Annen normla değil ama sence sen normal misin ve iyi bir anne misin??
Kızın senin gün arkadaşın mi, neden ona hayatının olumsuz taraflarını anlatıp ananesine karşı dolduruyorsun? Yaptığın çok yanlış,muhtemelen nasıl iyi bir anne olunur görmediğinden nasıl iyi bir anne olunur bilmiyorsun ve bu yaptığın sana normal geliyor. Allah bilir daha neler var,normal diye yaptığın ama zehirli annelik davranışlarından...
Tüm psikologlar hep şunu diyor; üst soyumuzdan sorumlu değiliz, alt soyumuzdan sorumluyuz
Yani zaten eviniz ayrı, şehriniz ayrı. Telefonun annene karşı bildirimini sessize al, o seni gün içinde aradiysa cevap atamayacagi saatte mesela gecenin köründe mesaj at 'kusira bakma anne, duymamısim. Telefonum biraz sorunlu da. Buyur?' diye.
Onunla konuşma, gece mesajları at:)
Benim annem de bizi seven ama hayatımıza müdahale etmeye çalışan ve öfkesine kolay hakim olamayan bir insan..uniyi başka şehirde okuyup dönünce özellikle, sanki kendi başıma 4 sene yaşamamışim , sanki hala lise öğrencisiymisim gibi davranmak isterdi.
Mesela saat 10 oldu, hala eve gelmedim. Babam gibi arayıp kibarca 'neredesin kızım,yemeğe bekleyelim mi?' demek yerine arayıp sinirle , hakaretle karışık bağırır dururdu. Ben de her seferinde o başlar başlamaz şunu dedim ; hakaretlerini dinlemek zorunda değilim,çat
Daha da açmadım telefonunu. Sonraki seferler yine aynı, hatta bazen şöyle diyologlarimiz oldu;
Alo / sen ne biç/ çat
Sonuç olarak bir süre sonra telefonda bana hakaret etmeyi kesti , çünkü onu asla dinlemeyecdğimi ve telefonu suratına kapatacağımı ogrendi.
Ayni sekidle çok panik ve evhamlı olduğu için seyehate cikmamdan da nefret eder,çünkü hem genelde tek olurum hem de hiç bilmediğim,hatta alfabesini bile bilmediğim yerlere giderim. Ne zaman bana engel olmak için bağırmaya başlasa 'uzgunum,benim hayatim. Endiselenmek istemiyorsan ne demeye iki çocuk doğurdun?' derim. Ya da anne tarafimin kadinlari hastalıkla boğuşan bir kesim ,doktor da hep 'psikolojik kaynakli' olduğunu söyler, mide rahatsızlığı da olsa ortopedik rahatsızlık da olsa. Bazen de şey derim; 'kusura bakma,senin sulalen gibi başkaları için yaşayıp gün yüzü görmeyip bir de yaşlanınca hastalık çekemem. Bırak da dilediğim hayatı yaşayayım, istemediği hayatı yaşayıp hastaliktan geçilmeyen kadınlardan olmayayim'
:)))
Artık bir şey demiyor. Sadece 'icimde kötü his var kızım,gitme' diyor o kadar. Bir de orada taciz edercesine bir milyon kere arıyor. Ama onun gibi panik bir insan için bu bile başarı .
En son 2019da buyuk bir kavga etmiştik, klasik evlatlıktan reddetmişti. Çok uzun zaman evi otel gibi kullandım ve sonrasında bir hakaret vs duyduğum takdirde başka eve çıkacağımi, bunu hem istediğimi hem de bütçemin gayet yeterli olduğunu öğrendi. Sonuçta bana sevgilim,herhangi bri arkadaşım, patronum vs kimse hakaret edemezken, ben sesimi kimseye asla yükseltmeyen , Sakın sakin yaşayan bir insanken neden evde hakaret isiteyim ki?
Annem evden ayrilma planını duyunca kendine çeki düzen verdi, geçen 3 senede daha da ne hakaretini duydum,ne evlatlıktan reddetme cümlelerini .
Ama biraz daha ezik bir çocuk olsaydım, hem her aksam 10da evde olan, hem anne korkusuna yan şehre bile gidemeyen, hem de evde hakaret ısıtıp kavga gürültü yaşayan bir gençliğim olacaktı. Resmen deli deliyi görünce çomagini saklar durumu oldu.
Aynısını annene yapmanı tavsiye ederim.
Sana hakaret etmeye başladığı saniye 'bunlari duymayı haketmiyorum' de, Cat diye kapat telefonu.
Bunu her seferinde yap.
Bir süre sonra kendine hakim olmayı
