Bazen hiçbişey gelmiyor insanın elinden tıkanıp kalıyor hayatın bi köşesinde banada böyle oldu durumu biliyorsunuz zaten az çok merak eden arkadaşlarım için yazıyorum ben yokken bile dualarınızı ve manevi desteğinizi esirgemediğiniz için çok teşekkürler, çapada girdiğim nörolojik ve genetik heyetten sonra bebeğimde ilk gebeliğimde olduğu gibi walker warburg sendromu teşhisi konuldu yanlız bu seferki hasarları çok daha ileri boyutta idi tabi o hafta her gün gidip geldiğimiz için hastaneye psikolojim felç olmuştu acil hastaneye yatmam için yatış vermişlerdi ama hafta içi olmadı bi türlü boşluk bulamadık özel hastaneye yatmama izin vermediler araştımaları için çapada yatmam gerekiyormuş neyse bu psiklojik sıkıntılar sonrası cuma günü bebeğimin tek düzgün çalışan organı olan kalbide durdu ve ben o an içimden bişi kopup gittiğini çok acı bi şekilde hissettim acil yatışımı cuma günü yaptılar ilaçla suni sancı verdiler 2 gün boyunca dört saatte bir ilaç alıyordumki en son pazar gecesi sabaha karşı saat 03,00 de son ilacı aldıktan sonra saat 05,00 sularında sancılarım arttı allahıma dua ediyordum ya beni al ya çocuğumu ver diyeki suyum geldi ve minicik bebeğim yatağıma düşüverdi hemen doğumhaneye yetiştirdiler ama ben ezanlar okunurken çocuğumu düşürmüştüm zaten, tabi ondan sonrası zerre kadar önemli değil çektiğim acılar yaşadığım psikolojik buhran hiç ama hiç önemli değil önemli olan sadece bebeğimi kaybetmiş olmamdı. Sağolsunlar doktorlar özellikle genetikçi takım çok ilgilendiler bizlerle ve bu işin peşini bırakmıyacaklarını hocalarından özel talimat aldıklarını eğer burda bi sonuç alamazlarsa yurt dışına göndereceklerini vs. biçok telkinde bulundular ve çokda hızlı ilerledi prosüdür. Ama çıkan sonuç bizi pek sevindirmedi 3 gebeliğimde de böyle bişeyle karşılaşma olsılığım %64 de çıktı yani kesinlikle garantisi yok hiçbirşekilde genetik olarak kökenlerimiz aynı olduğu için eşimle buna bağlıyorlar durumu bize düşen sadece dua etmek bi daha aynı yaşamamak için rabbime yalvarmak. Hastaneden çıktıktan sonra ilk bir hafta çocuk görmeye dahi tahammül edemiyordum geçmiş olsuna gelenlerden özellikle rica etmiş eşim kimse çocuklarını getirmiyorlardı bazen insanlara bile tahammül edemiyordum gereksiz ani çıkışlarla çok insnaı kırdım o hafta ama sonra durdum aynaya baktım ve dedimki sen bu değilsin olamazsında sen çocuklarıda insanlarıda çok seversin bu şekilde hayattan kaçarak yaşayamazsın artık gerçek hayata dönmeli ve bu durumu kabullenmelisin diye kendi kendime telkinlerde bulundum sonrasında da işime döndüm bir haftadır da düzeldim diyebilirim ne kadar düzgün olunabilirse tabi unutmak mümkün değil ama bununla yaşamayı öğreniyor insan mecburen biz insanlar böyleyiz sanırım bi şekilde sindiriyoruz başımıza gelenleri sonuçta takdir rabbimin o istemedikten sonra kuş kanadını dahi çırpamaz bizim ne haddimizeki onun kararlarını sorgulayıp kendimizi isyana teşvik edicez. Sizler için herşeyin ahyırlısını diliyorum allahtan allah evlatlarınızla uzun huzurlu mutlu bir ömür yaşamayı nasip etsin, pek sık olmasada uğrarrım ara ara umarım hiç kimse yaşadıklarımı yaşamaz ve tecrübelerimden faydalanmak istemez tek dileğim bu, şimdilik hoşçakalın...