Annemle hiçbir şekilde anlaşamıyoruz. Ama bazen yaşadığım olayları ona anlatmak içimdekileri dökmek bana fikir vermesini istediğim durumlarım oluyor. Onda da her seferinde aynı tavırlara maruz kaldığım halde akıllanamıyorum. Ama başka dertlerimi anlatabileceğim hiç kimse yok.
Annem komşunun kızının atama durumuyla ilgili komşumuza kapıda heyecanla soru sordu. Birkaç defa daha bu olayı konuştuklarına şahit olmuştum. Daha sonra annem eve girince yanına gidip anne onlar benim sürecimle bu kadar ilgilenmezken sen de sorma bence sürekli dedim. Annem de bunu tehdit olarak algıladı, kimlerle ne konuştuğuma ne sorduğuma karışamazsın. Israrla sana inat soracağım git odamdan dedi. Sonra anneme, onların kızını kontenjanda olduğu için tebrik ettiğimi, benim bölümüme ise atama verilmediğini söylediğim yakındığımı ama karşı tarafın hiçbir şekilde ilgilenmediğini, önceden sürekli mesaj yazarken artık uzun zamandır iletişim bile kurmadığını söyledim. Annesi de hiçbir zaman sürecin nasıl puanın nasıl tarzında sorular sormamıştır. Ama annem onların kızının sevincini her gördüğünde paylaştığı için kendi olayımı ona anlatıp beni anlamasını bekledim. Annem de senin psikolojin bozuk kıskanıyorsun diye bağırmaya devam etti. İnsanlarla iletişimine karışamayacağımı bu olayın benim meselem olduğunu falan söyledi
Anlattığım olayı bile umursamadı. Bende beni hiç dinlemediğinden her seferinde beni suçladığından, anlattığım olayda kırıldığım için kendisinden bir teselli beklediğimden ama beni hiç anlamadığından söz ettim onun gibi bende bağırdım. Aslında yanında kaldıkça kendimi ifade etmeye çalıştıkça hata ettiğimi düşünüyorum çünkü kavga çıkarmaya çalıştığımı söyledi. Annem bana karşı çok gaddar biri, yaşadığım her şeyi basite alıyor hani bu durumda kendimi açıkladığımda bile sen bana hesap sormaya geliyorsun diyor. Dışarda bir şey yaşasam eve gelip anlatsam dinlemez çoğunlukla. Yani ben annemi değiştiremem elbette ama insan içini açabileceği birini arıyor. Ona açtığımda bana hakaret edecek şekilde konuşuyor. Daha sonra yüzüne vurduğumda inkar ediyor. Konuşmayı öyle yerlere çekiyor ki ben kendimi suçlu hissediyorum. Akşam da babama anlatacaktır onu da bana karşı dolduruyor. Ben ona karşı nasıl tavrımı koruyabilirim bilmiyorum ya da anlaşılmamakla nasıl baş ederim, sorunlarımı en son paylaşmam gereken insan o aslında. Bana ne öneriyorsunuz. Evet basit bir mesele ama bana hep böyle davrandığı için ve ben ısrarla yaptıklarını unutup yine de onu arkadaş gibi görmeye çalıştığım için kendimi suçluyorum. Ne yaşasam gidip ona anlatıyorum, bunlar bazen mutlu olduğum anlar oluyor her seferinde hevesim kursağımda kalıyor rencide ediyor. Ondan nasıl tamamen uzaklaşabilirim? Bütün yaptıklarına rağmen ilk her şeyi heyecanla ona anlatmama tekrar tekrar kırılmama rağmen buna devam etmeme, çocuklukta da benzer şeyler yaşamama bağlıyorum.
Annem komşunun kızının atama durumuyla ilgili komşumuza kapıda heyecanla soru sordu. Birkaç defa daha bu olayı konuştuklarına şahit olmuştum. Daha sonra annem eve girince yanına gidip anne onlar benim sürecimle bu kadar ilgilenmezken sen de sorma bence sürekli dedim. Annem de bunu tehdit olarak algıladı, kimlerle ne konuştuğuma ne sorduğuma karışamazsın. Israrla sana inat soracağım git odamdan dedi. Sonra anneme, onların kızını kontenjanda olduğu için tebrik ettiğimi, benim bölümüme ise atama verilmediğini söylediğim yakındığımı ama karşı tarafın hiçbir şekilde ilgilenmediğini, önceden sürekli mesaj yazarken artık uzun zamandır iletişim bile kurmadığını söyledim. Annesi de hiçbir zaman sürecin nasıl puanın nasıl tarzında sorular sormamıştır. Ama annem onların kızının sevincini her gördüğünde paylaştığı için kendi olayımı ona anlatıp beni anlamasını bekledim. Annem de senin psikolojin bozuk kıskanıyorsun diye bağırmaya devam etti. İnsanlarla iletişimine karışamayacağımı bu olayın benim meselem olduğunu falan söyledi
Anlattığım olayı bile umursamadı. Bende beni hiç dinlemediğinden her seferinde beni suçladığından, anlattığım olayda kırıldığım için kendisinden bir teselli beklediğimden ama beni hiç anlamadığından söz ettim onun gibi bende bağırdım. Aslında yanında kaldıkça kendimi ifade etmeye çalıştıkça hata ettiğimi düşünüyorum çünkü kavga çıkarmaya çalıştığımı söyledi. Annem bana karşı çok gaddar biri, yaşadığım her şeyi basite alıyor hani bu durumda kendimi açıkladığımda bile sen bana hesap sormaya geliyorsun diyor. Dışarda bir şey yaşasam eve gelip anlatsam dinlemez çoğunlukla. Yani ben annemi değiştiremem elbette ama insan içini açabileceği birini arıyor. Ona açtığımda bana hakaret edecek şekilde konuşuyor. Daha sonra yüzüne vurduğumda inkar ediyor. Konuşmayı öyle yerlere çekiyor ki ben kendimi suçlu hissediyorum. Akşam da babama anlatacaktır onu da bana karşı dolduruyor. Ben ona karşı nasıl tavrımı koruyabilirim bilmiyorum ya da anlaşılmamakla nasıl baş ederim, sorunlarımı en son paylaşmam gereken insan o aslında. Bana ne öneriyorsunuz. Evet basit bir mesele ama bana hep böyle davrandığı için ve ben ısrarla yaptıklarını unutup yine de onu arkadaş gibi görmeye çalıştığım için kendimi suçluyorum. Ne yaşasam gidip ona anlatıyorum, bunlar bazen mutlu olduğum anlar oluyor her seferinde hevesim kursağımda kalıyor rencide ediyor. Ondan nasıl tamamen uzaklaşabilirim? Bütün yaptıklarına rağmen ilk her şeyi heyecanla ona anlatmama tekrar tekrar kırılmama rağmen buna devam etmeme, çocuklukta da benzer şeyler yaşamama bağlıyorum.
