Öncelikle hayatımın hiç bir zamanında başarili olmadim,anasınıfında etkinlik yaparken zorlanıyordum yaşitlarım yapabiliyordu,ilkokul,ortaokulda ve lise de durum devam etti,bu zoruma gidiyor elbettek kendimi gelistirmek icin bir cok sey yapıyorum ama anneme de aynı zamanda derslerden hic anlamadıgımı ve kafama yatmadıgını da söylüyorum sürekli ama bana sen üstün zekalısın diyip duruyor (anasınıfnda dangalak bir yere gitmisler bu karı da onların gotunu kaldırmıs ustun zekalı diye) ben üstün zekalı olsam bu kadar aptal olur muyum hadi diyelim üstün zekalıyım üstün zekalı insanlar anlayışsız,bencil,kıskanç,ağzi bozuk insanlar olamaz bu kesin. kendisine söyledigimde sen yaparsın diyip duruyor her zaman universite sınavında benden bir sey beklememesini söyluyorum,hayatta hic bir işe yaramadigimi biliyorum bu cok koyuyor bir gün gidip anneme söylemistim evde fazlaligim bosa para yiyom diye "yaa hayır hic öyle sey olur mu sen bizim cocugumuzsun" diye bir seyler geveledi.
4 gun once de anneme sınavda 500.000 bine bile giremeyecegimi söyledim gelmis bana "zaten hic bir seye yaramıyorsun ki ne basarin yüksek ne de baska seylere yetenegin var insan bir seyde kotuyse baska seyde ıyı olur işe yaramazın tekisin" ulan ibine ben gelip soruyorum yalan söylemek yerine o an gercegi söylesen? kendimi iyi hissetmem icin o an yalan söyluyor tabiki sonra gercek duygularını saklayamıyor işte,yalancının teki
ben 5 yıl boyunca önünde 100 kiloyla gezdim kilomun nasıl oldugunu sordugumda annem şişman degilsin diyordu hep bu kadının yalanlarıyla yasadim,bi de cenesini aciyor susmuyor,her seye zırlıyor. 3 gun once bana o lafı kurdugundan beri konusmuyorum sadece resmiyeten görüşüyorum,gelip özür dilemeye calisti 2 kere 2 keresinde de paketledim, beni işe yaramaz göruyorsa benle isi ne,2 gun sonra uni sinavı var butun yaşam enerjimi aldu goturdu , ama o kadar kafam rahat ki bana ilismedigi icin küs kalıcam hep . bir an once de ölse keske nefret ediyorum beni mal edıyor kadın önumu goremıyorum...
