- 6 Ağustos 2014
- 17.656
- 31.607
- 598
Çocukluğumdan beri annemin ablama olan aşırı ilgisi ve benim onu kıskanmam ayrımcılık yapıldığı gerekçesiyle ciddi kavgalarımız oldu. Ya başka konularda kavga ederken kıyaslanarak ben hep yerildim. Annem ona her zaman olması gerekenden fazla fedakarlık yaptı. Ben hastayken kendim hastaneye giderken o benden büyük olmasına rağmen o beceremez diyerek hep doktorlara hastanelere taşındı. Araba ile o heryere bırakılırlen ben otobüs durağına kadar bile bırakılmadım, açıkça ifade etmeme rağmen.
Her neyse...geöenlerde bir başka konuda bahsettim annem ile ablamın arası baya kötüymüş hala konuşmuyorlar, ikisi de aynı olayları başka bakış açılarıyla anlatıyorlar ben her ikisini de tanıdığım için olayın doğrusunu bilebiliyorum.
Annem ablamın ona yaptığı fedakarlıklar neticesinde bir güler yüzünü, bir teşekkürü beklerken ablam ona sürekli hakaret etmiş. Annem de öfkeli bir kadın cevabını vermiş ve kopmuş evin içindeki ilişki.
Tabi annem bana şikayetleniyor ve yıllardır içimde tuttuğum şeyleri anlattım. Ben size yapmayın dedim kıskandığım için olduğunu düşündünüz beni görmeden çok daha fazla ilgi gösterdiniz. Şimdi karşılığını bekliyorsun ama bu hayatta çocukları arasında ayrımcılık yapan hiç bir anne baba el üstünde tuttuğu evladından gün yüzü görmez hiç mi etrafta görmediniz. Ne zaman ötelenen bir çocuk varsa yine o sahip çıkar. Bir şey bekleme ablamdan kendi ellerinle yaptın, o tavır yapıp bağırıp çağırdıkça sen kendin ellerinle düzelttin yine aynısını bekliyor. Ben hatalarını onun yüzüne söyledim senin de söylüyorum benim daha fazla yapacağım bir şey yok dedim telefonu kapattım.
Tabi başka olaylardan örnek verdim çocukken beni acıtan şeyleri anlattım ben çabaladıkça değersiz, o ise çabalamadıkça değerli olduğunu gösterdiniz bu saatten sonra bir şey beklemeyin dedim.
Tabı bunları konuştum ama benim her konuştukça içimdeki yaralar açılıyor. Eşim ben bir şeyler hissediyordum ama bu kadar kötü olduğunu hiç bilmiyordum dedi. Annemle ablamla konuşuyorum gözlerim direk dolup ağlıyorum. Şu hayatta kimseye anlatamadığım kendimin bile unutmak için türlü türlü uğraştığım olaylar var. Bugüne kadar bana yapılan haksızlıkların, eziyetlerin acısı çıkıyor bunu da biliyorum.
Her neyse...geöenlerde bir başka konuda bahsettim annem ile ablamın arası baya kötüymüş hala konuşmuyorlar, ikisi de aynı olayları başka bakış açılarıyla anlatıyorlar ben her ikisini de tanıdığım için olayın doğrusunu bilebiliyorum.
Annem ablamın ona yaptığı fedakarlıklar neticesinde bir güler yüzünü, bir teşekkürü beklerken ablam ona sürekli hakaret etmiş. Annem de öfkeli bir kadın cevabını vermiş ve kopmuş evin içindeki ilişki.
Tabi annem bana şikayetleniyor ve yıllardır içimde tuttuğum şeyleri anlattım. Ben size yapmayın dedim kıskandığım için olduğunu düşündünüz beni görmeden çok daha fazla ilgi gösterdiniz. Şimdi karşılığını bekliyorsun ama bu hayatta çocukları arasında ayrımcılık yapan hiç bir anne baba el üstünde tuttuğu evladından gün yüzü görmez hiç mi etrafta görmediniz. Ne zaman ötelenen bir çocuk varsa yine o sahip çıkar. Bir şey bekleme ablamdan kendi ellerinle yaptın, o tavır yapıp bağırıp çağırdıkça sen kendin ellerinle düzelttin yine aynısını bekliyor. Ben hatalarını onun yüzüne söyledim senin de söylüyorum benim daha fazla yapacağım bir şey yok dedim telefonu kapattım.
Tabi başka olaylardan örnek verdim çocukken beni acıtan şeyleri anlattım ben çabaladıkça değersiz, o ise çabalamadıkça değerli olduğunu gösterdiniz bu saatten sonra bir şey beklemeyin dedim.
Tabı bunları konuştum ama benim her konuştukça içimdeki yaralar açılıyor. Eşim ben bir şeyler hissediyordum ama bu kadar kötü olduğunu hiç bilmiyordum dedi. Annemle ablamla konuşuyorum gözlerim direk dolup ağlıyorum. Şu hayatta kimseye anlatamadığım kendimin bile unutmak için türlü türlü uğraştığım olaylar var. Bugüne kadar bana yapılan haksızlıkların, eziyetlerin acısı çıkıyor bunu da biliyorum.