- 28 Haziran 2016
- 345
- 278
- 103
- 30
- Konu Sahibi sudanduvar
- #1
Herkese merhaba.Bir süredir içimi kemiren bir şey var ama arkadaşlarımla bunu paylaşamıyorum çünkü mevzu onlar.
Ben iş hayatına erken atıldım üniversiteyi açıktan okuyorum.İyi bir işim oldu, yurt dışında çalışma fırsatım oldu, gezdim, gördüm ama bu süreçtede çok yara aldım, insanları tanıdım.Tanıdıkça uzaklaştım.Çok insan sildim yakın zamanda hayatından.Geriye çocukluk arkadaşım(x) ve çok sevdiğim bir arkadaşım(y) kaldı.
İkisini de çok seviyorum ama bazen oturup düşündüğümde ben onların yerinde olsaydım bana aynı iyilikleri yaparlar mıydı diye düşününce hep bir şüphe var içimde. İkisi de universite boyunca çok zorluklar çektiler maddi olarak.Şükürler olsun kazanıyordum elimden geldiğince yardım ettim asla geri çevirmedim.Ki zaten geri ödeme şartıyla diye kendileri ısrar ettiler.
"X" üniversite sonda varlıkli biriyle ani evlilik kararı aldı.Sonrasında ne olduysa oldu.Nispet yapar gibi bana sürekli gittiği tatilin fotograflari(1-2 değil adım başı), sonrasında sürekli eşine hazırladığı sürprizler, yemekler vs habire bana atıyor ama fikir ama amacıyla olmadığı o kadar belki ki.Sonrasında beni eğitimimle vurmaya başladı.Sürekli akademik başarıdan bahsediyor bir şey anlatıyor tabi sen anlamazsın diyor.Ne zaman arasam ya makale yazıyor ya da notlarından bahsediyor.Kızlar bu normal mi??Zerre kadar kıskançlıgım yok ben bu yaşımda fazlasıyla yaşadım ve hiçbirini paylaşmadım ayıp olur diye inanamıyorum bazen ona.
"Y" ye gelecek olursak; 10 yıllık arkadaşım.3 yıl öncesine kadar yedigimiz ictiğimiz ayrı gitmezken hayatına erkek arkadaşı girince çok değişti.Tabii ki sürekli onunla zaman geçirmek isteyebilir fakat özel bir şey konuşmak, dertleşmek istediğimde bile yanında onunla geliyor.Y'ye sırrımı anlatıyorum diğer gün o çocuğun yanında bahsediyor nasıl olsa yabancı değil diyor.Daha kötüsü artık sadece paraya ihtiyacı olunca arıyor.Bana aptal mısın verme diyebilirsiniz ama zor zamanlar geçirdiğimde aylarca evinde kaldım vefa borcu gibi hissediyorum.
Kızlar amacım asla ama asla show yapmak değil ben bunu bunu yaptım onlar bana bunu yaptı diye. Ama insanlığa karşı son bir umudum kalmışken bir kalemde onları da silmek istemiyorum.Ne yapmalıyım bilmiyorum
Ben iş hayatına erken atıldım üniversiteyi açıktan okuyorum.İyi bir işim oldu, yurt dışında çalışma fırsatım oldu, gezdim, gördüm ama bu süreçtede çok yara aldım, insanları tanıdım.Tanıdıkça uzaklaştım.Çok insan sildim yakın zamanda hayatından.Geriye çocukluk arkadaşım(x) ve çok sevdiğim bir arkadaşım(y) kaldı.
İkisini de çok seviyorum ama bazen oturup düşündüğümde ben onların yerinde olsaydım bana aynı iyilikleri yaparlar mıydı diye düşününce hep bir şüphe var içimde. İkisi de universite boyunca çok zorluklar çektiler maddi olarak.Şükürler olsun kazanıyordum elimden geldiğince yardım ettim asla geri çevirmedim.Ki zaten geri ödeme şartıyla diye kendileri ısrar ettiler.
"X" üniversite sonda varlıkli biriyle ani evlilik kararı aldı.Sonrasında ne olduysa oldu.Nispet yapar gibi bana sürekli gittiği tatilin fotograflari(1-2 değil adım başı), sonrasında sürekli eşine hazırladığı sürprizler, yemekler vs habire bana atıyor ama fikir ama amacıyla olmadığı o kadar belki ki.Sonrasında beni eğitimimle vurmaya başladı.Sürekli akademik başarıdan bahsediyor bir şey anlatıyor tabi sen anlamazsın diyor.Ne zaman arasam ya makale yazıyor ya da notlarından bahsediyor.Kızlar bu normal mi??Zerre kadar kıskançlıgım yok ben bu yaşımda fazlasıyla yaşadım ve hiçbirini paylaşmadım ayıp olur diye inanamıyorum bazen ona.
"Y" ye gelecek olursak; 10 yıllık arkadaşım.3 yıl öncesine kadar yedigimiz ictiğimiz ayrı gitmezken hayatına erkek arkadaşı girince çok değişti.Tabii ki sürekli onunla zaman geçirmek isteyebilir fakat özel bir şey konuşmak, dertleşmek istediğimde bile yanında onunla geliyor.Y'ye sırrımı anlatıyorum diğer gün o çocuğun yanında bahsediyor nasıl olsa yabancı değil diyor.Daha kötüsü artık sadece paraya ihtiyacı olunca arıyor.Bana aptal mısın verme diyebilirsiniz ama zor zamanlar geçirdiğimde aylarca evinde kaldım vefa borcu gibi hissediyorum.
Kızlar amacım asla ama asla show yapmak değil ben bunu bunu yaptım onlar bana bunu yaptı diye. Ama insanlığa karşı son bir umudum kalmışken bir kalemde onları da silmek istemiyorum.Ne yapmalıyım bilmiyorum
Kimseye maddi yardım etme ana babası etsin.Cok zor durumda kalmak ayrı mesele ama kıymet bilmeyip elinden tutana hava atmak ve bunu bilmenize ragmen okkali bir cümleyle o kisiyi kendine getirmemeniz sizin fazlaca kendinizi korumasiz birakmaniz bence kendize ayıp etmeniz demek.Oyle arkadaşlar olacağına hic olmasin.Yalniz kalmak sacma kalabalıktan iyidir.
