- Konu Sahibi rapunzel1122
- #1
dün geceden beri uyuyamıyorum, çok zoruma gitti... şimdiye kadar hep başkalarının derdine derman olmaya çabalardım, kendi sorumlarımı mantık kuramında çözer önüme bakardım... ama insanın gün geliyor öyle bi ateş düşüyorki içine, ne mantık söndürüyor ne aşk...
ön yargılı olmamanız için önce ana konuyu açıklığa kavuşturmak istiyorum...
29 yaşındayım, ve 17 yaşımdan beri aynı tarz aynı fizik aynı kilodayım yani zayıf, 12 yıldır mini elbiseler giyer sandeletlerle dolaşırım, yani seksi olmak afrodizma yaratmak değil, rahat ve çıtı pıtı olmak bütünleşti benimle...
beni tanıyan böyle tanıdı ve hepte yakıştırıldı, bazen spor bazen klasik bazen cool değil hep elbise giyerim....
12 yıldır sadece elbise giydiğim için nasıl oturmam kalkmam gerektiğini çok iyi biliyor ve hatta bu konuda taktir ediliyorum, ama asla göğüs dekolteli elbiseler giymem, yanı göğüs çatalımı göstermem sadece kısa giyerim hepsi bu....
ve elbiselerimin kısa olmasına karşılık benim hanım hanımcık duruşumla bütünleştiğine inanırım...
ki ailemde buna karışmaz, çevrem yakıştırır, yaşadığım yer yadırgamaz çünkü herkez öyle..
hatta istemeye gelenler evlenme teklifi edenlerde gördü üzerimdekileri "pekte cici kızımız" yorumu yapıldı, çünkü hala yaşımın çok altında gösteriyorum....
ve onun tanıyana kadar (erkek arkadaşımı) evlenmek aklımın ucundan geçmemişti.... onu tanıyınca istedim aile olmak!
erkek arkadaşımda beni böyle tanıdı, ilk buluşmaya bile siyah tütülü mini bi elbiseyle gitmiştim, çok şık ve güzelsin demişti!
aramızda hiç kıyafetin sözü geçmemişti, o istanbulda yalnız yaşıyor, ailesi afyonda yaşıyor....inanılmaz güzel bi iletişimimiz ve duygusal enerjimiz vardı aramızda, hatta abimle tanıştırdım (ki abim ciddi adamdır, öyle benim erkek arkadaşımla tanışmışlığı yoktur öncesinde) ama tanıştılar ve güvel bi akşam yemeği sonrasında eve gelince abim olumlu fikirleri beni inanılmaz mutlu etti....
sonra anneme bahsettim.... annemde olumlu karşıladı (ki annemede ilk defa bi erkek arkadaşımdan ve ciddi düşündüğümden bahsetmiştim)
oda afyona ailesinin yanına gitti bu ciddi konuyu görüşmek için ve geldi, bana çok güzel şeylerden bahsetti fakat aylar sonra annesi istanbula geldi ilkdefa geçen hafta.... ve olay burada koptu!!!!
şu 1 haftadır annesinin yanındayken telefonlarımı meşgule verip sonra arıyor, annesinin yanında benimle yazışmıyor bile, eve girmeden önce arıyor eve girdiğinde telefonuna zor bakar oldu, normalde haftada en az 3kez buluşmamıza rağmen 1 buluşabildik oda dün...
dün yanımdayken annesi aradı ve fatih diye bi arkadaşıyla buluşacağını söyledi eve sonra geleceğini belirtti, yalan söyledi, benimle olduğunu söyleyemed, şok oldum, çok zoruma gitti
ve annesi teyzesinde onu bekliyordu eve birlikte dönecekler.....ve biz aynı yerde oturuyoruz!
ilişkimiz başladığından beri her buluşmamızda bni evime kadar bırakan çocuk, aynı istikamete gideceğimiz halde beni yalnız göndermeye kalktı, annesiyle karşılaşmamı istemedi, ve ayrı ayrı dönmemiz gerkeğini söyledi... (o annesiyle arabayla, ben otobüsle tek) buda çok zoruma gitti, annesinin istanbula gelişi beni tanıştırmak için bi fırsat olması gerekirken beni saklıyor, hatta annesine yalan söylüyordu fatihle görüşcem diye...
ben onu abimle tanıştırmış anneme bahsetmişken, bi kız olduğum halde annem onun yanında olduğumu bilirken
o bi erkek olarak neyin çekincesini yaşadı, ve bunu aynen söyledim dün...
bana verdiği cvp içimi acıttı; "annemle tanışmak için fazla dekoltesin"
öyle zoruma gittiki, madem senin ailene göre değilim neden abimle tanıştın, neden bunca zaman benimle gelecek planı yaptın, neden kıyafetmelerime söz etmedin, ben aileme dolu dolu seni anlatırken neden sen gizleme gereği duydun, madem fazla dekolteydim neden buna kısıtlama getirmedin.....bu cümleyi bana nasıl kurabildin!
duyduğum an masadan nasıl kalktığımı ve mekanı nasıl terkettiğimi hatırlamıyorum, ilk taksiye binip eve döndüm yarı yola kadar peşimden gelip özür diledi yüzüne bile bakmadım.....ben bu hakareti haketmedim
eve gelirgelmez telimi kapattım, facemi dondurdum, hiç bi şekilde görüşmek istemiyorum öfkeden...
biraz önce teli açtığımda 28 arama msjı gelmiş 7 tanede sms... hiçbirine cvp yazmadan tekrar kapattım
normalde asabi biriyim kabul ediyorum, ama rica ediyorum kendinizi benim yerime koyup analiz edin, empati yaratın,
öfkemle verdiğim tepki bi hatamı?
siz olsanız zorunuza gitmezmi?
beni böyle tanıdı böyle sevdi böyle kabul etti, iş ciddiye binince beni gizlemesi, saklaması, tanıştırmaya laik görmemesi affedilir şeymi?
ön yargılı olmamanız için önce ana konuyu açıklığa kavuşturmak istiyorum...
29 yaşındayım, ve 17 yaşımdan beri aynı tarz aynı fizik aynı kilodayım yani zayıf, 12 yıldır mini elbiseler giyer sandeletlerle dolaşırım, yani seksi olmak afrodizma yaratmak değil, rahat ve çıtı pıtı olmak bütünleşti benimle...
beni tanıyan böyle tanıdı ve hepte yakıştırıldı, bazen spor bazen klasik bazen cool değil hep elbise giyerim....
12 yıldır sadece elbise giydiğim için nasıl oturmam kalkmam gerektiğini çok iyi biliyor ve hatta bu konuda taktir ediliyorum, ama asla göğüs dekolteli elbiseler giymem, yanı göğüs çatalımı göstermem sadece kısa giyerim hepsi bu....
ve elbiselerimin kısa olmasına karşılık benim hanım hanımcık duruşumla bütünleştiğine inanırım...
ki ailemde buna karışmaz, çevrem yakıştırır, yaşadığım yer yadırgamaz çünkü herkez öyle..
hatta istemeye gelenler evlenme teklifi edenlerde gördü üzerimdekileri "pekte cici kızımız" yorumu yapıldı, çünkü hala yaşımın çok altında gösteriyorum....
ve onun tanıyana kadar (erkek arkadaşımı) evlenmek aklımın ucundan geçmemişti.... onu tanıyınca istedim aile olmak!
erkek arkadaşımda beni böyle tanıdı, ilk buluşmaya bile siyah tütülü mini bi elbiseyle gitmiştim, çok şık ve güzelsin demişti!
aramızda hiç kıyafetin sözü geçmemişti, o istanbulda yalnız yaşıyor, ailesi afyonda yaşıyor....inanılmaz güzel bi iletişimimiz ve duygusal enerjimiz vardı aramızda, hatta abimle tanıştırdım (ki abim ciddi adamdır, öyle benim erkek arkadaşımla tanışmışlığı yoktur öncesinde) ama tanıştılar ve güvel bi akşam yemeği sonrasında eve gelince abim olumlu fikirleri beni inanılmaz mutlu etti....
sonra anneme bahsettim.... annemde olumlu karşıladı (ki annemede ilk defa bi erkek arkadaşımdan ve ciddi düşündüğümden bahsetmiştim)
oda afyona ailesinin yanına gitti bu ciddi konuyu görüşmek için ve geldi, bana çok güzel şeylerden bahsetti fakat aylar sonra annesi istanbula geldi ilkdefa geçen hafta.... ve olay burada koptu!!!!
şu 1 haftadır annesinin yanındayken telefonlarımı meşgule verip sonra arıyor, annesinin yanında benimle yazışmıyor bile, eve girmeden önce arıyor eve girdiğinde telefonuna zor bakar oldu, normalde haftada en az 3kez buluşmamıza rağmen 1 buluşabildik oda dün...
dün yanımdayken annesi aradı ve fatih diye bi arkadaşıyla buluşacağını söyledi eve sonra geleceğini belirtti, yalan söyledi, benimle olduğunu söyleyemed, şok oldum, çok zoruma gitti
ve annesi teyzesinde onu bekliyordu eve birlikte dönecekler.....ve biz aynı yerde oturuyoruz!
ilişkimiz başladığından beri her buluşmamızda bni evime kadar bırakan çocuk, aynı istikamete gideceğimiz halde beni yalnız göndermeye kalktı, annesiyle karşılaşmamı istemedi, ve ayrı ayrı dönmemiz gerkeğini söyledi... (o annesiyle arabayla, ben otobüsle tek) buda çok zoruma gitti, annesinin istanbula gelişi beni tanıştırmak için bi fırsat olması gerekirken beni saklıyor, hatta annesine yalan söylüyordu fatihle görüşcem diye...
ben onu abimle tanıştırmış anneme bahsetmişken, bi kız olduğum halde annem onun yanında olduğumu bilirken
o bi erkek olarak neyin çekincesini yaşadı, ve bunu aynen söyledim dün...
bana verdiği cvp içimi acıttı; "annemle tanışmak için fazla dekoltesin"
öyle zoruma gittiki, madem senin ailene göre değilim neden abimle tanıştın, neden bunca zaman benimle gelecek planı yaptın, neden kıyafetmelerime söz etmedin, ben aileme dolu dolu seni anlatırken neden sen gizleme gereği duydun, madem fazla dekolteydim neden buna kısıtlama getirmedin.....bu cümleyi bana nasıl kurabildin!
duyduğum an masadan nasıl kalktığımı ve mekanı nasıl terkettiğimi hatırlamıyorum, ilk taksiye binip eve döndüm yarı yola kadar peşimden gelip özür diledi yüzüne bile bakmadım.....ben bu hakareti haketmedim
eve gelirgelmez telimi kapattım, facemi dondurdum, hiç bi şekilde görüşmek istemiyorum öfkeden...
biraz önce teli açtığımda 28 arama msjı gelmiş 7 tanede sms... hiçbirine cvp yazmadan tekrar kapattım
normalde asabi biriyim kabul ediyorum, ama rica ediyorum kendinizi benim yerime koyup analiz edin, empati yaratın,
öfkemle verdiğim tepki bi hatamı?
siz olsanız zorunuza gitmezmi?
beni böyle tanıdı böyle sevdi böyle kabul etti, iş ciddiye binince beni gizlemesi, saklaması, tanıştırmaya laik görmemesi affedilir şeymi?
Son düzenleme: