Annesi çalışan çocuk daha şanslı

''Çalışan annelerin çocuklarının sorunlu olduğu'' yönündeki genel inanış gerçeği yansıtmıyor.

Çalışan annelerin çocuklarının okul başarılarının ve sosyal gelişimlerinin çalışmayanlara oranla daha yüksek olduğu ve bu durumun sanılanın aksine çocuğu olumsuz etkilemediği belirtiliyor.

Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Öğretim Üyesi Doç. Dr. Yaşare Aktaş Arnas, ''Çalışan annelerin çocuklarının sorunlu olduğu'' yönündeki genel inanışın gerçeği yansıtmadığını söyledi.

Çalışan annelerin çoğunlukla çocuklarının bakımına günde iki saatten daha az zaman harcayabildiklerini ifade eden Arnas, şöyle devam etti:

''Bununla birlikte kısıtlı zamanda daha fazla ilgilenerek bu yoksunluğu telafi etmektedirler.Özellikle aile üyelerinin hep birlikte olduğu akşam saatleri ve hafta sonları zamanlarının çok büyük bölümünü ortak faaliyetlerde geçirmeleri annenin çalışmasının olumsuz etkisini ortadan kalkmaktadır.

Birlikte geçirilen süre kısa ama nitelikli olabilmektedir.'' Annenin çalışmasının çocuğun kişilik gelişiminde de olumlu etki yaptığını savunan Arnas, şöyle devam etti:

''Annenin çalışması, çocuğun kendi benliğini algılamasında da önemli bir etkiye sahiptir. Bu çocuklar ''büyüyünce ne olacağım'' sorusunu daha fazla düşünürler. Hedef belirleyip, bu yönde çaba gösterirler.

Özellikle kız çocuğunda bu olumlu etkiler daha belirgindir. Buna bağlı olarak kariyer tutkusu gösterirler.'' Arnas, bunun yanı sıra çalışan annelerin işinde yaşadığı memnuniyetsizliğin, stresli ortamın ve olumsuz çalışma koşullarının aile içi ilişkilere yansıdığının göz ardı edilmemesi gerektiğini vurguladı.
ÇALIŞAN ANNELER DİKKAT!

Ev dışında çalışan annelerin, çocuklarıyla geçirdikleri sürenin kısa olması nedeniyle suçluluk duygusuna kapılabildiklerini ve bu durumun bazı hataları beraberinde getirdiğini kaydeden Arnas, şöyle devam etti:

''Bunun sonucunda annenin büyük bir özveri ile her istediğini yerine getirme yolunu seçmesi çocuğun şımarmasına neden olur. Ayrıca, parasal olanaklarının elverdiği ölçüde her gün eve dönüşte ona hediyeler almak da çocuğu maddi çıkarlara yöneltip, tatminsiz ve bencil bir birey haline getirebilir.

Bazı durumlarda bu suçluluk duygusu o kadar ağır basar ki, anne, çocuğun tüm ihtiyaçlarını ve görevlerini üstüne alarak onun bağımlı bir kişilik geliştirmesine neden olabilir.

Bazı durumlarda ise çocuğun gerekli disiplin ve otoriteden uzak kaldığı düşünülerek, baskıcı ve aşırı disipline dayalı bir sistem geliştirilebilir.

Oysa ki anne-babadan beklenilen en uygun davranış, çocuğu ile sevgi, şefkat ve güven temeline dayanan iyi bir diyalog ve iletişimin kurulmasıdır.''

Bunu Okuduğum çok Iyi Oldu .ben çalişiyorum. Ama Hep Düşünüyorum. Acaba Nasil Bir Kişiliğe Sahip Olur Diye

çalışan bir annenin çocuğu olarak en büyük hayalim annemin de diğer anneler gibi beni okuldan almaya gelmesi ya da okuldan eve geldiğimde zile basmak ve onun bana kapıyı açmasıydı.
ayrıca 15 yaşıma kadar annemden nefret ettim çalışıp bizi yanlız bıraktığı için. şimdi tabi ki onu anlıyorum ve çook seviyorum ama tüm çocukluğumu o annesizlik duygusuyla geçirdiğim gerçeğini değiştirmiyor.
bende malesef çalışarak büyüteceğim çocuğumu ama tüm boş vaktimi ona ayırarak, ev işi ile kendimi oyalamayarak bir orta yol bulabileceğimi düşünüyorum. o ilkokula başlamadan da işi bırakabilirim inşallah.

babuba
bende ayni sen gibiydim ve 36 yasinda cocuk sahibi oldum tum dunyam oglum oldu ve ilk 1,5 sene tum herseyi unuttum ve saniye saniye onunla yasadim evde oturup belkide almanya ya gelisim bile bilinc altinda o yuzdendi bebegim dogdugunda calismayan evhanimi olmak icin simdi oglum 4 yasinda ve ben kafami duvarlara vuruyorum herseye sifirdan baslicam.Ogluma soracak olursan o cok mutlu biraksan 24 saatini benimle gecirir.Evet cok guzel bisi ama ben eski hayatimi artik geri istiyorum inan bu okadar zorki belki degdi yaptigim sey ama diyorsun ya bebegine calismadan bakmak inan bi sure sonra o fikir degisiyor.Belki burda cok yalnizim o yuzden benim fikrim degisti ama calisan insan hem kendine hem cocuguna daha faydaliymis ben onu farkettim calisanlar hic vicdan azabi cekmeyin.Bide su var almanya da 3 yil evde kalip sonra isine kaldigin yerden devam edebiliyosun.Tabii benim tr de calsitigim donemde 1 hafta ise gitmesen yerine birini alirlardi oda bayagi bilincalti yapmis keske burda ise baslayip sonra dogum yapsaydim

ben annelerin çalışmasından yana değilim..çünkü çalışan annelerle çoçukları arasında iletişim kopukluğu oluyor.....çoçuklarına maddi yönden her istediklerini alabiliyorlar ama çoçuğun içinde her zaman bir anne eksikliği oluyor...bu hayat şartlarında ölünceye kadar çalışmak gerekiyor çalışmakta nereye kadar...maddiyat anne sevgisini vermiyorki....

küçükken kötüde büyükken iyi bence..

annem öğretmen old. için bana bi teyze bakardı.o zamanlarda benim kalbim delikmiş.bayılırmışım bayılınca beni uyudu sanıp yatağa yatırırmış.annem bi gün erken gelmişte o zaman bi terslik olduğu ortaya çıkmış..

bence en azından çocuğunuz okula-anaokuluna başlayana kadar onunla durun..

ya kızlar zor cidden ben sırf kızımla daha çok ilgilenebildiğim için görevimi o okula başlayana kadar köylerde yapacağım..daha sonra da zaten aynı saatlerde okuldan çıkarız..sanırım öğretmenler bu konuda biraz rahat oluyor..tabi biçok ağır şartları olan meslekler var..onlar için durum cidden zor..

kimse halinden memnun diil nolucak bizim halimiz:)))saka saka bunada sukur dimi.
Almanya da 3 yasa kadar anne mecbur cocugunun yaninda kalmaya eger isi cok onemli bi is degilse devlet destekledigi icin anne cocuguyla kalabilyiro 3 yastada yuvaya mecbur gittigi icin cocuk annede isine geri donebiliyor ben tabi ortamin boyle oldugunu bilmiyordum keske biraz burda calistiktan sonra hamile kalsaydim ama tr de boyle bir imkani kadinlar hangi tarihte gorurler bilemiyorum tr de calisirken benim bi arkadasim bi kac izni birlestirip cocugu dogurunca yaninda kaldi bi kac aylik bebek kadina birakti ise geldi ama isten cikarildigini ogrendi o gun onun uzuntusunu bende icimde hissetmistim ya hem bebegini birakiyor geliyor hemde uzun zaman yoktun idare ettiysek gene ederiz diye bi mantik soyleniyor ustelik sut izni denen iznide hic anlamis diildim sanki her isyerinin yuvasi isin oldugu binada bu ortamda hic bi kadin calisirken dogum yapmak istemez zaten bizim turk erkegindeki sabit mantik cocugu olan kadinin ishayatinda ne isi var git evinde otur aslinda ayagimin altindan cekil kariyerimde sorun teskil ediyosun ben bi kadinin yoneticiliginde calisamam demek istiyo ama ustu kapali ya ben bu konulara cok kizardim calisirkende simdi icimi dokeyim dedim kolay gelin calisan anneler ama inanin bi sureden sonrada hep ev hic iyi diil ya.

burbuk .!.:

bencede annesi çalışan çocuklar şanslı değil, oğlum bu sene bana neden başkalarının annesi gibi sende evde oturmuyorsun, yeter artık" diyerek isyan etti, devamlı olarak beni suçluyor.

Genişletmek için tıkla...

Katılıyorum kızım okuldan eve geliyor ev boş yemegini kendi ısıtıp yiyor yanlız başına okul toplantılarına hemn hemen hiç katılamadım karne günlerinde bile yanında olamadım işden izin almak sorun oluyordu düşünsenize ilk okula başladıgı gün bile o yanlız gitti okula ben aglıyodum izin alamadıgım onu okula götüremeyecegim için boşver anne ya dedi ben kendim giderim okula nolcak ki dedi ve kendi başına okulun ilk günü gitti...

ama 1 artısı var çalışan annelerin çocukları daha sorumluluk sahibi oluyorlar daha düzenli ve planlılar kendilerine olan güvenleri son derece yüksek daha korkusuz ve cesurlar ...(bence)

Canım çok güzel bir konuya deyinmişin... bence çocuk okula başlayana kadar anne kendisi bakmalıdır yoksa o çocuk çok agresif ve mutsuz bir çocuk oluyo....

sirin melek .!.:

Canım çok güzel bir konuya deyinmişin... bence çocuk okula başlayana kadar anne kendisi bakmalıdır yoksa o çocuk çok agresif ve mutsuz bir çocuk oluyo....

Genişletmek için tıkla...

kesinlikle katılıyorum..ama şartlarda malum..kim istemezki çocugunun yanında olmayı onunla her anı yaşamayı.((
ben oğlum kırk günlükken kayınvalideme teslim ettim halada o bakar herşeyiyle ilğilenir..yani..kadına kızıyorum ama bu yönden aklım oğlumda hiç olmuyor...ama çocuk eğitim konusunda da hiç anlaşamayız(

babuba .!.:

çalışan bir annenin çocuğu olarak en büyük hayalim annemin de diğer anneler gibi beni okuldan almaya gelmesi ya da okuldan eve geldiğimde zile basmak ve onun bana kapıyı açmasıydı.
ayrıca 15 yaşıma kadar annemden nefret ettim çalışıp bizi yanlız bıraktığı için. şimdi tabi ki onu anlıyorum ve çook seviyorum ama tüm çocukluğumu o annesizlik duygusuyla geçirdiğim gerçeğini değiştirmiyor.
bende malesef çalışarak büyüteceğim çocuğumu ama tüm boş vaktimi ona ayırarak, ev işi ile kendimi oyalamayarak bir orta yol bulabileceğimi düşünüyorum. o ilkokula başlamadan da işi bırakabilirim inşallah.

Genişletmek için tıkla...

çok güzel anlatmışsın aynı duyguları bende yaşadım...küçük yaşta sorumluluk alıyosun.çocukluğunu anlamıyorsun.çünkü annesiz büyüyorsun.hep arkadaşlarıma imrenerek bakardımsenağlamaaynı duyguları kızıma yaşatmamak için şuan çalışmıyorum.ve çokda mutluyum.kızımı okuldan almak eve gelene kadar günün yorumunu yapmak onunla vakit geçirmek dünyanın engüzel şeyiiiii.....:asigim:

Ben katilmiyorum buna, bence bebek dusunen kisi calismamali zamanini cocugu ile gecirmeli olduguna inaniyorum...

dhilek .!.:

belki benim işimdeki rahatlığımdan kaynaklı(izin sorunum olmuyor yada kızım istediği her zaman yanımda durabiliyor) çalışan anne olarak sorun yaşamıyorum.


çalışan annelerin çocuklarıyla aralarında iletişim kopukluğu olduğu fikrine asla katılmıyorum. hangi şartlarda olursa olsun bu annenin elinde olan bir şey.

örneğin: akşam işten geldiğinizde bir telaş mutfakta yemek hazırlığındayken çocuğa çok işim var, ayağımın altında gezinme, ödevlerini yap yerine , onunla ayakta dahi olsa gün içinde neler yaptığını vb. gibi konuşursanız iletişim kopukluğunuz olmaz. bu arada onu kucaklamanızda 3 saniyenizi almaz.

Genişletmek için tıkla...

Maalesef herkez bu sekil dusunmuyor.Mesela anne isten geliyor dedigin gibi yemek,ev isi falan filan cocuk etrafinda donuyor ama anne git ayagimin altinda dolanma zaten yorgunum falan,filan gibi laflar sarfederse artik cocuktaki buruklugu dusunemiyorum bilee.....yok yookkk bana cok ters arkadaslar....

çalısıyorum bebegım 6 aylık olacak ve işe baslıyacam..ama depresyona gırmeme ramak kaldı.. ona vakıt ayıramıyacam sımdıkı gıbı ılgılenıp sarkılar söyleyemeyecem..bu benı çok üzüyor..
aksam eve yorgun gelırken aksama ne pısırsem sıkıntımın yanında oğlumun özlemını duyarken .. geldıgımde vaktımı oğlumdan çok eve ayırmak zorunda kalacagım..
keske keske calısmasaydım dedıgım çok oluyor. ama oğlumun gelecegı için ona destek olabılmek için çalısmak zorundayım.. belkı calısan annelerın çocukları daha erken ayaklarını yere basıp gercek hayatla tanısıyor olabılırler..
ama ben annenın mumkunse calısmasından yana degılım...