arkadaşlarım ve depresyonları

kardelen_0016 .!.:

öncelikle herkese merhaba biz üniversiten 4 çok iyi ev arkadaşıydık öyle iyi anlaşıyoruz ki bir oda içinde 4 yıl neredeyse sıfır sorunla yaşadık. üniversite bitince hepimiz memleketlerimize döndük ama iletişimi koparmadık her sene mutlaka birimizin şehrinde buluşuyoruz arkadaşlarımdan birisi geçen sene evlendi şu an düzenli mutlu bir hayatı var buraya kadar her şey çok güzel görünürde problem yok hatta kıskanılacak bir dostluğumuz var ama işin iç yüzü farklı sanırım. biz kalan üç arkadaş öğretmeniz bir arkadaşım ilk senesi atandı diğeri geçen sene atandı bense üç senedir atanmayı bekliyorum (en yüksek puanı ben almama rağmen) içinde bulunduğum psikolojiyi düşünün onlar bana okullarında sorunlarını anlatırken ben onların yerinde olmayı hayal ediyorum her gün atanamadığım için ağlıyorum ama sen ne durumdasın diyen yok ben onlar oralarda yalnız yaşıyorlar diye hep pozitif olmaya çalışıyorum bir de biz üçümüz de karşılıksız bir aşk yaşıyoruz ben ilkokul arkadaşıma aşığım kendisiyle çoğu arkadaşımız ortak ve aynı mahalledeyiz onu unutmaya çalışsam bile sürekli karşılaşma ihtimalim çok yüksek ve bu konuda çok üzüldüm onların bir daha karşılaşma ihtimalleri yok her neyse bu iki arkadaşım sürekli depresyonda ne zaman konuşsak karamsar şeylerden bahsediyorlar sonuçta benim durumumda çok iyi değil ve duygularımı çok kolay açabilen birisi değilim çok yakınlarıma derdimi anlatabiliyorum ne zaman içimi dökmek için onları arasam kendi depresyonlarından bahsediyorlar ve ben bu durumdan çok sıkıldım artık ve ikisi de depresyon ilaçları kullandığı için ne zaman bir araya ilaçlarından hastalıklarından bahsediyorlar kendimi dışlanmış gibi hissediyorum neredeyse ilaç kullanmadığım için kendimi köyü hissedeceğim bu durum neredeyse 4 yıldır böyle onlar benim arkadaşım hatta kardeşim gibi artık ben de bunaldım ve birilerine anlatma ihtiyacı duydum biraz uzun olduysa kusura bakmayın şimdiden okuyan herkese çok teşekkürler

Genişletmek için tıkla...