Bugün açtığım ikinci konu ama sürekli bir şeyleri anlatma ihtiyacım olduğundan yazmadan duramıyorum..
Annemi kaybedeli yaklaşık 2,5 ay oldu.Aniden trafik kazası dolasıyla kaybettim.Annem evin inanın tek neşesiydi.Annem gittiğinden beri çok eksiğim.Üst katta amcamlar ve babannemgil oturuyorlar aynı apartmandayız.Sürekli onlara girip çıkıyor yemeklerimizi orda yiyoruz.Tüm düzenimiz bozulmuş gibi hissediyorum.
İnanın kendimden daha çok, küçük kardeşim ve babam için üzülüyorum.Erkek kardeşim daha 5 yaşında annemi hatırlamayacak hep eksik büyüyecek ben elimden geldiği kadar annemin eksikliğini hissettirmek istemezcesine seveceğim ona hem anne hem abla sevgisi vereceğim ama bilmiyorum annemin eksikliğini hissedecek diye ödüm kopuyor.Babam kazada kendisini suçlu hissediyor yol arkadaşını kaybetti bu çok zor bir şey bu sebeple atlatamamasından korkuyorum.
Akrabalarım deseniz hepsi rutin hayatına geri döndü.Hepsi anlayışsız.Özellikle benimle yaşıt olan kuzenim bana nedensizce soğuk davranmaya başladı.Üst katımızda oturdukları için sürekli seslerini duyuyorum,hep kahkaha atıyorlar gülüşüyorlar kendimi çok kötü hissediyorum.
Ve en büyük sorunum..Gülmekten eğlenmekten korkuyorum.Annem orda beni mutlu görünce kızım bana hiç üzülmüyor mu diye düşünecek sanıyorum,biliyorum annem mutluluğumu isterdi ama işte iki dakika gülsem üçüncü dakika bir anda mutsuzluk çöküyor içime.Annem orda üşüyor mudur diye çok korkuyorum.Zaten din konusunda şüpheciyim hep..Annemin ölümü de iyice sarstı beni.Hak etmeyenlerin yanında anneleri var benim yok.Dinime ısınmaya çalışıyorum ama diğer dünya konusunda kafam çook karışıyor..
Lütfen beni biraz daha iyi hissettirecek,en azından kendim için,ileride yaşayacağım güzel şeyleri annemle paylaşamayacağımı bildiğim için ağladığıma beni inandıracak şeyler yazabilir misiniz?Teşekkür ederim hepinize..