- 29 Haziran 2014
- 2.568
- 1.628
- 133
- 35
Açıkçası nasıl bir başlık yazacağımı bulamadım. 5 senedir araba kullanıyorum. Önce ailemin arabasını kullandım. Daha sonra birikimimle, biraz da borçla kendime sıfır bir araç aldım. Allah olmayan, isteyen herkese nasip etsin. Ancak sürekli olarak birilerinin şoförü gibiyim. Bu konuda şikayetçi olmamaya çalışsam bile nefsim sinirlerim izin vermiyor bazen. Şu an bile komşuyu bekliyorum hastanenin önünde. Bir saat sürecekmiş tahlil sonuçları filan. Oturduğumuz yerden hastaneye, hastaneden de oturduğumuz yere sürekli otobüs var. İşe giderken beni hastaneye bırakır mısın diyenler ya da otobüs gelmedi beni hastanenin önünden alır mısın diyenler... imkanı olmayan kişiler demiyor bunu. Hepsinin imkanları var. Bazen sinirlendiğim için de çok kızıyorum kendime, üzülüyorum ama öyle anlar oluyor ki enayi miyim ben diyorum kendi kendime. İnsanlar imkanları varken neden hayatını önemsemeden bunu yaparlar ki? Şu an hastaneye getirdiğim komşunun yanında refakatçisi de var. İsteseler işleri bittikten sonra otobüsle kapılarının önüne kadar gidebilirler ancak cayır cayır sıcakta kan tahlili sonucunun çıkmasını ve gelmelerini bekliyorum. Hayır de diyeceksiniz diyemiyorum. Bir keresinde işteyken komşu aradı durakta uzun süredir beklemiş otobüs gelmemiş. Çıkarken beni alır mısın diye. O zaman da böyle sinirlenmiştim. Hastane çalıştığım yere çok çok yakın değil. Allah rızası için neyse tamam diyorum ama bazen ciddi anlamda sinirlerim bozuluyor. Sadece bir iç döküş bu. Gidiş geliş 20 kilometre uzaklıktaki hastaneye hiç işim yokken, otobüsler de varken gelip üzerine saatlerce beklemek galiba nefsime ağır geldi bugün. Halletmem gereken işlerim de var. Gece olsa, ya da imkan olmasa neyse diyeceğim. Arabam olmadığı zaman işe giderken de, acil bir işim olduğunda da hiçbir zaman aynı güzergahta giden veya gitmeyen kimseye beni bırakır mısın demedim. Gece çok acil rahatsızlandığımda ambulansı çağırttım aileme. Birinden keyfi bir şey istemek hiç hoşuma gitmemiştir şimdiye kadar. Belki kızıp tepki gösterenler olacaktır ama başkalarının o kadar çok acil olmayan ve imkan bulunan durumları için o kadar çok zaman harcadım ki doldum taştım sanırım. Bu durumu yaşayan var mı? Kendimi neyse Allah rızası için yardım ediyorum diye teselli etsem de bazen sinirleniyorum. Sonra da sinirlendiğim için pişmanlık yaşıyorum.
