Kızlar iyi akşamlar,boşanma sürecindeyim duruşmaya az bir zaman kaldı. Çok şükür buraya ilk konumu açtığım zamanki gibi değilim. Kendimi iyileştirmeye çalışıyorum. Yeniden hayata dogar gibi sosyal cevreye karışmaya,hobilerime geri dönmeye,o insanı da daha az hatırlayıp anmaya başladım. Sorun annem. Ben o adamı unutmaya başlasam da annem unutturmuyor. Eşimin benle uyumadığını,suratıma bakmadığını kendi gözleriyle gördü. Dayak yedigimi söyledim yine de umursamadı,babasına kefil ettirdi ben olmak istemiyordum annem kayinbabana kefil olmazsan hakkimi helal etmem dedi. O krediden çekilemiyorum şuan düşünün. Üstüne üstelik beni aldattigjni öğrendik annem bir iki gün tamam artık olmaz tabi ayrıl dese de 3. Gün yine saçmalayıp niye dava açtın demelere başladı.
Ayrı bir şehirde yaşıyorum annemden,buraya gelmeden önce tatilde onun yanındayım ben artık o adamın ismini kimseye andırmıyorum. Ne iyi ne kötü. Bitti çünkü benim icin, beddua bile etmeyecegim kadar önemsiz. Annem her gün her saat ondan bahsedince bende erkenden geldim. Şimdi de her telefon konuşmamızda ondan bahsediyor dua et barisin falan diye. Neredeyse boşanacaz hala dua et demek??ve böyle iğrenç bir insanla hayat sürdürmem için. Ben babamı kaybettim 9 yasindayken sende eşini kaybettin,biz böyle büyük bir acıdan gectik. neden ardında bırakmıyosun bize zarar veren bu adamı diyorum. Yok dinlemiyor. Psikolojisi gercekten bozuk,onu bir uzmana goturdugumde toksik bir ebeveyne sahip oldugumu zaten soylemisti.
Yanima gelmesini ozellikle istemiyorum beni yine dibe çekecegi için ama sanırım artik telefonla da görüşmemeliyim cünkü beni çook yıpratıyor...