Merhaba arkadaslar
En yakin arkadasimi o kadar cok kiskaniyorum ki artik kendimden yoruldum ve nefret ediyorum. Yasadigim her saniye hep o kiz var aklimda. Kiskancligin cok kotu bir sey oldugunu biliyorum ama bir turlu vazgecemiyorum.
Kiz arkadasimda bende 23 yasindayiz. Beraber buyuduk sayilir. Kiz arkadasimin adina Aylin diyeyim daha kolay olsun anlatirken. Benim hayatimda uzun suredir kimse yok. Aylin daha gecen seneye kadar kendinden 5-6 yas buyuk birisi ile beraberdi. 1 yillik iliskisini bir seferde bitirdi. Bitirme sebebide adamin cok sorumsuz olmasiymis. Ayrildiktan yaklasik 6 ay sonra baskasiyla beraber olmaya basladi. Beraber oldugu adam 75 dogumlu (kendisi 92). Adam mimar ve maddi durumu cok iyi. Biraz olgun olmasina ramen oldukca yakisikli ve sempatik. Yani 25 yasinda gibi enerjik esprili cok guzel bir enerjisi var. Aylin gibi yani. Kisa bir surede nisanlandilar ve hemen evlendiler. Simdi tam 4 aylik evliler ve cok mutlular. Ilk zamanlarda kendi kendimi avutuyordum 'adam nerdeyse babasi yasinda eminim daraliyordur hic eglenemiyorlardir' diye yalniz bir kac gun once evlerine gittim hicte oyle degil. Ben ordayken kocasi erken geldi isten ve adam iceri girdiginden beri ikisinin arasinda bir kahkahalar bir gulusmeler. Aslinda arkadasimin mutlu olmasina sevinmem lazim ama ben nedense cekemiyorum. Cok kotu bir insanim ben ne yapacigimi bilmiyorum. Sanirim o kizin mutlu olmasi ve istedigi her seye sahip olabilmesi beni cileden cikartiyor. Ben universite mezunuyum ve avukat olacagim staj goruyorum ama Aylin lise mezunu ve calismiyor. Ama istedigi her seye sahip, sadece kocasindan rica etmesi yeterli. Belkide cekemedigim budur, yani benim egitimim durumumun ondan kat be kat yuksek olupta ondan daha 'düsük' bir hayat yasamam. Bu sacma sapan dusuncelerden nasil kurtulabilirim? Cunku çekemememe ragmen Aylin gercekten cok iyi kalpli bir insan ne zaman yardim istesem iki eli kanli bile olsa gelir ve ben onun hakkinda neler dusunuyorum. Elimde olmadan oluyor ama.
En yakin arkadasimi o kadar cok kiskaniyorum ki artik kendimden yoruldum ve nefret ediyorum. Yasadigim her saniye hep o kiz var aklimda. Kiskancligin cok kotu bir sey oldugunu biliyorum ama bir turlu vazgecemiyorum.
Kiz arkadasimda bende 23 yasindayiz. Beraber buyuduk sayilir. Kiz arkadasimin adina Aylin diyeyim daha kolay olsun anlatirken. Benim hayatimda uzun suredir kimse yok. Aylin daha gecen seneye kadar kendinden 5-6 yas buyuk birisi ile beraberdi. 1 yillik iliskisini bir seferde bitirdi. Bitirme sebebide adamin cok sorumsuz olmasiymis. Ayrildiktan yaklasik 6 ay sonra baskasiyla beraber olmaya basladi. Beraber oldugu adam 75 dogumlu (kendisi 92). Adam mimar ve maddi durumu cok iyi. Biraz olgun olmasina ramen oldukca yakisikli ve sempatik. Yani 25 yasinda gibi enerjik esprili cok guzel bir enerjisi var. Aylin gibi yani. Kisa bir surede nisanlandilar ve hemen evlendiler. Simdi tam 4 aylik evliler ve cok mutlular. Ilk zamanlarda kendi kendimi avutuyordum 'adam nerdeyse babasi yasinda eminim daraliyordur hic eglenemiyorlardir' diye yalniz bir kac gun once evlerine gittim hicte oyle degil. Ben ordayken kocasi erken geldi isten ve adam iceri girdiginden beri ikisinin arasinda bir kahkahalar bir gulusmeler. Aslinda arkadasimin mutlu olmasina sevinmem lazim ama ben nedense cekemiyorum. Cok kotu bir insanim ben ne yapacigimi bilmiyorum. Sanirim o kizin mutlu olmasi ve istedigi her seye sahip olabilmesi beni cileden cikartiyor. Ben universite mezunuyum ve avukat olacagim staj goruyorum ama Aylin lise mezunu ve calismiyor. Ama istedigi her seye sahip, sadece kocasindan rica etmesi yeterli. Belkide cekemedigim budur, yani benim egitimim durumumun ondan kat be kat yuksek olupta ondan daha 'düsük' bir hayat yasamam. Bu sacma sapan dusuncelerden nasil kurtulabilirim? Cunku çekemememe ragmen Aylin gercekten cok iyi kalpli bir insan ne zaman yardim istesem iki eli kanli bile olsa gelir ve ben onun hakkinda neler dusunuyorum. Elimde olmadan oluyor ama.
