Merhaba hayat, rumuzunuz bile manidar. Kendimce düşüncelerimi yazmak isterim bu konuda, size zıt gelebilir belki...
Arkadaş bana göre sadece ihtiyaçtır. Anne baba, eş, sevgili gibi...
İnsanın kendinden başka vazgeçilmezi yoktur. (Kendinden vazgeçerse gider bir yerlerden atlar ama o konumuz değil.)
Hayatını sürdürebilmek için ihtiyaç duyduklarından başka, ulvi boşluğunu doldurmak için Tanrı'ya, cinsellik ya da flört için bir sevgiliye/eşe nasıl ihtiyaç duyuyorsa, desteklendiğini, sevildiğini hissetmek için arkadaşa ihtiyaç duyar.
Ama bir arkadaş gelir, biri gider, bazı arkadaşlıklar yüzeysel ve gelip geçicidir, bazıları ise uzun yıllar sürer ve adını dostluk koyar birileri... Bazen 20-30 yıllık dostların nasıl basit bir sebepten küstüklerini duymuyor muyuz? Çünkü tesadüfen, şans ya da kader sayesinde uzun yıllar arkadaşlık eden bu iki insanın artık birbirine ihtiyacı kalmamıştır.
Evet benciliz, kendi yaşamımızı sürdürebilmek için başkalarını ve duygularını ezip geçiyoruz bazen ama bu neden kötü olsun? Sadece insani. Kendi yavrusunu yiyen canlılar var doğada, hepimiz önce kendi hayatımızı sürdürme ve mutlu olma gayesindeyiz.
Tavsiyem, bu konuda tasalanmamanız. Tatlı dilli, sizi seven ve destekleyen, yardımcı ve iyi insanlarla arkadaşlık edin, siz de onlara karşı aynı şekilde davranın, lakin bir şekilde bittiğinde de üzülmeyin.