üniversitede benzer durumda bir arkadaşım vardı kendi ayakları üzerinde durup ailesine zerre tenezzül etmedi. yaşadığı travmaları hatırladıkça ailesinin zulmünü onları hayatından silmek pahasına kabul etmişti. elbette ilgili, iyi bir anneye babaya sahip olamamak insanın içini eziyor. ancak sırf bu eksiklik hissi yüzünden kendimizi gerçekten akıl hastası olan ebeveynlerimize de oyuncak etmemeliyiz bence. senin yapabileceğin şeyler annenin radikal tavırları ekseninde yine radikal karşılıklar olabilir. işe girersin evden gidersin, annenin iznini gözetme bu konuda, Ali kıran baş kesen gibi davranıyor zaten kadın. onu tınlamadan kendi ayakların üstünde dur kaç git. sonra zamanla aklı başına gelir, mesafeli bir tutumla görüşmeye devam edersin. başka türlü sana yazık olacak çünkü.