Kızlar allah kimsenin başına vermesin, eski arkadaşım, komşum, sırdaşım, oğlumun en iyi arkadasinin annesi 45 yaşında aniden vefat etti. Kahroldum. Beyin kanaması. Oğlularimiz da 15 yasinda henuz. Ona mı uzuleyim çocuğuna mi. Ağlamaktan gözlerim kurudu. Şimdi düşünüp duruyorum bu yavrucak ne yapacak annesiz. Birde böyle sahane anneyi kaybetti. Aklım hep onda. Kendi oğlundan çok onu düşünür oldum ama elimden bişey gelmiyor. 2 saat uzak mesafede oturuyorlar. Babasiyla yalnız kaldilar. Tamam babası var ama anneler bilir bir evi anne yuva yapar. Derdim bu kızlar. Ben nasil kendime geleceğim, nasil anilarimizi unutacağım. En son mesajında beni birakma yazmış. Tatil hayallerimiz vardı çocukları alip gidecektik bu yaz ev tutacaktik egede. Ben nasıl ustesinden geleceğim bu üzüntünün.
Simdiden teşekkür ederim okudugunuz için.