• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Annem ve hissettiklerim

Tarifedilemez

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
20 Temmuz 2019
195
180
33
Annem ile ilişkim aylardır kötü. Annem değişmedi aslında herzaman bencildi ben 7 yaşımdaykende 27 yaşımdaykende. Aylardır artık annemden çok soğudum, her gün görüntülü konuşuyoruz uzakta yaşadığımız için ve her gün bu konuşmadan sonra mutsuz oluyorum, bende ona imalar ve iğneleyici konuşmalar yapıyorum hak etse bile sonra pişman oluyorum eskisi gibi sevmediğim eskisi gibi hissetmediğim için kendimi kötü hissediyorum. Çok doluyum artık ona karşı, zaten rahatsızlıklarımı dile getiriyorum ama sanki hiç konuşmamışız gibi devam ediyor beni kaale almıyor. Her akşam yarın aradığımda çok güzel mutlu bir anne kız konuşması yapacağız annemle güzel sohbetimiz olacak diye kendimi iyi hissettirerek yatıyorum, her gün konuşmalarımızda beni huzursuz, mutsuz ya da sinir edecek konular ile o telefonu kapatıyorum tabi bende şefkatli bir evlat olarak o telefonu kapatamıyorum. Annemden hiç bir manevi destek göremiyorum hiç bir konuda, oysa ben ve eşim maddi manevi her türlü elimizden gelenin fazlasını yaptık herzaman. Babam çok sessiz sakin biri annem onu herzaman yònetip istediği yola getirdi öylede devam ediyor o yüzden ailem değil annem diyorum çünkü babam için annem ne derse o. Arkamda güvenebileceğim bir ailem yok, sadece kendini ve kendi hayatını düşünen bir annem var. Bu durumu bi yıl kadar oluyor farkedeli ve çok üzgünüm. İnsan anne babasınada güvenemecek en azından manevi destek bekleyemeyecekse kime güvensin. Ailemden soğudum bu durum beni çok üzüyor keşke böyle olmasalar diyorum, bakıyorum anne babalar evlatları için canlarını vermeye hazır benimkiler en ufak bir şey yapmaktan aciz. Zaten hep kıyaslanarak büyüdüm ama artık bazı durumlara tahammülüm kalmadı.
En en en en basit örnek bugünkü konuşmamızdan kuzenim ve eşi zaten kredileri varken yeni kredi ile son model bir araba aldılar onları öve öve bitiremiyor, bir kerede benim için bizim için iyi desin hep elalem aa öyle yapmış böyle yapmış nekadar güzel ama o krediyi çeken ben ve eşiml olsaydık bize yanlış yaptığımızı söyler kötü hissettirirdi.
Konuyu toparlayamıyorum ne soracağımı ne diyeceğimide, konuyu neden açtığımıda bilmiyorum. Sadece üzüntümü paylaşmak istedim ailemle eskisi gibi onları koşulsuz şartsız sevmek isterdim ama artık aramızda kapatamadığım ve büyüyen bir uçurum var bu beni üzüyor ne yapsam düzelmiyor.
 
Annem ile ilişkim aylardır kötü. Annem değişmedi aslında herzaman bencildi ben 7 yaşımdaykende 27 yaşımdaykende. Aylardır artık annemden çok soğudum, her gün görüntülü konuşuyoruz uzakta yaşadığımız için ve her gün bu konuşmadan sonra mutsuz oluyorum, bende ona imalar ve iğneleyici konuşmalar yapıyorum hak etse bile sonra pişman oluyorum eskisi gibi sevmediğim eskisi gibi hissetmediğim için kendimi kötü hissediyorum. Çok doluyum artık ona karşı, zaten rahatsızlıklarımı dile getiriyorum ama sanki hiç konuşmamışız gibi devam ediyor beni kaale almıyor. Her akşam yarın aradığımda çok güzel mutlu bir anne kız konuşması yapacağız annemle güzel sohbetimiz olacak diye kendimi iyi hissettirerek yatıyorum, her gün konuşmalarımızda beni huzursuz, mutsuz ya da sinir edecek konular ile o telefonu kapatıyorum tabi bende şefkatli bir evlat olarak o telefonu kapatamıyorum. Annemden hiç bir manevi destek göremiyorum hiç bir konuda, oysa ben ve eşim maddi manevi her türlü elimizden gelenin fazlasını yaptık herzaman. Babam çok sessiz sakin biri annem onu herzaman yònetip istediği yola getirdi öylede devam ediyor o yüzden ailem değil annem diyorum çünkü babam için annem ne derse o. Arkamda güvenebileceğim bir ailem yok, sadece kendini ve kendi hayatını düşünen bir annem var. Bu durumu bi yıl kadar oluyor farkedeli ve çok üzgünüm. İnsan anne babasınada güvenemecek en azından manevi destek bekleyemeyecekse kime güvensin. Ailemden soğudum bu durum beni çok üzüyor keşke böyle olmasalar diyorum, bakıyorum anne babalar evlatları için canlarını vermeye hazır benimkiler en ufak bir şey yapmaktan aciz. Zaten hep kıyaslanarak büyüdüm ama artık bazı durumlara tahammülüm kalmadı.
En en en en basit örnek bugünkü konuşmamızdan kuzenim ve eşi zaten kredileri varken yeni kredi ile son model bir araba aldılar onları öve öve bitiremiyor, bir kerede benim için bizim için iyi desin hep elalem aa öyle yapmış böyle yapmış nekadar güzel ama o krediyi çeken ben ve eşiml olsaydık bize yanlış yaptığımızı söyler kötü hissettirirdi.
Konuyu toparlayamıyorum ne soracağımı ne diyeceğimide, konuyu neden açtığımıda bilmiyorum. Sadece üzüntümü paylaşmak istedim ailemle eskisi gibi onları koşulsuz şartsız sevmek isterdim ama artık aramızda kapatamadığım ve büyüyen bir uçurum var bu beni üzüyor ne yapsam düzelmiyor.
Bir aile ile böyle olmak kötü bir durum ama bence çok şey beklemezseniz çokta üzülmezsiniz. Bu her zaman böyledir bu şekildeler deyin ve beklentiye girmeyin. Az beklenti çok mutluluk
 
Seni anlayabılıyorum.bazı duyguları ben de yaşıyorum.ve kötü bir his gercekten.yapabılecegın bırsey yok.kendı kendını gaza getırme ve fazla anlam yukleme.beklentiye girme.kolaylıklar dilerim
 
Ben sizin gibi insanları anlayamıyorum, eşim de böyle. Ailesi ile çocukluğundan beri ilişkileri son derece travmatik, çok kırgın ve çok üzgün.. ama her gün konuşuyorlar. her konuşma kavga ile, surata kapanan telefonlarla, bir daha ararsam ne olayım'larla bitiyor ama ertesi gün tekrar arıyor... çok ilginç.. benimse annemle mükemmel bir ilişkim var ama haftada 2 kez falan ararım, en fazla o da. Ya da sesli mesaj atarım.. Bu kadar sık iletişimde olmak zorunda mısınız? İlişkinizi minimum düzeyde götürseniz, aranızda belli bir özlem ve mesafe olsa, konuşacak konular birikse de birbirinizi yaralamaya incitmeye fırsat bulamasanız olmaz mı? Artık ayırmışsınız evi barkı, kendi çekirdek aileniz var ne güzel.. Eşinizle oturup muhabbet etmek varken neden strese gireceğinizi bile bile annenizle konuşursunuz ki her gün her gün... Ben beni mutsuz etse annemi hiç aramam bile. Huzur verdiği halde aramaya üşeniyorum.. Eşime de söylüyorum bunları, saygınızı yitirmeden minimum düzeyde görüşün, ister istemez bizim evimize kadar sokuyorsun o huzursuzluğu diyorum, haklısın diyor ama gene aynı..
 
Anneniz sizi çok huzursuz hissettiriyorsa iki seçeneğiniz var: Sineye çekmek ya da minimum seviyede, saygılı bir iletişim kurmak ki annenizle görüşmeyi kesin falan demiyorum. Eğer yıllardır böyleyse ve siz değişmesi için çok uğraştıysanız artık sizin yapacak bir şeyiniz yok, tüm iş annenizde demektir. O bunu yapmıyorsa kendi yaranızı daha çok deşmeyin, evet anneyle iyi bir iletişim herkes istiyor ama bu da sizin bu hayatta tamamlamanız, öğrenmeniz ve yolunuza öyle devam etmeniz gereken parçanız.
 
Anneniz sizi çok huzursuz hissettiriyorsa iki seçeneğiniz var: Sineye çekmek ya da minimum seviyede, saygılı bir iletişim kurmak ki annenizle görüşmeyi kesin falan demiyorum. Eğer yıllardır böyleyse ve siz değişmesi için çok uğraştıysanız artık sizin yapacak bir şeyiniz yok, tüm iş annenizde demektir. O bunu yapmıyorsa kendi yaranızı daha çok deşmeyin, evet anneyle iyi bir iletişim herkes istiyor ama bu da sizin bu hayatta tamamlamanız, öğrenmeniz ve yolunuza öyle devam etmeniz gereken parçanız.

Evet şimdiye dek herşeyi sineye çekiyordum ama artık istesemde yapamıyorum tahammül seviyem yok. İletişim konusunda minimuma indiremiyorum cünkü kendimi kötü hayırsız evlat grubundan hissediyorum bu sefer. Düşünceli oluşumun verdiğim değerin karşılığını göremeyincede, bırak görmeyi daha düşüncesizce kırılınca bir yerden sonra dank etti ve çok soğudum. Dengelemek imkansız, bendede sorun var ne artîk kabullenebiliyorum ne de mesafe koyabiliyorum. Bilmiyorum Allah yardımcı olsun bu durumlarda olanlara doğrusu neyse o olsun inşallah
 
Evet şimdiye dek herşeyi sineye çekiyordum ama artık istesemde yapamıyorum tahammül seviyem yok. İletişim konusunda minimuma indiremiyorum cünkü kendimi kötü hayırsız evlat grubundan hissediyorum bu sefer. Düşünceli oluşumun verdiğim değerin karşılığını göremeyincede, bırak görmeyi daha düşüncesizce kırılınca bir yerden sonra dank etti ve çok soğudum. Dengelemek imkansız, bendede sorun var ne artîk kabullenebiliyorum ne de mesafe koyabiliyorum. Bilmiyorum Allah yardımcı olsun bu durumlarda olanlara doğrusu neyse o olsun inşallah
Siz de diyorsunuz ya kendimi hayırsız evlat gibi hissediyorum mesafe koyunca diye aslında biraz sorun burada. Sanki ailemize karşı bir sorumluluğumuz varmış gibi hissediyoruz oysa dünyaya gelirken bize sormuyorlar. Bundan kurtulmak da çok zor, umarım bir gün her şey yoluna girer ve mutlu olursunuz.
 
Çok şükür annem yaşıyor onsuz bir hayat kolum kanadım kırık gibi olur. Bence annenin olmadığını düşün o zaman bu telefon konuşmasının bile değerini anlarsın .Yapısı olmuş annenin değiştiremezsin kafaya takma güzel yönlerini düşün kendini dolduruşa getirme hissizleştim falan diye .
 
Herkes ana baba olacak diye bir kural yok, çocuk yapmak ehliyete tabi olsun derim hep. Çünkü sizin anneniz = benim babam. 41 yaşındayım bir kere övmedi, her gidişimizde laf sokar, eşimin yanında mahçup olurum, yaş 75 ama halen bizi yönetir...

Yapılacak tek şey var mesafe koymak, haftada iki gün konuşmak, konuşunca da çok derin mevzulara girmemek.
 
Çok iyi anlıyorum seni. Yaptığım bütün fedakarlıklar uçup gidiyor. Kıymet bilmez, annelik hissi yoğun olmayan bir annem var. İnan 2 yıldır elimde tel varken bile aradığında açmıyorum. Ertesi gün dönüyorum. Ne konuşasım ne göresim var. Çok yanlışlar yaptı bana. Affetmem mğmkün olmayacak maalesef. Herşeyim var ama aklım çok iyi annelerde kaldı.
 
İyi aile yoktur, her ebeveyn çocuklarına bilinçli ya da bilinçsiz zarar verir. Mükemmel de olsanız sizin çocuğunuz da sizden şikayet edecek.
Anne baskın, baba pasif ebeveyn kategorisinde anlattığıniz kadariyla. Yani aslında birçok ebeveyn gibi. Bunu söylüyorum ki sadece kendinizin yaşadığınızi sanmayın. Çok zor, cok yaralayıcı, doldurulmaz bir duygu boşluğu... Varlar ama yoklar. Genelde otuzlu yaşlar da fark eder bunu evlatlar...
Çözüm? Onları böyle kabul edeceksiniz. Bunu ben söylemiyorum, işin uzmanları söylüyor. Anneniz nasıl ki istediği halde sizi degistiremiyorsa siz de onu değiştiremezsiniz. Sizi kızdıracak konuları az çok bilirsiniz, onları açmayın, anneniz açarsa kapatın yorum yapmadan. Sizi önceleri biraz zorlar, yoklar, pas vermeyince üstünüze gelir, sonra azalir. Genel konuların dışına çıkmayın bence. Daha profesyonel bilgi almak ve aslında ne yaşadığınızi anlamak için şu kitaplara bakabirsiniz:
-Olgunlaşmamış ebeveynlerin yetişkin çocukları
-Çocuklukta ihmalin izleri
 
Çok şükür annem yaşıyor onsuz bir hayat kolum kanadım kırık gibi olur. Bence annenin olmadığını düşün o zaman bu telefon konuşmasının bile değerini anlarsın .Yapısı olmuş annenin değiştiremezsin kafaya takma güzel yönlerini düşün kendini dolduruşa getirme hissizleştim falan diye .

Ya darılmayın ama ne olur her ana baba konusuna böyle yorumlar yapılmasın. Seneler evvel bana da aynıları yazılmıştı annemle olan konumda. Benim psikolojimi halen çok kötü etkileyen bir babam var mesela, bana halâ ya hiç baban olmasaydı diyebilecek misiniz? Evet keşke olmasaydı derim ben de...

Bu şekilde ajitasyon içeren yorumları sevmiyorum.
 
Iliskimizi minimum seviyede tutmaktan başka çare yok. Belli bir yaştan sonra insanları değiştiremezsiniz olduğu gibi kabul edip seyrek görüşün kendi çekirdek ailenize harcayın enerjinizi. Olmuyorsa olmuyordur ki siz de farkındasınız bu saatten sonra anneniz değişmez siz yiprandiginizla kalırsınız.
 
İyi aile yoktur, her ebeveyn çocuklarına bilinçli ya da bilinçsiz zarar verir. Mükemmel de olsanız sizin çocuğunuz da sizden şikayet edecek.
Anne baskın, baba pasif ebeveyn kategorisinde anlattığıniz kadariyla. Yani aslında birçok ebeveyn gibi. Bunu söylüyorum ki sadece kendinizin yaşadığınızi sanmayın. Çok zor, cok yaralayıcı, doldurulmaz bir duygu boşluğu... Varlar ama yoklar. Genelde otuzlu yaşlar da fark eder bunu evlatlar...
Çözüm? Onları böyle kabul edeceksiniz. Bunu ben söylemiyorum, işin uzmanları söylüyor. Anneniz nasıl ki istediği halde sizi degistiremiyorsa siz de onu değiştiremezsiniz. Sizi kızdıracak konuları az çok bilirsiniz, onları açmayın, anneniz açarsa kapatın yorum yapmadan. Sizi önceleri biraz zorlar, yoklar, pas vermeyince üstünüze gelir, sonra azalir. Genel konuların dışına çıkmayın bence. Daha profesyonel bilgi almak ve aslında ne yaşadığınızi anlamak için şu kitaplara bakabirsiniz:
-Olgunlaşmamış ebeveynlerin yetişkin çocukları
-Çocuklukta ihmalin izleri

Yorumunuza ne diyeceğimi bilemedim her harfine kadar okadar doğru ki, okadar gerçek ki anlatamam. Notlarıma kaydettim yorumunuzu ve her gün yani her ihtiyacım olduğunda okuyacağım. Çok ama çok teşekkür ederim.
 
Yorumunuza ne diyeceğimi bilemedim her harfine kadar okadar doğru ki, okadar gerçek ki anlatamam. Notlarıma kaydettim yorumunuzu ve her gün yani her ihtiyacım olduğunda okuyacağım. Çok ama çok teşekkür ederim.
Rica ederim, hepimiz yaşıyoruz bunları, o yüzden çok takilmamaya çalışın. Sadece bazı dönemlerde ve bazi olaylardan sonra duygularimiz alevleniyor. Onerdigim kitaplardan çok yararlanacaginizi dusunuyorum
 
Back
X