Direk konuya gireceğim. O kadar mutsuzum ki. Öyle kötü bi ruh halindeyim ki. Sizin objektif yorumlarınıza ihtiyacım var. Benim göremediğim şeyleri görebilirsiniz belki.
Benim çok uzun zamandır bi ilişkim var. Bunun son 1 senesi nişanlılık dönemi. Onu çok seviyorum ama bazen tahammül edemiyorum huylarına.
Farkettim de bugüne kadar hep veren taraf olmuşum ben. Alan hep o olmuş. Ne zaman kavga etsek hep ilk adımı ben atarım. O asla atmaz. Zaten onun dışında da sorunlarım var benim. Ailevi sorunlar, maddiyata dayalı sorunlar, okul kpss gelecek endişelerim. Bunlara değinirsem çok uzun olur. Kendimi bi baltaya sap olamamış, işe yaramaz, değer görmeyen, hiç sevilememiş gibi hissediyorum.
Psikolojim bozuk, vücudumda hep yaralar çıkıyor nedenini bilmiyorum. Doktor fiziksel olarak tedavi uyguluyor ama bana kan tahlillerimin vs temiz olduğunu, bunların psikolojik olabileceğini söyledi.
Nişanlıma gelince aramız iyiyken iyi. Daha doğrusu ben alttan aldığım sürece iyi. Ama ben biraz kendi fikrimi söylemeye başlasam, bi şeylerine kızsam hemen tartışmalar, aramamalar, sormamalar...
Neden hep ilk adımı ben atmak zorundayım? Kavga ettiklerinde ellerinde çiçeklerle sevgilisini eşini yanına getirebilenler ne yapıyor da getirebiliyor? En son dün gece tartıştık bana küfür bile etti. Sinirlendiğinde ağzından çıkanı kulağı duymuyor.
Bugün bu saat oldu hala ne aradı ne sordu. En azından hatasının farkına varsa bi kaç saat sonra arasa özür dilese ona bile razı olacağım ama o da yok.
Böyle davrandığı zamanlarda davranışlarını normal bulmadığımı, beni sevip sevmediğini soruyorum. "Sevmiyorum" diyor. Sonra da "sinirli anımda soruyorsun ne cevap vereyim" diyor.
Onun dışında giydiğime karışır, gittiğim yere karışır. Bu yüzden de tartışırız çoğu zaman. Hep kendisinin istediği olsun ister. Ben bıktım artık bu durumlardan.
Kendimi boğuluyo gibi hissediyorum. Hayatımda yolunda giden tek bir şey bile yok sanki.
O kadar zaman, o kadar emek... Karşılığında da en ufak kavgada sana sırtını çeviren bi nişanlı. Sen aramazsan aramayan vurdumduymaz biri.
Biliyorum ayrıl diyeceksiniz, ayrıldığımız günler de oldu. Yine mutsuzluğun dibini gördüm "bu hiç geçmeyecek galiba" dedim. Sevdiğimden değil de alıştığımdan mı acaba? Neden bana değer vermeyen, sadece ben iyi olduğum sürece iyi olan, bi kez ardımdan gelmemiş biri için bu kadar üzülüyorum? Mazoşist miyim acaba? Bozulan psikolojim yüzünden bağımlı olduğumdan mı? Sizce ben onun hayatında ne derece önemliyim? Böyle davranan birisi beni seviyor mudur?