Böyle anlatınca size küçük şeyler gibi geleceğini biliyorum ama inanın çok birikti. Başta kıskançlık yapıyorum sandım ama yakınlarımda bu durumu farkedince sizlerden fikir almak istedim.
Sorun şu ki annem öncelik sırasını bilmiyor. Bizi kesinlikle önemsemiyor.
Mesela bir rahatsızlığımız oluyor acile yatana kadar 'neyin var?' bile demiyor. Bir de üstüne yine uğraştırıyorsunuz beni diyor. Ama kardeşinin çocukları söz konusu olunca fazla alkolden geçirdiği sinir krizlerinde bile koşturarak peşlerinden gidiyor, özel olarak doktorlarına götürüyor refakatçi kalıyor... Ben midem yıkandığında, zehirlendiğimde bile yanımda bulamamıştım annemi... Basit bir kıskançlık krizi dedim basta ama o kadar çok birikti ki...
En basit örneği; sürekli onun kardeşinin, yeğeninin güzelliğinden bahsedilirken ben 'tipsiz, ayı gibi oldun, 40 yaşında gibisin' tarzında söylemlere insanların içinde maruz kalıyorum.
Aşık olduğum biri var. Aramızda da biraz yaş farkı var. Ama birbirimizi anlıyoruz, güzel anlaşıyoruz. Annemse 'o çocuk sana bakmaz kuzeninle tanıştır belki evlenirler.' tarzında bir cümle kurdu bana... Yıkıldım resmen ama sadece gülümseyip aşağı indim.
Kardeşini eleştirmek (yalnızca insanların hayatına fazla yorum yapıyorsunuz bırakın diledikleri gibi yaşasınlar dedim) sanki adam öldürmüşüm gibi nefret kusup demediklerini bırakmadılar. Ve annem sırf bunu dediğim için o küfürleri hakettiğimi söyledi.
Bunlar verebileceğim bi kaç örnekti yalnızca ama bu benim ve yakınlarımın farkettiği hayatımız boyunca devam eden bir durumdu. Mesela evde ekmek bulamazken annem çok rahat onlarla kafeye oturup yiyip içerdi.
En sonunda dayanamadım. Konuyu açtım ve sebebini sordum. Onların yanındayken huzurlu olduğunu söylemekle yetindi. Bende kendisine şu soruyu yönelttim;
'Ben çocukluğumdan beri bu tutumla karşılaşıyorum. Sence 5-6 yaşımdayken sana ne yapmış olabilirim ki yanımda huzursuz olasın? Veya şu an sana bunu hakedecek ne yaptım?'
İnanır mısınız dakikalar içinde onlarca kusur saydı. Ama biri bile geçerli bir sebep değildi. Sadece ağzım açık kaldı. Pazartesi günü eve geç geldim 1 saat ve bunu bile bahane gösterdi... Sizce ben bunun karşısında ne yapabilirim? İnsanın koşulsuz sevgi görebileceği kişi annesiyken ben bu sevgiden mahrum kalıyorum ve galiba tahammül sınırım 18 yılmış... Artık canım yanıyor.
Sorun şu ki annem öncelik sırasını bilmiyor. Bizi kesinlikle önemsemiyor.
Mesela bir rahatsızlığımız oluyor acile yatana kadar 'neyin var?' bile demiyor. Bir de üstüne yine uğraştırıyorsunuz beni diyor. Ama kardeşinin çocukları söz konusu olunca fazla alkolden geçirdiği sinir krizlerinde bile koşturarak peşlerinden gidiyor, özel olarak doktorlarına götürüyor refakatçi kalıyor... Ben midem yıkandığında, zehirlendiğimde bile yanımda bulamamıştım annemi... Basit bir kıskançlık krizi dedim basta ama o kadar çok birikti ki...
En basit örneği; sürekli onun kardeşinin, yeğeninin güzelliğinden bahsedilirken ben 'tipsiz, ayı gibi oldun, 40 yaşında gibisin' tarzında söylemlere insanların içinde maruz kalıyorum.
Aşık olduğum biri var. Aramızda da biraz yaş farkı var. Ama birbirimizi anlıyoruz, güzel anlaşıyoruz. Annemse 'o çocuk sana bakmaz kuzeninle tanıştır belki evlenirler.' tarzında bir cümle kurdu bana... Yıkıldım resmen ama sadece gülümseyip aşağı indim.
Kardeşini eleştirmek (yalnızca insanların hayatına fazla yorum yapıyorsunuz bırakın diledikleri gibi yaşasınlar dedim) sanki adam öldürmüşüm gibi nefret kusup demediklerini bırakmadılar. Ve annem sırf bunu dediğim için o küfürleri hakettiğimi söyledi.
Bunlar verebileceğim bi kaç örnekti yalnızca ama bu benim ve yakınlarımın farkettiği hayatımız boyunca devam eden bir durumdu. Mesela evde ekmek bulamazken annem çok rahat onlarla kafeye oturup yiyip içerdi.
En sonunda dayanamadım. Konuyu açtım ve sebebini sordum. Onların yanındayken huzurlu olduğunu söylemekle yetindi. Bende kendisine şu soruyu yönelttim;
'Ben çocukluğumdan beri bu tutumla karşılaşıyorum. Sence 5-6 yaşımdayken sana ne yapmış olabilirim ki yanımda huzursuz olasın? Veya şu an sana bunu hakedecek ne yaptım?'
İnanır mısınız dakikalar içinde onlarca kusur saydı. Ama biri bile geçerli bir sebep değildi. Sadece ağzım açık kaldı. Pazartesi günü eve geç geldim 1 saat ve bunu bile bahane gösterdi... Sizce ben bunun karşısında ne yapabilirim? İnsanın koşulsuz sevgi görebileceği kişi annesiyken ben bu sevgiden mahrum kalıyorum ve galiba tahammül sınırım 18 yılmış... Artık canım yanıyor.