anneye adanmış bir hayat

annen aslında seni gazlamaya çalışmış sanki..belkide zorlamasa işe gireceğin yoktu..topluma karışmak işe gitmek seni sıkmamalı..hergün istemiyorum diyerek işe gitme..haline vaktine şükret..senin hastalığından daha kötü durumda olan insanlar var ve senin yerinde memur olmak isteyen binlerce kişi var..şanslı olduğunu hisset..tedavini aksatma..ben yapamıyorum deme..yapmaya gayret et..
 
çalışıyor olmaktan nefret ediyorum.aslında işim rahat,ama eğer ben sıkıntısız olsaydım.bipolar hastasıyım ve bu uzaktan bakınca bile belli oluyor.insanlarla konuşurken hareketlerime yüzüme odaklanıyorlar.çocukluğumdan bu yana insanlarla olmak beni mutsuz ediyor.sürekli dışlandım,itildim ve deli muamelesi gördüm.çok aşağılık muamelelerle karşılaştım.eğer dipteyseniz,yani kimseye maliyet çıkaracak konumda değilseniz,insanların tüm çirkinliğini görebilirsiniz.size maske takmazlar neyse odurlar.keşke herkesi öldürecek kadar zehrim olsaydı.defalarca intiharı düşündüm.bazıları topluma ait değildir,onlarla mutsuz olur,zarar görür.ben böyleyim.
bu yüzden ne okula gitmek istedim ne de iş hayatına başlamayı.izole bir hayat yaşamak daha fazla kendim kalmamı sağlardı.ama fazlasıyla hırslı bir anneye sahibim.var gücüyle beni olağan akışın içine sokmaya çalıştı.
yüzmeyi öğrenecekmişim.suya atılan her çocuk yüzmeyi öğrenirmiş.ben de öğrenecekmişim.kuş uçar ,balık yüzermiş,ben de topluma karışmalıymışım.ama yüzmeyi hiç öğrenemedim.boğuldum,boğuluyorum.
okulum bittikten sonra işe girdim,ama böcek gibi davranıyordu herkes.2 hafta katlanamadım.bu kez evde annem yediğim lokmayı bile fazla görür oldu.hatta bir keresinde hem çalışmıyorsun,hem de kahvaltılıkları deli gibi yiyorsun dedi.tekrar işe girdim.bu kez 10 yıl dayandım.ev aldım,bir tane daha aldım.iyi kazancım ve harcayacak yerim de yok.para da biriktirdim.ama artık tükendim.yine de izin vermiyor ayrılmama.alışveriş yaptığımda mutlu oluyor,beni bunlardan mahrum mu bırakacaksın diyor.ama ben mutsuzluktan ölüyorum.eziliyorum iş yerinde.başkasında problem olmayan meseleler bende soruşturma konusu oluyor.kaç defa sürgün yedim.memur olmasam zaten kapıya konmuştum.
yeşil bir köyde tek başıma ekip biçip yaşamak isterdim.böyle olsa daha fazla kendim kalabilirdim.ama toplum içinde konuşmalarımdan utanan,biriyle görüşmeye gittiğimde fazla sohbet etme de ne olduğunu anlamasın diyen.iş yerinde aman sesini çıkarma seni orada tutmaları bile sana şanstır diyen ,işsiz olduğuğum zamanlar beni evde barındırmak dahi istemeyen bir anneye sahibim.
aynı hastalık babamda da var.lanet olsun bu hayata böyle bir adamla evlendim,kendi yetmedi bir de kuyruğu var diye söyleniyor bazen.ne yapacağımı bilmiyorum..
ne desek boş hasta olmak istiyorsunuz gibi anne ne yapsın ki
 
tedavi oluyormusunuz ilaç kullanıyormusunuz
neden herkesten ve herşeyden nefret ediyorsunuz böyle ?
içiniz kararmış sizin..

kardeşinin eşinin açığını aradığını , aldatsa keşke bende yakalasam diyen bir insanın annesiyle başedemeyeceğini aklım almıyor..
bana kalırsa sizde annenize fırsat verecek göz yok..
işine gelince hasta oluyr demek ki
 
çalışıyor olmaktan nefret ediyorum.aslında işim rahat,ama eğer ben sıkıntısız olsaydım.bipolar hastasıyım ve bu uzaktan bakınca bile belli oluyor.insanlarla konuşurken hareketlerime yüzüme odaklanıyorlar.çocukluğumdan bu yana insanlarla olmak beni mutsuz ediyor.sürekli dışlandım,itildim ve deli muamelesi gördüm.çok aşağılık muamelelerle karşılaştım.eğer dipteyseniz,yani kimseye maliyet çıkaracak konumda değilseniz,insanların tüm çirkinliğini görebilirsiniz.size maske takmazlar neyse odurlar.keşke herkesi öldürecek kadar zehrim olsaydı.defalarca intiharı düşündüm.bazıları topluma ait değildir,onlarla mutsuz olur,zarar görür.ben böyleyim.
bu yüzden ne okula gitmek istedim ne de iş hayatına başlamayı.izole bir hayat yaşamak daha fazla kendim kalmamı sağlardı.ama fazlasıyla hırslı bir anneye sahibim.var gücüyle beni olağan akışın içine sokmaya çalıştı.
yüzmeyi öğrenecekmişim.suya atılan her çocuk yüzmeyi öğrenirmiş.ben de öğrenecekmişim.kuş uçar ,balık yüzermiş,ben de topluma karışmalıymışım.ama yüzmeyi hiç öğrenemedim.boğuldum,boğuluyorum.
okulum bittikten sonra işe girdim,ama böcek gibi davranıyordu herkes.2 hafta katlanamadım.bu kez evde annem yediğim lokmayı bile fazla görür oldu.hatta bir keresinde hem çalışmıyorsun,hem de kahvaltılıkları deli gibi yiyorsun dedi.tekrar işe girdim.bu kez 10 yıl dayandım.ev aldım,bir tane daha aldım.iyi kazancım ve harcayacak yerim de yok.para da biriktirdim.ama artık tükendim.yine de izin vermiyor ayrılmama.alışveriş yaptığımda mutlu oluyor,beni bunlardan mahrum mu bırakacaksın diyor.ama ben mutsuzluktan ölüyorum.eziliyorum iş yerinde.başkasında problem olmayan meseleler bende soruşturma konusu oluyor.kaç defa sürgün yedim.memur olmasam zaten kapıya konmuştum.
yeşil bir köyde tek başıma ekip biçip yaşamak isterdim.böyle olsa daha fazla kendim kalabilirdim.ama toplum içinde konuşmalarımdan utanan,biriyle görüşmeye gittiğimde fazla sohbet etme de ne olduğunu anlamasın diyen.iş yerinde aman sesini çıkarma seni orada tutmaları bile sana şanstır diyen ,işsiz olduğuğum zamanlar beni evde barındırmak dahi istemeyen bir anneye sahibim.
aynı hastalık babamda da var.lanet olsun bu hayata böyle bir adamla evlendim,kendi yetmedi bir de kuyruğu var diye söyleniyor bazen.ne yapacağımı bilmiyorum..
şaka gibisiniz konularınıza şöyle bir baktım bipolar olmadıgınız kesin
 
Psikiyatriye gitmen ve bazı ilaçlar kullanman lazımdı... Bunları yapmadıysan artık karakterin haline gelmiştir tedavide fayda etmez ya da çok uzun süren tedaviler alman gerekebilir.
 
hafta sonları da ek kurslar açtım .bir de ben aldığım zaman ucuzdu.ve öyle para yok memuriyette :)asosyal olunca ne kadar biriktirebildiğini aklı almıyor insanın .

Tedavi kısmına bir şey dememişsiniz. İlaç kullanıyorsunuz değil mi? Bence düzenli terapiye de gidin. Ben de gidiyorum. Terapi insanın hayatına iyi geliyor ihtiyacımız varsa.
 
hayır ben böyle konuları anlamıyorum biz "normal" insanlar etrafımızdaki herkesi çok mu seviyoruz, herkes işine bayılarak mı gidiyor, kimseyle sorun yaşamıyo muyuz...

siz bence sadece bunalımdasınız hasta falan değilsiniz.
 
Nasıl dilinin ucuna geldiğini olduğu gibi söyleyen anneler var böyle
Siz kaç yaşınıza geldiniz ki hala daha anneniz buna hüküm verebiliyor
Üslubu çok yanlış ve aşırı çirkin Allah sabırlar versin
Sizin ki de hastalık imtihanı ama hayattan zevk almak mutlu olmak sizin elinizde
Sevdiğiniz şeyleri keşfetseniz, bunlara vakit ayırsanız emin olur sizi rahatlatır.
Annenizle çok takılmayın alışverişinizi kendiniz yapın, gülümseyin
mimikleriniz için çalışın hani diyorsunuz ya insanlar yüzüme bakınca bile anlıyor bunu inanın çok isterseniz değiştirebilirsiniz
 
hırslı anneler böyle hale getiriyorlar evlatlarını sonra vah tüh diyorlar.sizin annenizde annemi gördüm bi an. çıkardığını asla beğenmeyen.
 
şu yazdıklarınız ve diğer konularınıza bakınca hasta olduğunuzu düşünmüyorum nedense. :KK12:
 
çalışıyor olmaktan nefret ediyorum.aslında işim rahat,ama eğer ben sıkıntısız olsaydım.bipolar hastasıyım ve bu uzaktan bakınca bile belli oluyor.insanlarla konuşurken hareketlerime yüzüme odaklanıyorlar.çocukluğumdan bu yana insanlarla olmak beni mutsuz ediyor.sürekli dışlandım,itildim ve deli muamelesi gördüm.çok aşağılık muamelelerle karşılaştım.eğer dipteyseniz,yani kimseye maliyet çıkaracak konumda değilseniz,insanların tüm çirkinliğini görebilirsiniz.size maske takmazlar neyse odurlar.keşke herkesi öldürecek kadar zehrim olsaydı.defalarca intiharı düşündüm.bazıları topluma ait değildir,onlarla mutsuz olur,zarar görür.ben böyleyim.
bu yüzden ne okula gitmek istedim ne de iş hayatına başlamayı.izole bir hayat yaşamak daha fazla kendim kalmamı sağlardı.ama fazlasıyla hırslı bir anneye sahibim.var gücüyle beni olağan akışın içine sokmaya çalıştı.
yüzmeyi öğrenecekmişim.suya atılan her çocuk yüzmeyi öğrenirmiş.ben de öğrenecekmişim.kuş uçar ,balık yüzermiş,ben de topluma karışmalıymışım.ama yüzmeyi hiç öğrenemedim.boğuldum,boğuluyorum.
okulum bittikten sonra işe girdim,ama böcek gibi davranıyordu herkes.2 hafta katlanamadım.bu kez evde annem yediğim lokmayı bile fazla görür oldu.hatta bir keresinde hem çalışmıyorsun,hem de kahvaltılıkları deli gibi yiyorsun dedi.tekrar işe girdim.bu kez 10 yıl dayandım.ev aldım,bir tane daha aldım.iyi kazancım ve harcayacak yerim de yok.para da biriktirdim.ama artık tükendim.yine de izin vermiyor ayrılmama.alışveriş yaptığımda mutlu oluyor,beni bunlardan mahrum mu bırakacaksın diyor.ama ben mutsuzluktan ölüyorum.eziliyorum iş yerinde.başkasında problem olmayan meseleler bende soruşturma konusu oluyor.kaç defa sürgün yedim.memur olmasam zaten kapıya konmuştum.
yeşil bir köyde tek başıma ekip biçip yaşamak isterdim.böyle olsa daha fazla kendim kalabilirdim.ama toplum içinde konuşmalarımdan utanan,biriyle görüşmeye gittiğimde fazla sohbet etme de ne olduğunu anlamasın diyen.iş yerinde aman sesini çıkarma seni orada tutmaları bile sana şanstır diyen ,işsiz olduğuğum zamanlar beni evde barındırmak dahi istemeyen bir anneye sahibim.
aynı hastalık babamda da var.lanet olsun bu hayata böyle bir adamla evlendim,kendi yetmedi bir de kuyruğu var diye söyleniyor bazen.ne yapacağımı bilmiyorum..
psikolojik destek almalısın ruh halin normal değil
 
Burada yeniyi. Ve sadece dünü yazabilirim. Hayatımızda ne psikolojik sorun varsa ailelerimizin eseri. Ben de iş hayatı vs para biriktirdim gizlice ayrı eve çıktım. Görmedim uzun sürede . Evlilik çoluk çocuk görüşüyorum ama onları asla affetmeyecegim. Bence siz onlardan elinizi cekemezsiniz vicdan maddi olarak destek olacak yine herseylerine kosacaksiniz. Ama basabilirseniz bırakın herseyi sıfırdan başlayın çok zor inanın çok zor ama yapın. Bir de basarabilirseniz .hayatınıza kimseyi aşk anlamında sokmayın. Bağımlı olabiliyorsunuz
 
Back
X