kızım. Annemle aramız ben ergenliğe girdiğimden beri kötüydü kavgasız gün geçmezdi. Bu son 2 yıldır iyiye gidiyor gibiydi ama son bi kaç aydır yine berbat derslerim yoğun değil hep evdeyim çünkü. Yani sinirli değilken cidden melek hani gökten inmiş melek dersiniz o kadar iyi ki. Ama sinirlenince tanınmaz bir insan oluyor beni öldürecek diye korkuyorum. Ve ne zaman neye sinirleneceğini kestiremiyosunuz yaptığım somut bişey asla yok bi lafıma falan sinirleniyor. Mesela iş yapıcaz ben yerleri silerim o zaman diyorum hemen ooo her şeyi ben yapıcam sen sadece siliceksin demek e tamam diyorum ne varsa hepsini ben yaparım sana yüklüyomuşum gibi konuşma diyorum ve başka hiçbir şey söylemiyorum ama hep kendini acındırıyor hep sanki ona eziyet ediyormuşuz gibi lanse ediyor ve başlıyor. Ağzımdan başka hiçbir şey çıkmadığı halde öyle bir tepki verdi ki adam öldürsem böyle yapmazdı heralde. Ya insan sinirlenebilir insanız sonuçta ama böyle ufak şeylere verdiği tepki o kadar büyük ki beni korkutuyor gerçekten kötü bi hata yapsam düşünmeden öldürür demekki beni. Bana kendimi o kadar iğrenç o kadar kötü hissettiriyor ki ağzına geleni söylüyor dışarlarda fink atan hep gördüğüm yaşıtlarımı düşünüyorum bunların anneleri yok mu diyorum içimden neden ben yani?? Bana çevremde hiç benzerini görmediğim kendi akrabalarının kızlarını örnek gösteriyor anlamıyorum benim daha ne yapmam lazım bu durumu yaşayan bir tek benim gibi hissediyorum dışarı çıkmaya korkuyorum insanları annemle tanıştırmaya korkuyorum beni başkalarının yanında aşağılayacak diye korkuyorum. Onu çok seviyorum benim için çok fedakarlık yapıyor ama psikolojimi yerle bir etti yaptığı her şeyi yüzüme vurmayı da ihmal etmiyor. Özgüvenim o kadar düşük ki annem yüzünden. Napacağımı bilmiyorum aramı nasıl düzeltirim bilmiyorum.