Ben de annemi ani bir sebepten dolayi kaybedeli iki sene oluyor. Hastaneye kaldırıldığını öğrendiğim zaman kötü bir şey olmuş olabileceğini anneme konduramadim ama içimde buyuk bir sıkıntı ile hastaneye koştum . Son defa görmek bile kısmet olmadı o an. O gece onu orada, o soğuk odada bırakıp gelmek dünyanın en zor şeyiydi. İnsan gerçekten kaç yaşında olursa olsun annesine ihtiyaç duyuyor çünkü bu hayatta sizi koşulsuz şartsız seven, dinleyen, destek olan, elinizden tutan yegane kişi o. Ben de dışarı yansıtmıyorum acimi çünkü başkasına aynı şeyi ifade etmiyor benim derdim, acım. Isyerinde öğlen aralarında Ben de arkadaşlarımın telefon konuşmalarını duyunca hüzünleniyorum. Sizi inanın çok iyi anlıyorum, insan annesinin artık yanında olmadığını anlayınca olgunlaşıp büyüyor, her konuda başınızın çaresine bakmak zorunda kalıyorsunuz.. Ölümün ne kadar kötü bir şey olduğunu Ben öyle anladım, kesinlikle hiçbir şeyin telafisi olmuyor ve ne yaşadıysa insan onunla kaliveriyorsunuz.. Hiçbir güzel olay tam anlamıyla mutlu etmiyor çünkü annenizle paylasamiyorsunuz.. Acısı kesinlikle geçmiyor, hep aklımda 'annem yanımda olsaydı.. ' şeklinde düşünceler var.. Rüyalarıma girerse ne mutlu diyorum, artik rüyalardan medet umuyor insan. Çok uzattım ama Allah tum annelerin mekanını cennet eylesin, basinizsag olsun, Rabbım dayanma gücü versin. Çocuklarımız için anneleri olarak aynı öneme sahibiz ve onlara tutunacağız artık.. Rabbım yardımcımız olsun