Herkese merhaba,
Her zaman canımı sıkan bir konuyu anlatıp, fikrinizi almaya ihtiyacım var.
Kendimi bildim bileli annemden bana karşı bir sıcaklık eksikliği hissediyorum. Hani annemle herşeyimi paylaşırım, en yakın arkadaşım falan derler ya, bu benim için imkansız. Yanlış anlaşılmasın annem kötü bir anne değil asla. Ama bir derdim, sıkıntım olduğunda düşünmeden sığınabileceğim bir anne de değil. sürekli beni tenkit etme, beğenmeme ve azarlar gibi konuşma gibi konuşma huyu var. Ev düzenimi, zevkimi beğenmez, yaptıklarıma güler, asla yaranamam. Masadaki ikramların arasına dilimleyip koyduğum meyveye bile ayrıca ikram etmedim diye eşimin yanında laf eder. Almasam bile sürekli "sen kilo almışsın" der. Arkadaşlarımı beğenmez, saçımı beğenmez, seçtiğim gelinliği beğenmez... ama sürekli aramamı, gitmemi, kalmamı bekler. Anneme ilgilenmem gereken bi evim, eşim, işim olduğunu anlatamam. Telefon etsem genelde tenkitle, azarla açar. Yaptıklarına tepki versem, anne neden sürekli beni eleştiriyorsun desem "ben öyle mi yapıyorum" der ya da "baba tarafına çekmiş bunun huyu" der. Anneler gününde kayınvalideme aldığım hediyeye arada fark olmasa bile "bak ona neler almış" der, babalar gününde babama aldığım hediyeye "babana al zaten beni düşünme" der. Neyse uzatmayayım, annemle konuşup görüştüğümde genelde üzülürüm, moralim bozulur. Babamla aram iyidir, arada "anneni çok takma kızım" der. Evet belki aşırı büyük sorunlarınız yok ama inanın şunları yazarken bile gözlerim doldu. Neden böyleyiz biz? Yetişkin bi kadın olsam da anne sıcaklığına ihtiyacım var. Küçükken bile hissederdim bunu. Kucağına gitmek isterdim "yorgunum kızım bi dur" derdi. Çok şükür babam o ilgiden mahrum bırakmadı beni. Şimdi eşimin ailesiyle de aram çok iyi. Yaptıklarımdan ve benden çok memnun olduklarını hem kendileri hem eşim hep söyler, beni överler. Kendi çevremde de sevilirim. Gerçekten övünme amaçlı yazmıyorum ama genelde güzel ve becerikli biri olarak anlatılırım. Bi anneme yaranamam, anlayış göremem. Aklıma hep şu gelir, annem hamileyken beni hep erkek beklemiş, öyle hazırlık yapmış. Kız olduğum için mi tam sevemedi beni acaba? Çünkü arada "erkek olsaydın..." diye başlayan cümleler kurar. Babamdan bununla ilgili tek cümle ya da tavır görmedim ama annem... mutlu çocukluk anılarım bile hep babamla, annem yok. Bir ben değilim di mi böyle olan? Kendimi de çok sorguluyorum inanın. Eşim annende biraz seni çekememe var gibi, kendini üzme diyor. Sizce neden böyle? Ne yapmalıyım ben?
Her zaman canımı sıkan bir konuyu anlatıp, fikrinizi almaya ihtiyacım var.
Kendimi bildim bileli annemden bana karşı bir sıcaklık eksikliği hissediyorum. Hani annemle herşeyimi paylaşırım, en yakın arkadaşım falan derler ya, bu benim için imkansız. Yanlış anlaşılmasın annem kötü bir anne değil asla. Ama bir derdim, sıkıntım olduğunda düşünmeden sığınabileceğim bir anne de değil. sürekli beni tenkit etme, beğenmeme ve azarlar gibi konuşma gibi konuşma huyu var. Ev düzenimi, zevkimi beğenmez, yaptıklarıma güler, asla yaranamam. Masadaki ikramların arasına dilimleyip koyduğum meyveye bile ayrıca ikram etmedim diye eşimin yanında laf eder. Almasam bile sürekli "sen kilo almışsın" der. Arkadaşlarımı beğenmez, saçımı beğenmez, seçtiğim gelinliği beğenmez... ama sürekli aramamı, gitmemi, kalmamı bekler. Anneme ilgilenmem gereken bi evim, eşim, işim olduğunu anlatamam. Telefon etsem genelde tenkitle, azarla açar. Yaptıklarına tepki versem, anne neden sürekli beni eleştiriyorsun desem "ben öyle mi yapıyorum" der ya da "baba tarafına çekmiş bunun huyu" der. Anneler gününde kayınvalideme aldığım hediyeye arada fark olmasa bile "bak ona neler almış" der, babalar gününde babama aldığım hediyeye "babana al zaten beni düşünme" der. Neyse uzatmayayım, annemle konuşup görüştüğümde genelde üzülürüm, moralim bozulur. Babamla aram iyidir, arada "anneni çok takma kızım" der. Evet belki aşırı büyük sorunlarınız yok ama inanın şunları yazarken bile gözlerim doldu. Neden böyleyiz biz? Yetişkin bi kadın olsam da anne sıcaklığına ihtiyacım var. Küçükken bile hissederdim bunu. Kucağına gitmek isterdim "yorgunum kızım bi dur" derdi. Çok şükür babam o ilgiden mahrum bırakmadı beni. Şimdi eşimin ailesiyle de aram çok iyi. Yaptıklarımdan ve benden çok memnun olduklarını hem kendileri hem eşim hep söyler, beni överler. Kendi çevremde de sevilirim. Gerçekten övünme amaçlı yazmıyorum ama genelde güzel ve becerikli biri olarak anlatılırım. Bi anneme yaranamam, anlayış göremem. Aklıma hep şu gelir, annem hamileyken beni hep erkek beklemiş, öyle hazırlık yapmış. Kız olduğum için mi tam sevemedi beni acaba? Çünkü arada "erkek olsaydın..." diye başlayan cümleler kurar. Babamdan bununla ilgili tek cümle ya da tavır görmedim ama annem... mutlu çocukluk anılarım bile hep babamla, annem yok. Bir ben değilim di mi böyle olan? Kendimi de çok sorguluyorum inanın. Eşim annende biraz seni çekememe var gibi, kendini üzme diyor. Sizce neden böyle? Ne yapmalıyım ben?
ama hakkınız var, belki benim bu sefer yetişkin taraf olmam lazım.
