kızlar çok kötüyüm ya. gercekten aklımdan zorum mu var benım. bu kadar takıntılı nasıl olabıldım. bı ınsan hayatımda bu kadar nasıl yer ettı. konu açmışştım erkek arkadaşımla aramız bozuk dıye. haksız olsam da ben ugraıyorum hep ben çabalıyrum ilk aramayı ilk mesajı ben atıyorum ancak öyle barısıyoruz diye. 5 gun tuttum kendımı. ama bugun. öyle bir noktaya geldım kı kendımı kaybettım yoklugu ılıklerıme kadar ışledi. aradım. normalde kesanda okuyor. edırneye gıtmıs arkadaş grubuyla kız yokmus cemaat tayfasıyla gitmiş. ama gene ben aradım. barıstık barısmasına ama neden haklı oldugumu kabul etmıyor. konuşuyoruz hala anlamıyor. ben aramasam barısmayacaktık değil mi dedim. evet barısmıcaktık falan dıyor. ınanamadım. ben aramasam o aramazmıs alışmaya calışıyormuş. o zaman ben aradıgımda da barısma dedim. birşey diyemedi tabi ki. ya ben ne yapacagım böyle. aramam dıyor resmen. ben haksız oldugumda anında özür diliyorum sevıl zaten dıyor bana.ama çoğu zaman gene benı koşturuyor böyle. koşuyorum bende dayanamıyorum kı aptalım çunku. takıntı yaptın ıyıce dıyor gercekten öyle oldum. söz verdık ıkımızde bırbırımıze ama bilmiyorum ne olur nasıl olmalıyım taktık falan dıyorlar oyle birşey mi uygulayacagım ama kavga edınce aramam dıyor haklıyım deyip çıkıyor üste. onun yaptıkları önemsiz benım her yaptıgım sacma. kendı yaptıklarını görmüyor. 5 gun dusunmedın mı dıyorum odun muyum ben dusundum ama ben haklıyım sevil dıyor. hakaret edıyorsun dıyorum kızdırıyorsun dıyor. psikoljım bzuldu artık. kendımı hiç iyi hissetmiyorum..