- 10 Nisan 2019
- 166
- 67
- 98
- 26
- Konu Sahibi xxrockgirlsx
- #1
Hepinize merhaba hanımlar, benim biraz içimi dökmeye ihtiyacım vardı o yüzden biraz uzun olursa kusura bakmayın lütfen.
Benim liseden beri bir kız arkadaş grubum var. Başta 8 kişilik bir grupken zamanla beşe düştük. 8. senemiz arkadaşlığımızda. Hepimiz farklı illerde okusak bile yine de irtibatı hiç kesmedik. Zaman zaman iletişimimizde aksaklıklar da oldu her zaman birbirimizin hayatındaki gelişmelerden dakikası dakikasına haberdar olabilecek konumda değiliz zaten normaldir. Ve bunca senedir ciddi kavga etmişliğimiz bir ikidir en azından benim onlarla kavga etmişliğim bu kadardır. Genel olarak hep uyumlu olmuşuzdur. Aynı şeylere gülmüş, aynı şeyleri beğenmiş genelde de aynı düşünce de olmuşuzdur. Ama artık böyle değil gibi. Daha doğrusu onlar dördü hala böyleler sadece ben değilim galiba. Yani değişiyoruz büyüyoruz fikir ayrılıklarına düşülmesi çok normal şeyler fakat ben uzun zamandır kendimi aralarında çıkıntı gibi hissediyorum. Güldükleri şeyler çok boş geliyor, konuştukları konular ise can sıkıcı. Zaten benim karakterimde onlara göre daha farklıdır hep böyle olmuştur. Farklılıklarımıza rağmen seviyoruz birbirimizi ama şu son bir senedir falan yavaş yavaş bazı şeyler fark etmeye başladım. Yakın zamanda arkadaşlarımdan birisinin bana karşı olan düşünceleri de beni kırdı ve uzaklaştırdı. Sanıyorum aynısını o da hissediyordur. Benim onu yeteri kadar iyi tanımadığımı iddia etti. Diğer samimi olduğumuz arkadaşlarımdan bir tanesini öne sürerek 'o beni daha iyi anlıyor bu yüzden her şeyimi hep o bilir ona anlatırım ilk.' dedi. Burada kırıldığım nokta benim onu tanımadığımı iddia etmeseydi kaç senelik arkadaşımdan duyduğum bu laf beni kırdı. Daha doğrusu benim ona söylediğim bir lafı çok yanlış anlamış ve kendince yanlış yorumlamış ve bu lafım yüzünden bana sitem etti. Beni tanısaydın böyle demezdin sen bana böyle demek istedin diye çıkıştı. Fakat benim söylemek istediğim şey tamamen farklı olmasına rağmen o çok yanlış anlamış. Bende suçlu olabilirim belki bende kendimi yeterince iyi ifade edemiyor olabilirim ama dediğim gibi eğer ben onu tanımıyorsam o da beni tanımıyor olacak ki söylediğim laftan kendince yanlış anlamlar çıkarmış. Büyük bir olay değil bu biliyorum fakat dediğim gibi yavaş yavaş aralarında kendimi çıkıntı gibi hissetmeye başladım. Bazen bu düşüncemi dile getirdiğim zamanlar da oldu fakat kabul edilmedi ve sen delirmişsin yok artık gibi tepkilerle karşılaştım. Benim kendimce yorumlamalarım ve çıkarımlarımda yanlış olabilir belki ama burada önemli olan benim hislerim ve bana kendimi nasıl hissettirdikleri diye düşünüyorum. Geçen günde gereksiz esprilerle üzerime geldiler aynı anda şaka kaldıracak vaziyette olmadığım belli olmasına rağmen bir de alınganlığımla dalga geçtiler bende anlamadıkları için sessiz kalmayı tercih ettim. Sonrasında kırılıp kırılmadığı anlamak maksadıyla sanıyorum beni kontrol ettiler bende aşırı bir davranış sergilememek adına normal bir şekilde cevap verdim fazla samimiye kaçmadan. Ama bu şekilde cevap vermeye devam edersem olayı fazla büyüttüğümü fazla alınganlık gösterdiğimi öne sürerek üstüme gelecekler dördü birden. Sonuçta biz yakın arkadaşız yaaa yakın arkadaşlar arasında olur böyle deyip konuyu kapatacaklar sonrasında.
Ne düşünmem ya da ne hissetmem gerektiği konusunda çok kararsızım. Genel olarak çok ufak şeyleri bile kafaya takan ve çok üzülen bir yapım var. Ama bu yanımı biraz törpüledim şimdi yine kafaya takıyorum ama çok fazla üzülerek hayatımı etkilemesine izin vermemeye çalışıyorum. Zaten bir süre sonra zamanla kendiliğinden çözülüyor ve yeniden kendimi onlarla sarmaş dolaş buluyorum. Ama biliyorum ki bu hisler geri dönecek bir süredir böyle devam ediyor çünkü. Yıllardır aramıza kimsenin girmesine izin vermedik, aramızdan gidenler oldu ama asla ne geri gelen ne de yeni gelen olmadı. Bazen bu durumda beni sıkıyor.
Hepimizin başka arkadaş çevreleri de var tabi ki ama saçma bir şekilde o çevrelerin birbirine karışmaması gerektiğini düşünüyorlar. Bu yüzden hep beşimiziz.
Annem üniversiteye geçince daha kalıcı daha uzun süreli gerçek dostluklar edineceğimden bahsetmişti keza ablam da aynı şekilde. Fakat böyle bir olayda olmadı maalesef. Galiba artık günümüzde dostluk kavramı anlamını yitirmiş hep içi boş yüzeysel ilişkiler mevcut bu yüzden de yalnızlık hissi içimden bir türlü gitmiyor. Gerçekten çok yakın ve gerçek tek bir dost istiyorum. Çok mu zor bulunması?
Benim liseden beri bir kız arkadaş grubum var. Başta 8 kişilik bir grupken zamanla beşe düştük. 8. senemiz arkadaşlığımızda. Hepimiz farklı illerde okusak bile yine de irtibatı hiç kesmedik. Zaman zaman iletişimimizde aksaklıklar da oldu her zaman birbirimizin hayatındaki gelişmelerden dakikası dakikasına haberdar olabilecek konumda değiliz zaten normaldir. Ve bunca senedir ciddi kavga etmişliğimiz bir ikidir en azından benim onlarla kavga etmişliğim bu kadardır. Genel olarak hep uyumlu olmuşuzdur. Aynı şeylere gülmüş, aynı şeyleri beğenmiş genelde de aynı düşünce de olmuşuzdur. Ama artık böyle değil gibi. Daha doğrusu onlar dördü hala böyleler sadece ben değilim galiba. Yani değişiyoruz büyüyoruz fikir ayrılıklarına düşülmesi çok normal şeyler fakat ben uzun zamandır kendimi aralarında çıkıntı gibi hissediyorum. Güldükleri şeyler çok boş geliyor, konuştukları konular ise can sıkıcı. Zaten benim karakterimde onlara göre daha farklıdır hep böyle olmuştur. Farklılıklarımıza rağmen seviyoruz birbirimizi ama şu son bir senedir falan yavaş yavaş bazı şeyler fark etmeye başladım. Yakın zamanda arkadaşlarımdan birisinin bana karşı olan düşünceleri de beni kırdı ve uzaklaştırdı. Sanıyorum aynısını o da hissediyordur. Benim onu yeteri kadar iyi tanımadığımı iddia etti. Diğer samimi olduğumuz arkadaşlarımdan bir tanesini öne sürerek 'o beni daha iyi anlıyor bu yüzden her şeyimi hep o bilir ona anlatırım ilk.' dedi. Burada kırıldığım nokta benim onu tanımadığımı iddia etmeseydi kaç senelik arkadaşımdan duyduğum bu laf beni kırdı. Daha doğrusu benim ona söylediğim bir lafı çok yanlış anlamış ve kendince yanlış yorumlamış ve bu lafım yüzünden bana sitem etti. Beni tanısaydın böyle demezdin sen bana böyle demek istedin diye çıkıştı. Fakat benim söylemek istediğim şey tamamen farklı olmasına rağmen o çok yanlış anlamış. Bende suçlu olabilirim belki bende kendimi yeterince iyi ifade edemiyor olabilirim ama dediğim gibi eğer ben onu tanımıyorsam o da beni tanımıyor olacak ki söylediğim laftan kendince yanlış anlamlar çıkarmış. Büyük bir olay değil bu biliyorum fakat dediğim gibi yavaş yavaş aralarında kendimi çıkıntı gibi hissetmeye başladım. Bazen bu düşüncemi dile getirdiğim zamanlar da oldu fakat kabul edilmedi ve sen delirmişsin yok artık gibi tepkilerle karşılaştım. Benim kendimce yorumlamalarım ve çıkarımlarımda yanlış olabilir belki ama burada önemli olan benim hislerim ve bana kendimi nasıl hissettirdikleri diye düşünüyorum. Geçen günde gereksiz esprilerle üzerime geldiler aynı anda şaka kaldıracak vaziyette olmadığım belli olmasına rağmen bir de alınganlığımla dalga geçtiler bende anlamadıkları için sessiz kalmayı tercih ettim. Sonrasında kırılıp kırılmadığı anlamak maksadıyla sanıyorum beni kontrol ettiler bende aşırı bir davranış sergilememek adına normal bir şekilde cevap verdim fazla samimiye kaçmadan. Ama bu şekilde cevap vermeye devam edersem olayı fazla büyüttüğümü fazla alınganlık gösterdiğimi öne sürerek üstüme gelecekler dördü birden. Sonuçta biz yakın arkadaşız yaaa yakın arkadaşlar arasında olur böyle deyip konuyu kapatacaklar sonrasında.
Ne düşünmem ya da ne hissetmem gerektiği konusunda çok kararsızım. Genel olarak çok ufak şeyleri bile kafaya takan ve çok üzülen bir yapım var. Ama bu yanımı biraz törpüledim şimdi yine kafaya takıyorum ama çok fazla üzülerek hayatımı etkilemesine izin vermemeye çalışıyorum. Zaten bir süre sonra zamanla kendiliğinden çözülüyor ve yeniden kendimi onlarla sarmaş dolaş buluyorum. Ama biliyorum ki bu hisler geri dönecek bir süredir böyle devam ediyor çünkü. Yıllardır aramıza kimsenin girmesine izin vermedik, aramızdan gidenler oldu ama asla ne geri gelen ne de yeni gelen olmadı. Bazen bu durumda beni sıkıyor.
Hepimizin başka arkadaş çevreleri de var tabi ki ama saçma bir şekilde o çevrelerin birbirine karışmaması gerektiğini düşünüyorlar. Bu yüzden hep beşimiziz.
Annem üniversiteye geçince daha kalıcı daha uzun süreli gerçek dostluklar edineceğimden bahsetmişti keza ablam da aynı şekilde. Fakat böyle bir olayda olmadı maalesef. Galiba artık günümüzde dostluk kavramı anlamını yitirmiş hep içi boş yüzeysel ilişkiler mevcut bu yüzden de yalnızlık hissi içimden bir türlü gitmiyor. Gerçekten çok yakın ve gerçek tek bir dost istiyorum. Çok mu zor bulunması?
