Yakın bir arkadaşım var fakat kafa dengi değiliz. Bakış açılarımız, kişiliklerimiz farklı. Kendisiyle her hafta görüşüyoruz. Canı sıkıldıkça beni arıyor, cevap vermezsem msjlar atıyor, görüşelim diyor. Müsait olmuyorum her zaman. Israr ediyor, ayıp olmasın diyorum görüşüyoruz. Zaten biraz oturduktan sonra onunla konusabilecegim konu kalmiyor, sıkılıyorum. Ama onu kırmakta istemiyorum. Ne yapmalıyım?
Bahane de değil. Başka biriyle goruscek oluyorum, isim oluyo. Söylüyorum musait değilim diye çıkmıyorum. Ben utanirdim surekli birine cikalim cikalim demeye. Bi kere derdim sonra o desin diye beklerdim. Kimse her zaman çıkıp çıkıp görüşmez çok normal. Arkadasligimi bitirmek istemiyorum. Böyle de strese giriyorum.
Anlatamadım sanırım Tartışmak, arkadasligimi bitirmek istemiyorum. Sadece beni anlasın bana alan tanısın istiyorum. Böyle sürekli üstüme geliyormuş gibi daralıyorum
Anlatamadım sanırım Tartışmak, arkadasligimi bitirmek istemiyorum. Sadece beni anlasın bana alan tanısın istiyorum. Böyle sürekli üstüme geliyormuş gibi daralıyorum
Aynı durumdan bende muzdariptim yani şöyle ki..
Çok yakın olduğum senelerimi geçirdiğim arkadaşım vardı ailece çok severdim her şeyimizi birbirimize anlatırdık. Sonra ikimizde evlendik yaşlar ilerledi ve ben artık onunla sohbet etmekten çokta hoşlanmadığımı fark ettim çünkü ilgi odaklarımız aynı değil sohbetin bir yerinden sonra konu sadece onun hayatı oluyordu bir yere kadar dinleyip idare ediyordum fakat sonrasında bahanelerle sığındım.. şimdi ise ben ararsam açıyor görüşelim dersem görüşüyor yada o görüşelim diyor bir gün geçiriyoruz beraber, arada yazişiyoruz ama ısrar yok.. kısacası biraz niyeti belli etmek gerekiyor sanırım bir yerden sonra birbirinize uyumlu hale gelebilirsiniz.