- 9 Kasım 2013
- 253
- 78
- 53
- 35
Biliyorum belki de okumaya başlarken bu ne biçim konu diyorsunuz. Kendimi bildim bileli bu hayattan nefret ettim. Yaşamak güzel ama ben pek zevk alamadım gerçek anlamda. Bunun tek sebebi de annemin bana çocukken yaşattığı tramvalardır diye düşünüyorum. Çok kardeş olduğumuz için galiba annem çok sinirli bir kadın. Hep çözümü dövmekte bağırmakta bulmuş bir insan. Hatta çocukken birimiz ölsekte diğerlerinin kıymetini anlasa keşke derdim. Hatta Allaha yalvarırdım ben öleyim annem kardeşlerime bari iyi davransın diye. Bu kadar ters olamayız belki de, her şeyi bana ters, ya da benim hareketlerim ona hep ters geldi. Aslında hep ona sarılmak istedim, diğer anneler gibi kokusuyla büyümek, bir derdim olduğunda annemde çözümü bulmak, kimse olmasa bile o bana yeter diyebilmek istedim. Ama annem her zaman beni hayal kırıklığına uğrattı. Bizle hep yarış içindeydi, kıskanıyordu belkide bilmiyorum. Hep sert davrandı hep, dövdü, sürekli başkalarına bizi şikayet ederdi. Bazen S***** G** (Defol) dedi evden kovdu, ağır küfürler etti, ve sürekli beddua etti. En kötüsü de saçma sapan şeylere küser aylarca kimsenin yüzüne bakmazdı kendini bir odaya kilitlerdi ne yemek ne su. Ne zamanki canı sıkılır artık yalnızlıktan bir bayılma bahanesiyle kendini hastaneye kaldırttırır sonra konuşurdu ama ne fayda bir kaç ay belki hafta sonra aynı şeyler olurdu. 10 yılımız bu şekilde geçti. Bir ara internette tanıştığı biriyle babamı aldattı. Sadece biz kız kardeşlerimle biliyorduk. Babama söyleyemedik. O da hep içimde kalmıştır. Hı bu süreçte hatalarım olmadı mı tabiki oldu, çok ağır kavgalar ettik belki düşmanıma söylemeyeceğim şeyler söyledim pişmanım bunlardan dolayı.. İçimden onu sevdim ama dışımdan ona iyi olamadım malesef 
şimdi de birikimler dolayısıyla sanırım onu sevemiyorum. Ufacık şeylerde çok fazla tepki veriyorum ona karşı, kalbi kırılıyor vicdan azabı çekiyorum ama yapamıyorum ona karşı iyi olamıyorum. Sanki her zaman o yanlış söylüyor gibi düşünüyorum. Şimdi öyle bir şeyin içindeyim ki, hem onu sevmiyorum hem seviyorum. Bazı şeyleri unutamıyorum, aklıma gelince sinirleniyorum. kötü davranınca üzülüyorum. Gözyaşları içinde yazıyorum bunları, vaktinizi çaldım hakkınızı helal edin lütfen.
şimdi de birikimler dolayısıyla sanırım onu sevemiyorum. Ufacık şeylerde çok fazla tepki veriyorum ona karşı, kalbi kırılıyor vicdan azabı çekiyorum ama yapamıyorum ona karşı iyi olamıyorum. Sanki her zaman o yanlış söylüyor gibi düşünüyorum. Şimdi öyle bir şeyin içindeyim ki, hem onu sevmiyorum hem seviyorum. Bazı şeyleri unutamıyorum, aklıma gelince sinirleniyorum. kötü davranınca üzülüyorum. Gözyaşları içinde yazıyorum bunları, vaktinizi çaldım hakkınızı helal edin lütfen.
Teşekkürler 
