İşte o sebeple minnettar olup elinden geleni yapacak ki göze batmasın. Kocası annenle baban bize yerleşti, bir çocuğa bile bakmıyorlar demez mi? Çocuk dediği de bebek değil, altı üstü bir sandviç verecek öğlenleri. Damadın yerinde olsam şunu da yapamıyorsan çık git derim yani.muhtemelen damat iyi kazanıyor
dahası nasıl iyi bir insansa böyle k.valide k.pederi yanında tutuyor ses etmiyor
valla konu sahibi benim etrafımda 100 damattan 90ı şu eşininizin yaptığını asla yapmaz 9'u da şöyle yapar evine almaz da eş ailesine maddi katkı sunar. siz o istisna 1 taneyi bulmuşsunuz. ya da umarım öyledir umarım eşinizden olmazsınız yani bu süreçte.
Evde boş boş oturuyorsa birkaç saat niye idare edemesin? Neticede sizin evinizde değiller miMerhaba konunun uzamaması adına çok detay vermeyeceğim. Derdim özetle şu:
Hayatım boyunca ailemden tek bir destek görmemiş biriyim. Babam hayatı boyunca çalışmadı artı huysuzluğuyla bizi hep bezdirdi. Annem de sağolsun ona hep çanak tuttu. Ne çalışmayı düşündü ne beni savundu. Hayatta hep tek başıma mücadele ettim.
Çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen okutmadılar. Liseden sonra dengimin çok altında işlerde tabiri caizse süründüm. Ne maddi ne manevi hiç bir destek görmeden evlendim yuvamı kurdum. Çocuğumuz olunca işi bıraktım. Çünkü annem bakamam dedi. Aldığım maaş kreşe gideceğinden dolayı işi bıraktım.
Bu arada oğlum 6 yaşındayken babam yatalak oldu, annem ona bakmaya başladı. Babam fizik tedaviyi de yürümesine rağmen bıraktı, kendini yatağa mahkum etti.
Sonra aksi gibi annemin evi kentsel dönüşüme girdi. Kira veremeyecekleri için benim yanıma mecburen yerleştiler.
Bu süreçte annem yine hiç bir şekilde bana destek olmadı. Tek bir bardağı bile kaldırmıyor evde inanın. Hem ilkokula giden oğlum hem yatalak adam hem artan iş yükü... 1 yıldır bir çay koymuşluğu olmadı. Hiçbir sağlık sorunu yok. Evde sabahtan gece 1 e kadar koşturuyorum, o elinde telefon oturuyor.
Şimdi eşimin kendi ofisinde bana bir iş fırsatı doğdu. Günde 6 saat çalışabileceğim bir iş, eşim ve ortağının yanında. Yani oldukça rahat. Ama oğlumla ilgilenemeyeceğim haliyle. Sabah konuyu açtık annem yine mırın kırın yapıyor bakmamak için. Sabahtan beri evde huzur yok.
Sizce yine mi kabulleneyim yoksa her şeye rağmen bu fırsatı kabul mu edeyim?
Oğlumu bu şekilde isteksizce bakacak anneme bırakmak beni çok üzüyor şu an???
Evleri ayırın acilen. Annenize babanıza köyde vs uyguna ev bulun . İşi bilemem ama bunu acilen çözün.Merhaba konunun uzamaması adına çok detay vermeyeceğim. Derdim özetle şu:
Hayatım boyunca ailemden tek bir destek görmemiş biriyim. Babam hayatı boyunca çalışmadı artı huysuzluğuyla bizi hep bezdirdi. Annem de sağolsun ona hep çanak tuttu. Ne çalışmayı düşündü ne beni savundu. Hayatta hep tek başıma mücadele ettim.
Çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen okutmadılar. Liseden sonra dengimin çok altında işlerde tabiri caizse süründüm. Ne maddi ne manevi hiç bir destek görmeden evlendim yuvamı kurdum. Çocuğumuz olunca işi bıraktım. Çünkü annem bakamam dedi. Aldığım maaş kreşe gideceğinden dolayı işi bıraktım.
Bu arada oğlum 6 yaşındayken babam yatalak oldu, annem ona bakmaya başladı. Babam fizik tedaviyi de yürümesine rağmen bıraktı, kendini yatağa mahkum etti.
Sonra aksi gibi annemin evi kentsel dönüşüme girdi. Kira veremeyecekleri için benim yanıma mecburen yerleştiler.
Bu süreçte annem yine hiç bir şekilde bana destek olmadı. Tek bir bardağı bile kaldırmıyor evde inanın. Hem ilkokula giden oğlum hem yatalak adam hem artan iş yükü... 1 yıldır bir çay koymuşluğu olmadı. Hiçbir sağlık sorunu yok. Evde sabahtan gece 1 e kadar koşturuyorum, o elinde telefon oturuyor.
Şimdi eşimin kendi ofisinde bana bir iş fırsatı doğdu. Günde 6 saat çalışabileceğim bir iş, eşim ve ortağının yanında. Yani oldukça rahat. Ama oğlumla ilgilenemeyeceğim haliyle. Sabah konuyu açtık annem yine mırın kırın yapıyor bakmamak için. Sabahtan beri evde huzur yok.
Sizce yine mi kabulleneyim yoksa her şeye rağmen bu fırsatı kabul mu edeyim?
Oğlumu bu şekilde isteksizce bakacak anneme bırakmak beni çok üzüyor şu an???
yav der tabi deİşte o sebeple minnettar olup elinden geleni yapacak ki göze batmasın. Kocası annenle baban bize yerleşti, bir çocuğa bile bakmıyorlar demez mi? Çocuk dediği de bebek değil, altı üstü bir sandviç verecek öğlenleri. Damadın yerinde olsam şunu da yapamıyorsan çık git derim yani.
Sıfır maliyet yaşıyorlar ne güzel, insan demez mi elin oğlu yüce gönüllülük etti ben de destek olayım şimdi diye?
Durumumuz iyi sayılır. Eşim kalabalık bir aileden geldiği için, başta annemlerin geleceğine sevindi bile. Şu an her şeyin farkında tabi ki. Ama saygıdan ses etmiyor.muhtemelen damat iyi kazanıyor
dahası nasıl iyi bir insansa böyle k.valide k.pederi yanında tutuyor ses etmiyor
valla konu sahibi benim etrafımda 100 damattan 90ı şu eşininizin yaptığını asla yapmaz 9'u da şöyle yapar evine almaz da eş ailesine maddi katkı sunar. siz o istisna 1 taneyi bulmuşsunuz. ya da umarım öyledir umarım eşinizden olmazsınız yani bu süreçte.
Aynenİşte o sebeple minnettar olup elinden geleni yapacak ki göze batmasın. Kocası annenle baban bize yerleşti, bir çocuğa bile bakmıyorlar demez mi? Çocuk dediği de bebek değil, altı üstü bir sandviç verecek öğlenleri. Damadın yerinde olsam şunu da yapamıyorsan çık git derim yani.
Sıfır maliyet yaşıyorlar ne güzel, insan demez mi elin oğlu yüce gönüllülük etti ben de destek olayım şimdi diye?
Evde boş boş oturuyorsa birkaç saat niye idare edemesin? Neticede sizin evinizde değiller mi
Ne zamana kadar kalacaklar? Yararları yok zararları var, yollayın gitsin. Sizin elinize bakarken bile günde birkaç saat torunlarıyla ilgilenemeyecek insanlardan hayır gelmez, eve bile sokmamak lazım. Siz bence bu işi düşünün.Merhaba konunun uzamaması adına çok detay vermeyeceğim. Derdim özetle şu:
Hayatım boyunca ailemden tek bir destek görmemiş biriyim. Babam hayatı boyunca çalışmadı artı huysuzluğuyla bizi hep bezdirdi. Annem de sağolsun ona hep çanak tuttu. Ne çalışmayı düşündü ne beni savundu. Hayatta hep tek başıma mücadele ettim.
Çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen okutmadılar. Liseden sonra dengimin çok altında işlerde tabiri caizse süründüm. Ne maddi ne manevi hiç bir destek görmeden evlendim yuvamı kurdum. Çocuğumuz olunca işi bıraktım. Çünkü annem bakamam dedi. Aldığım maaş kreşe gideceğinden dolayı işi bıraktım.
Bu arada oğlum 6 yaşındayken babam yatalak oldu, annem ona bakmaya başladı. Babam fizik tedaviyi de yürümesine rağmen bıraktı, kendini yatağa mahkum etti.
Sonra aksi gibi annemin evi kentsel dönüşüme girdi. Kira veremeyecekleri için benim yanıma mecburen yerleştiler.
Bu süreçte annem yine hiç bir şekilde bana destek olmadı. Tek bir bardağı bile kaldırmıyor evde inanın. Hem ilkokula giden oğlum hem yatalak adam hem artan iş yükü... 1 yıldır bir çay koymuşluğu olmadı. Hiçbir sağlık sorunu yok. Evde sabahtan gece 1 e kadar koşturuyorum, o elinde telefon oturuyor.
Şimdi eşimin kendi ofisinde bana bir iş fırsatı doğdu. Günde 6 saat çalışabileceğim bir iş, eşim ve ortağının yanında. Yani oldukça rahat. Ama oğlumla ilgilenemeyeceğim haliyle. Sabah konuyu açtık annem yine mırın kırın yapıyor bakmamak için. Sabahtan beri evde huzur yok.
Sizce yine mi kabulleneyim yoksa her şeye rağmen bu fırsatı kabul mu edeyim?
Oğlumu bu şekilde isteksizce bakacak anneme bırakmak beni çok üzüyor şu an???
Çok mu acımasızca olacak bilmiyorum ama 1 yıldır sizin evinize yerleşen ananız da 6-7yaşındaki toruna bakabilsin bir zahmet.Merhaba konunun uzamaması adına çok detay vermeyeceğim. Derdim özetle şu:
Hayatım boyunca ailemden tek bir destek görmemiş biriyim. Babam hayatı boyunca çalışmadı artı huysuzluğuyla bizi hep bezdirdi. Annem de sağolsun ona hep çanak tuttu. Ne çalışmayı düşündü ne beni savundu. Hayatta hep tek başıma mücadele ettim.
Çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen okutmadılar. Liseden sonra dengimin çok altında işlerde tabiri caizse süründüm. Ne maddi ne manevi hiç bir destek görmeden evlendim yuvamı kurdum. Çocuğumuz olunca işi bıraktım. Çünkü annem bakamam dedi. Aldığım maaş kreşe gideceğinden dolayı işi bıraktım.
Bu arada oğlum 6 yaşındayken babam yatalak oldu, annem ona bakmaya başladı. Babam fizik tedaviyi de yürümesine rağmen bıraktı, kendini yatağa mahkum etti.
Sonra aksi gibi annemin evi kentsel dönüşüme girdi. Kira veremeyecekleri için benim yanıma mecburen yerleştiler.
Bu süreçte annem yine hiç bir şekilde bana destek olmadı. Tek bir bardağı bile kaldırmıyor evde inanın. Hem ilkokula giden oğlum hem yatalak adam hem artan iş yükü... 1 yıldır bir çay koymuşluğu olmadı. Hiçbir sağlık sorunu yok. Evde sabahtan gece 1 e kadar koşturuyorum, o elinde telefon oturuyor.
Şimdi eşimin kendi ofisinde bana bir iş fırsatı doğdu. Günde 6 saat çalışabileceğim bir iş, eşim ve ortağının yanında. Yani oldukça rahat. Ama oğlumla ilgilenemeyeceğim haliyle. Sabah konuyu açtık annem yine mırın kırın yapıyor bakmamak için. Sabahtan beri evde huzur yok.
Sizce yine mi kabulleneyim yoksa her şeye rağmen bu fırsatı kabul mu edeyim?
Oğlumu bu şekilde isteksizce bakacak anneme bırakmak beni çok üzüyor şu an???
Derler tabi ki..6 saat baksın anneniz kaldı ki çocuk büyük zorlamaz,bence istemeyerek de olsa baktırınİşte sıkıntı bu. Bizim evimizde ama ne bir ev işine el sürüyor ne de oğluma göz kulak olmak istiyor. Düşünün annem benim evimde ama nerdeyse oğlumu ofise götürücem yanımda. Üstelik eşimin ortağı da çok eski bir aile dostu. Demeyecekler mı bunun annesi evde ama çocuk işe geliyor diye
Kabul et. Annende evin içinde mecbur ilgilenecek. Sadece çocuğa vereceği bir kap yemek. Denersin baktın olmuyor o zaman düşünürsün.Merhaba konunun uzamaması adına çok detay vermeyeceğim. Derdim özetle şu:
Hayatım boyunca ailemden tek bir destek görmemiş biriyim. Babam hayatı boyunca çalışmadı artı huysuzluğuyla bizi hep bezdirdi. Annem de sağolsun ona hep çanak tuttu. Ne çalışmayı düşündü ne beni savundu. Hayatta hep tek başıma mücadele ettim.
Çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen okutmadılar. Liseden sonra dengimin çok altında işlerde tabiri caizse süründüm. Ne maddi ne manevi hiç bir destek görmeden evlendim yuvamı kurdum. Çocuğumuz olunca işi bıraktım. Çünkü annem bakamam dedi. Aldığım maaş kreşe gideceğinden dolayı işi bıraktım.
Bu arada oğlum 6 yaşındayken babam yatalak oldu, annem ona bakmaya başladı. Babam fizik tedaviyi de yürümesine rağmen bıraktı, kendini yatağa mahkum etti.
Sonra aksi gibi annemin evi kentsel dönüşüme girdi. Kira veremeyecekleri için benim yanıma mecburen yerleştiler.
Bu süreçte annem yine hiç bir şekilde bana destek olmadı. Tek bir bardağı bile kaldırmıyor evde inanın. Hem ilkokula giden oğlum hem yatalak adam hem artan iş yükü... 1 yıldır bir çay koymuşluğu olmadı. Hiçbir sağlık sorunu yok. Evde sabahtan gece 1 e kadar koşturuyorum, o elinde telefon oturuyor.
Şimdi eşimin kendi ofisinde bana bir iş fırsatı doğdu. Günde 6 saat çalışabileceğim bir iş, eşim ve ortağının yanında. Yani oldukça rahat. Ama oğlumla ilgilenemeyeceğim haliyle. Sabah konuyu açtık annem yine mırın kırın yapıyor bakmamak için. Sabahtan beri evde huzur yok.
Sizce yine mi kabulleneyim yoksa her şeye rağmen bu fırsatı kabul mu edeyim?
Oğlumu bu şekilde isteksizce bakacak anneme bırakmak beni çok üzüyor şu an???
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?